تبیان، دستیار زندگی

بسم الله الرحمن الرحیمقرب نوافل اصطلاحی عرفانی است که عرفا از حدیث مشهوری که از پیامبر اکرم نقل شده است آن را اقتباس نموده اند.قرب نوافل ، به مرحله ای گفته می شود که عارف و سالک الی الله به مرحله ای می رسد که گوش ، چشم ، زبان و دست خداوند می شود ، یعنی در این مرحله تمامی امور عارف بوسیله خداوند اداره می شود و مملکت وجودی فرد تحت اداره رب العالمین قرار می گیرد و در این حالت انسان به خود واگذار نشده بلکه خداوند متصرف در تمامی امور او میشود.در کافی شریف ، کتاب "ایمان و کفر" در حدیث هشتم از باب " کسی که مسلمانان را اذیت می کند "  آمده است : « عن ابی جعفر ، امام محمد باقر علیهما السلام ، فی حدیث : و إنه لیتقرب الی بالنافلة حتی أحبه ؛ فإذا احببته ، کنت سمعه الذی یسمع به ، و بصره الذی یبصر به، و لسانه الذی ینطق به ، و یده التی یبطش بها ...»بدرستی که بنده من با نوافل به من تقرب جوید تا آنکه او را دوست بدارم . پس چون او را دوست بدارم ، گوش او شوم که با آن بشنود ، و چشم او شوم که با آن ببیند  و زبان او گردم که با آن سخن گوید و دست او شوم که با آن بگیرد ...نوافل به طور مطلق به امور مستحبی گفته میشود و به طور خاص به نمازهای مستحبی  که  قبل و یا بعد نمازهای واجب خوانده می شوند و به همین نام هم معروف گشته اند .اصل سخن در اینجاست که تقرب انسان بوسیله امور مستحبی به خداوند تا آنجا به پیش می رود که خداوند دست و چشم و گوش و زبان فرد میشود.   

فکر نکنم خوب باشه!!!چون اینجوری که من از متن شما برداشت کردم اختیار از انسان گرفته می شود!می شود فرشته!
ولی فرشته به انسان سجده کرد!

گوش خدا شدن بدین معنی است که گوش در مقابل گناه حساس می شود و دیگر تاب شنیدن غیبت و امثال آن را ندارد و قدرت تشخیص خوب و بد را می یابد. دست خدا شدن بدین معنی که قدرت او در امور خدایی صرف می شود و هیچگاه به امور گناه اقدام نمی کند و ...

واین هیچ منافاتی با جبر و اختیار ندارد. انسان همیشه مختار است همچنانکه ائمه در عین معصومیت مختار بودند یعنی قدرت انجام گناه داشتند ولی آنقدر ترس از خدا در ایشان زیاد بود که فکر گناه در ایشان خطور نمی کرد و در تمام حالات سعی در رضایت محبوب داشتند 

بسم الله

با سلام

دوست عزیز جناب سیامک خان همانگونه که دوست ناشناسمون جواب دادن منافات با جبر و اختیار نداره.

تازه قرب نوافل مرحله بالاتری هم داره که میشه قرب فرایض در این مرحله خدا دست و گوش و چشم و زبان فرد میشه.

آیات فراون و احادیث مکرری هم در این مورد داریم. که فکر می کنم بحث در این زمینه نیاز به مقدماتی داشته باشد.

موفق باشید

ممنون که پاسخ دادید

*بسم الله الرّحمن الرّحیم*


با سپاس از جناب صدرای گرامی بابت درج این مبحث.

لطفاً اگر براتون مقدوره درباره ی «قرب فرایض»هم که در بالا اشاره فرمودید،توضیح کوتاهی بفرمائید،و فرق این دو رو هم ذکر بفرمائید.

با سپاس

بسم الله

با سلام

این کار انشاءالله انجام میشه

با کسب اجازه از جناب صدرا.
قرب فرایض؛ یعنی ظرف انجام واجبات و ترک محرمات و به عبارت دیگر، ظرف تحصیل تقوا.
قرب نوافل که به معنی انجام مستحبات و ترک مکروهات و به عبارت دیگر، ظرف تحصیل ورع است.

به نقل از آقای عدالتخواه:
در آیات قرآنی مانند آیه ۱۷ سوره انفال و برخی از روایات، سخن از فنای ذاتی است که از آن به مقام قرب فرایض تعبیر می شود. قرب فرایض همان مقام فنای عبد در ذات الهی است که نتیجه آن توحید ذاتی و شهود ذات است. بنده در این مقام در مقام تفویض است و همه چیز را به خدا واگذار می کند.
در حدیث قدسی، خداوند رسیدن به این مقامات را با انجام اطاعت محض می داند و می فرماید «من اطاعتی اطعته» «هر کس از من اطاعت کند، من هم از او اطاعت می کنم» این بدان معنا است که اگر بنده ای خود را مطیع خداوند قرار دهد و در این مقام باشد خداوند کاری می کند که همه هستی، مطیع و فرمانبردار او باشند و از او اطاعت کنند. در حقیقت جمله «اطعته» کنایه از این است که «اطعت له کل شی؛ همه چیز را مطیع او می سازم.»
این معنا در حدیث قدسی دیگری چنین بیان شده است: «انا غنی لاافتقر، اطعنی فی ما امرتک، اجعلک غنیاً لاتفتقر یابن آدم انا حی لااموت اطعنی فیما امرتک اجعک حیاً لاتموت یابن آدم انا اقول للشیء کن فیکون اطعنی فیما امرتک اجعلک تقول للشی کن فیکون»: «ای فرزند آدم! من بی نیازی هستم که هرگز فقیر نمی گردم، از دستورهای من اطاعت کن تا تو را نیز چنان بی نیاز گردانم که هرگز فقیر نشوی. ای پسر آدم! من زنده فناناپذیر هستم، از فرمان هایم پیروی کن تا تو را زنده فناناپذیر گردانم. ای فرزند آدم! مرا اطاعت کن تا تو را چنان نمایم که (به عنایت من) هر آنچه را اراده کنی همان شود». (بحار الأنوار؛ ج۹۰؛ ص ۳۷۶ و مستدرک الوسائل؛ ج۱۱؛ ص۲۵۸)

باسلام
بسیارممنونم از شما دوست گرامی بابت این توضیحات خوبتون.