شواهد ضد و نقیضی در خصوص آموزش نحوه كنترل استرس در درمان دیابت در دست است . مطالعات معدودی ، اثر درمانی كنترل استرس را در درمان فردی كوتاه مدت نشان میدهند. متاسفانه چنین برنامه هایی در مقیاس گسترده قابل پیاده سازی نمیباشند . هدف مطالعه اخیر بررسی این مطلب است كه آیا برنامه مدیریت استرس گروهی و موثر ، قادر است متابولیسم گلوكز را در بیماران مبتلا به دیابت نوع II بهبود بخشد وآیا بیمارانی وجود دارند كه از این موضوع سود بیشتری ببرند ؟
طرح تحقیق وروشهای تحقیق:
بیماران مبتلا به دیابت نوع II به طور تصادفی به پنج دسته : با و بدون برنامه مدیریت استرس گروه بندی شدند:
بیمارانی كه در این طرح همكاری نمودند، (تعداد 108 نفر) به مدت یك سال تحت نظر قرار گرفتند و در طی این مدت، سطح HbA1c و همچنین وضعیت سلامت روانی، میزان اظطراب و استرس در فواصل منظمی برای ارزیابی اثرات درمانی اندازه گیری و بررسی گردید.
نتایج:
آموزش مدیریت استرس، نقش اندك ولی با اهمیتی در كاهش سطح HbA1c داشت. كارآیی برنامه درمانی، رو به كاهش بود ولی مشابه با دیگر بیمارانی بود كه به هر شكل، تحت برنامه آموزشی مدیریت استرس قرار گرفته بودند. اختلالات اضطرابی نتیجه درمان را غیر قابل پیش بینی می نماید و این موضوع، نشانگر این است كه بیماران بسیار مضطرب، سود بیشتری از درمان نمی برند.
نتیجه گیری:
نتایج موجود نشان میدهد كه یك برنامه مدیریت استرس مناسب در زندگی واقعی بیماران مبتلا به دیابت نوع II، نتایج مثبت با اهمیتی در بهبود وضعیت ایشان دارد.
