اول،
دیدنه. بعد خواستنه. می بینی و دلت رو می بره. چقدر خواستنیه! طلب می کنی ولی اگه
خودش از اول نخواسته باشه که پس چطور ببینی؟ حتما اون خواسته که جلوه ای نشون بده که
خواستنی ببینیش وگرنه جلوه اش ازت مخفی بود. پس اول از همه خواست معشوقه. وقتی دلت
رو برد بهش فکر می کنی کم کم روز و شبت تو حال و هوای اونی تب می کنی می گی کاش
بیماریم رو می دید. (کاش به حالم و به نیازم نظر داشت) کاش ببینه چقدر به حضورش
نیاز دارم. شب بی خواب می شی یه بوی خوب یه باد خنک یه صدای زیبا هر زیبایی و خوبی
و جذابیتی تو رو به یاد اون می اندازه. انگار که آخر زیبایی ها به اون می رسه و
این خوب ها و چیزهای لطیف نمی تونند با اون بی ربط باشند و همگی نشونه ای از اون
هستند.
می خوای بهت نظر داشته باشه. می خوای بفهمه حالتو. ته دلت می دونی که
مهربونه(امکان نداره غیر از این باشه) پس می خوای تو هم برای اون جلوه ای داشته
باشی. زیبایی یا یه چیز خواستنی. حرف زدن قشنگت؟؟ حرفهای عاقلانه و ناب؟؟؟ زیبایی
ظاهر؟!! وای نه. اینجوری که آبروت می ره چون وقتی در برابرش قرار می گیری کم می
آری. اون تو همۀ این چیزا از تو برتره و به خاطر همین برتری عاشق و واله اش شدی.
بعد هم تو ضعف داری برابرش، چون به اون نیاز داری ولی اون به تو نیازی نداره. تو
نگاهش کنی زانوهات سست می شه ولی اون، شاید یه نظری کنه. همه اش تو ذهنته که اون
فهمیده می خوامش؟ می شه اونم منو بخواد؟ چطور می تونم باهاش حرف بزنم؟ چطور بگم؟ من
که همه وجودم خواستنه پس چیزی برای عرضه ندارم. این سوالها و خواستنها و لحظه هایی
که تو رو به یادش می اندازند کم کم همه لحظه هات و حالاتتو پر می کنه و زندگیت می
شه پر از حال و هوا و رویای اون. هر کی رو می بینی. نکنه با اون دوست باشه؟ نکنه
از من بهش نزدیکتر باشه؟ پس می ترسی یه وقتی دست از پا خطا نکنی.
دیگه همه به نظرت
نخواستنی می شن حوصله چیزی رو نداری مگه از اون نشونی داشته باشه. مگه حرف اون
میون باشه. خواستنش می شه دغدغه ات. از همه کناره می گیری. تنهایی رو بیشتر دوست داری.
شاید تو این تنهایی بیاد سراغم. شاید بفهمه دلتنگ اونم. ببینه که از این همه مردم
رنگ و وارنگ جدام. تو بازیشون نیستم. مثل اونا نیستم حرفها و کارهای بد اونا مال
من نیست. من یه چیز دیگه ام. اونی می شم که اون می خواد. اونی ام که اون می خواد.
ولی شک داری. اون چی می خواد. چطور باشم که بخواد؟ چی باشم؟ وای از تنهایی و بارون
و ماه وقتی زیرش می شینی و می نویسی و اشک می ریزی. پس چرا یادم نکرد. مگه مهربون
نیست؟ مگه نفهمید چقدر بهش نیاز دارم. اون که اینقدر زیرک و باهوشه
حتماً فهمیده،
حتماً تا حالا می دونه. دیگه بی قرار می شی. نمی دونی چیکار کنی. به این در و اون
در می زنی. هر کاری که فکر می کنی از نظر اون درسته می خوای بکنی. می خوای اونی
باشی که اون می خواد. راه زندگیت تغییر می کنه. روش زندگیت کم کم. شاید خودتم
نفهمی. هرچیز غیر از اون باشه برات نخواستنیه. حالا وصل چی می شه؟
وقتی
کل زندگیت، روح و جسمت به سمت تصور و رویای معشوقی متمایل بشه و راهت از راه های
دیگه سوا بشه چون طاقت چیزی جز اون رو نداری، یعنی داری به سمتش می ری. پس هر لحظه
با هر حرکت بهش نزدیک تر می شی. روحت، دنیات، روش و راه زندگیت، همۀ علایق و
خواستن ها که آدم رو به سمتی هدایت می کنند. اینا از غیر اون جدا شده. و این عشق،
تو رو بر اون داشته که لحظه به لحظه بخوای بیشتر بشناسیش. ببینیش. بوی اون شکل و
شمایلش. صداش. کارهاش. تصمیمش. حرفش. خواستن و نخواستنش. همه اش می شه هدف تو. می
شه آرزوت. می پرستیش. نمی تونی انکار کنی. عشق که به اینجا برسه می پرستیش. دیگه
خودتم نمی خوای اگه با اون نباشه. به نظر خودت زشت میای مگه اینکه جلوه ای در
صورتت مثلا چشمهات یا حالت صورتت یا موهات یا صدات مثل اون بشه. اونوقت خودتو تو
آینه نگاه می کنی. و می بینی چقدر خودتو دوست داری. پس می بینی زیبا هستی. می گی
کاش اینجا بود منو می دید. کاش به دیدنم می اومد. کاش یادی ازم می کرد. کاش این
لحظه که به یادشم و براش می نویسم به یادم باشه و احساسم رو حس کنه. کاش غربتم رو
حس کنه. می خوای روحت با روحش رابطه برقرار کنه. و انگار که محال هم نیست. دلت بهت
می گه آره اونم می دونه. فقط وقتش نیست. هنوز خامی. هنوز به اندازه کافی لایقش
نشدی. هنوز...
زمان زیادی می گذره. وصل نیست. بهش نیاز داری. پس می خوای مثل اون
باشی. می خوای خود اون بشی. می خوای خلأ وجودیت رو پر کنی. بعد از مدتی حس می کنی
شدی. فکر می کنی اینقدر باکمالات شدی که دیگه آرزوش به نظرت نیاد. ولی بعد از مدتی
باهاش روبرو می شی. دوباره ضعف و نیاز. از این همه غرور احمقانه ات شرمنده می شی.
نکنه یه جوری بی تفاوت نگاهش کرده باشم. نکنه فهمیده باشه، از دستم ناراحت شده
باشه. می بینی این همه سال گذشت، هنوز اول راهی. دیگه فقط می خوای راضی باشه ازت.
می خوای راضیش کنی. هرچی تو می خوای. هر چی اون بخواد. دیگه خواست خودت مطرح نیست.
دیگه من مهم نیست. -اگه بالاتر بری- دیگه زندگی خودت هم مهم نیست. مگه برای اون
باشه. دیگه فقط لحظه هایی از زندگیت به شمار می آد که با اون گذروندی. سالها زندگی
می کنی که لحظه ای ببینیش. اگه مهربون و باهوش باشه می شه از رنگ رخسار و دل بی
طاقتت غافل باشه؟
می
شه بهت بی تفاوت باشه؟ می شه ولت کنه بره؟ نمی شه. پس حتما اونم به فکرته. در کارته.
شاید وقتش نیست. شاید الان هنوز ظرفیت صحبت باهاش رو نداری. ولی این زندگی ای که
بدون اینکه خودت بدونی در راه اون و برای اون رنگ باخته و فدا شده و به رنگ اون
دراومده بالاخره راهی بهش داره. فکر می کنی شاید یه روز وقتی پیر شدم همدیگه رو
ببینیم. اونموقع از تب و تاب این جوونی هم خلاص شدم. از دستای لرزون و صدای
ناموزونم هم خلاص شدم. دیگه ترسی ندارم که باهاش روبرو شم چون اونموقع فکر نمی کنه
طمعی ازش دارم. دیگه همه چیمو باختم شاید بشینیم با هم حرف بزنیم.
خوب اینجا این
که دیگه خودش رو فراموش کرده در معشوقش، زندگیش به سمت اونه. پس چرا نمی رسه؟ چون
معشوق، واقعی نبوده. چون اون تصوری که از عشق داشته، معشوق نبوده. ولی این تصور، از
اون یک عاشق ساخته. پس اگه این عاشق درست ساخته شده باشه راهش رو پیدا می کنه. اون
معشوق اصلیه هم میاد سراغش. فقط وقتی میاد که ببینه این از همه چیزای بیخودی و
آلوده رها شده و به خاطر اون اومده و به امید اون باخته و اونو خواسته و اونو صدا
می زنه. اونوقت میاد و باهات حرف می زنه. بعد دیگه دلت گرم می شه. مرده بودی زنده
شدی. چقدر آفتاب قشنگه چقدر احساس جوونی می کنی. بهار قشنگه پرنده ها. دوباره چهارده
سالته فقط فرقش اینه که اونموقع حیرون بودی، همه اش اشتباه می کردی و زمین می
خوردی و گریه می کردی و غریب بودی ولی چون دست و پاچلفتی و بچه بودی نمی تونستی با
اون خوب رابطه برقرار کنی. الان مطمئنی. خیالت راحت شد. باهات حرف زد. پیداش کردی.
اومد سراغت. دیگه چی از این بالاتر؟ دیگه چی می خوای؟ اگه همینطور قرار باشه باهات
بمونه خوشحال و با رضایت می میری.
ولی زمان می گذره و یه کمی بعد شاکی می شی. پس چرا
دیگه نمیاد؟ گریه می کنی. دلت بهونه می گیره. دوباره میاد. چند بار میاد که خودتم
باورت نمی شه. تو دلت می گی من که لیاقتشو ندارم ولی چقدر اون خوبه که منو که
اینقدر بدم پذیرفت. اومد پیشم. به خاطر من اومد. باهم حرف زدیم و راه رفتیم دستمو گرفت.
منو برد... گاهی وقتی دلت تنگ می شه ولی می دونی که وقتش که برسه اونو داری. دیدی که
چقدر خوبه که با این همه نقصان پذیرفتت. و تو رو لایق خودش خواهد کرد. فرمونو که اون
دستش بگیره دیگه همه اِشکال ها رو درست می کنه. همه کاستی ها جبران می شه. اونی که
اینقدر خوبه مگه می شه دیگه تو تنهایی ولم کنه. منی که دیگه هیچی و هیچکی جز اون
ندارم. نه؛ از اون مطمئنی، از خودت نیستی. از خودت می ترسی. می گی خدایا از خودم به
تو پناه می برم. تو دلت خوشحالی و امید و یه ذره ترسه. فقط باید حواست باشه کاری
نکنی ازت ناامید بشه. ناراضی بشه. دلش بگیره. وای نه. اگه احتمالش رو هم بدی زود
عذرخواهی می کنی. گریه می کنی که یه وقت ازم ناراحت نشده باشی... می خوای دیگه یه
لحظه به حال خودت نگذارت. نگذاره از رو نادونی کاری بکنی که باعث جدایی بشه. که دوباره
حسرت بخوری. حسرت این همه سال کافی نبود؟ نه دیگه نمی خوای. دیگه نمی تونی دور
باشی. هیچ چیز ارزشش رو نداره که ذره ای دوری و کدورت بیاره. دیگه نمی تونی از
دستش بدی. دیگه قدرتی نداری. بهش می گی
نذار از پیشت برم. دیگه فقط تو. نگذار بقیه رو بخوام. تو مواظبم باش من قدرت
ندارم. چون می دونی اینقدر بزرگواره که می فهمه و می تونه و می دونه همه چیز رو.
دیگه وقتی اون رو کنه همه درد ودلا رو بهش می گی ولی وقتی اون باشه مگه دیگه درد
دلی هم می مونه؟ مگه اینکه شاکی بشی چرا زودتر تو رو لایق خودش نکرده؟ چرا این همه
دوری؟ که بازم می گی ببخشید نباید می گفتم. خیلی طولانی شد. خوابتون برد.
چرا
در عشق دنیایی ناکام می مونی؟ چون اون عشق نیست. ولی تو رو یه کمی مثل عاشقا می
کنه و حال و هوای عشق بهت می ده، بعد، دیر یا زود می فهمی که این نبود اونی که
دنبالش بودم. این نبود اونی که می خواستم. (البته بعضی وقتا خیلی دیر می فهمی،
بستگی داره چقدر عشقت از حال و هوای دنیا فاصله داشته باشه و چقدر واقعی باشی)
دیگه
نمی گم ولی این همه اش نبود. بعد هم این اونی نیست که خودت ببینی. گفتنش آسونه. یک چیز دیگه هم اینه که عشق مراتبی داره و مراتب بالایی هست که ماها طاقتش رو نداریم و ...
