تبیان، دستیار زندگی

با سلام

 شاید این متن رو قبلا هم خونده باشین، ولی خیلی دلم هوای دوكوهه كرده- البته باید بگم كه من تهرانی نیستم و ساكن هم.

گفتم : می شنوی كه چه آهنگ حزینی دارد ؟!
گفت : آری .  . . است كه می خواند

گفتم : نه ، صدای قافله را می گویم ، دوكوهه كه دارد دور می شود.

گفت : دور نمی شود ، دارد گم می شود .

گفتم : من نمی گذارم كه صدای زنگ قافله دوكوهه توی دالان گوشهایم گم شود .

گفت : گم می شود ، دیر یا زود

گفتم : هنوز صدایش را می شنوم ، انگار كه زنده است .

گفت : این انعكاس دور صدائی ست كه سالها مرده است .

گفتم : من جا مانده ام ، . . . باید بروم . . . قافله دوكوهه دارد می رود.

گفت : می رود نه ، بگو رفت

گفتم : هوای آن روزها رو كردم . . . . هوای دوكوهه !

گفت : اصحاب كهف شده ای و سكه بی وقت می خواهی ؟ !

گفتم : دلم برای آن روزها تنگ شده و حسرت یك شبش را دارم .

گفت : سال دوهزار را گذراندیم ، دوره دلدادگی به خاطره ها گذشت ، از اینترنت حرف بزن

گفتم : سی دی برای گنجاندن شبهای دو كوهه سرد است . من نمی توانم حاج همت را با آن همه عظمت توی حقارت سی دی جای دهم .

گفت : دیروزها تمام شد ، با تمام دو كوهه ها و حاج همت ها

گفتم : دو كوهه ها و حاج همت ها و باكری ها كه تمام نمی شوند.

گفت : شعار نده ، به خیابان شهرت نگاه كن ، آنها را می بینی ؟

گفتم : نه ، هیچ كدامشان را . . .

گفت : رنگی از باكری می بینی ؟

گفتم : نه ، انگار هیچ كَس هم رنگ او نیست .

گفت : رد حاج همت را چه ؟ جای پایش را توی همه دود و غبار پیدا می كنی ؟

گفتم : نه ، انگار . . . .

گفت : نه ، انگار . . . مطمئن باش كه راه آنها گم شده است .

گفتم : من هنوز می بینم شان ، حی و حاضر و زنده .

گفت : چشم ها را باید شست ، جور دیگه باید دید .

گفتم : راست می گویم . من آن قافله را ، من جا مانده ام . . .

گفت : جنگ تمام شد ، دروازه شهادت را بسته اند. چفتش را هم انداخته اند .

گفتم : شهادت را با زخم و تیر نمی دهند ، خیلی ها شهید شده اند پیش از آنكه بمیرند.

گفت : رفته ایم توی هشتاد و پنج ، سال خودت را باور كن . شهادت عزل معاصر نیست . خاك و خاكریز رفته توی عكس ها

گفتم : توی خیابان ها هم می شود خاكریز زد . خاكریز ها تقویم ندارند .

گفت : باور كن از دو كوهه تنها اسم و خاطره اش مانده.

گفتم : تو باور كن من هنوز هر صبح با صدای اذان دو كوهه از خواب بیدار می شوم .

گفت : اینجا تهران است ، دو كوهه نیست . باید مراقب باشی چه می گویی و چه می كنی .

گفتم : من همه جا را دو كوهه می بینم ، اما

«« چه حیف كه تهران دو كوهه قشنگی نیست »»

یا علی