تبیان، دستیار زندگی

از اوایل تاریکی صبح روز 6بهمن سال 1360 که وقتی مردم آمل از منازل بیرون آمدند ، وضعیت شهر را دگرگون یافتند ، اشرار و منافقین را میدیدند که شهر را به یک پادگان نظامی تبدیل کرده بودند. این افراد کسانی نبودند مگر، کمونیستها و محاهدین خلق(خادمین شکم و روده و معده)که خودرا «سربداران» می نامیدند.این منافقین به حمایت نظام کمونیست شوروی اراده کرده بودند تا ظرف مدت کوتاهی ارتباط شهر آمل را بعنوان ورودی اصلی مازندران، از تهران قطع نمایند سپس به تدریج کل مناطق شمال ایران را از پیکره نظام اسلامی جداسازند.چرا که حضور اجانب شوروی در شمال ایران و انگلیسی ها در جنوب ، و دامنه نفوذ آنها به سالها و ده های دور برمیگشت. حضور شوروی بخصوص در سالهای جنگ جهانی دوم، هرگز از حافظه مردم شمال ایران اسلامی پاک نخواهد شد، بنحوی که آنان با تمام گستاخی خود، از ضعف دولت مرکزی ایران بهره میبردند و هر جنایتی که میتوانستند برسر مردم بی دفاع این خطه می آوردند. حتی آنان در ورودیهای استانی مانند مازندران   گمرک هایی بدون اجازه ایران  قرار داده بودند  تا  رفت و آمد مردم را به تهران زیر نظر داشته باشند. که نتیجه آن برای مردم مظلومی که برای تهیه مایحتاجشان مجبور به رفتن تهران بوند ، جز باج و خراج دادن به این بیگانگان نبود. 
آری ، آن روز یعنی ششم بهمن، به منظور نهایی کردن هدف خود و زدن ضربه نهایی و مهلک به پیکره انقلاب، منافقان با قرار دادن مقر خود در جنگلهای آمل، وبا تمرینات سخت نظامی و چریکی، آماده برای چنین هدفی شده بودند.در پی این تحلیل سازمان کمونیستها در اوایل سال1360 طی نشستهایی به دو قسمت مجزا اما ، در كل پشتیبان یكدیگر تقسیم گردید. گروه اشرف دهقان طرفدار جنگ چریكی شهری كه در كردستان استقرار یافت  و گروه ارتش رهایی بخش به رهبری حرمتی پور و عبدالرحیم صبوری كه خواهان اعزام به جنگل و حركت دهقانی بودند.
از دید این سازمان هدف و انگیزه انتخاب خط مشی مسلحانه و استقرار در جنگل عبارت بود از: «1- افتتاح جبهه دوم مبارزه علیه نظام اسلامی، تا كمك به جبهه منافقین كردستان باشد 2- با جنگ پارتیزانی(نامنظم ) نیروهای انقلاب را در این جبهه سرگرم كرده تا كردستان ضربه نخورد و شمال را هم مانند كردستان كم كم آزاد نمایند 3- سپس ارتش مردمی ایجاد شود و ...... »
هدف سازمان از انجام مبارزه مسلحانه سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی و برپایی حاكمیت باصطلاح انقلابی خودشان بوده است. اما این هدف در كوتاه مدت عملی نبود زیرا: «توازن نیروی خلق و ضد خلق نشان می داد كه ایران نمی تواند به شكل قیام – توده ای و زودهنگام – خود را آزاد سازد، لذا این عدم توازن نیرو اینطور مینمایاند كه راه رهایی ، جنگ دراز مدت است تا در آن نیروی انقلابی كم كم به آزاد كردن مناطق شمال بپردازند.»
در پی این طرز تفكر نیروهای ارتش رهایی بخش در تابستان 1360 شروع به شناسایی و استقرار نیرو  در جنگل های شمال كشور کردند و خود را آماده درگیریهای شورشی نمودند.اتحادیه منافقین قصد داشت از طریق عملیات پی در پی نظامی و جذب نیروهای جدید از طریق روستاها و شهرها،‌ ارتش رهایی بخش خلق را پی ریزی كند و با این ارتش خلقی كه قسمت اعظم آن توده های مردمی خواهند بود انقلاب اسلامی را سرنگون سازد. «پس می توان اهداف شورش مسلحانه این منافقین را اینگونه مطرح كرد: 1- جنگ مسلحانه علیه نظام پس از استقرار در جنگل، 2- قیام مسلحانه شهری، 3- گرفتن شهر آمل و آزاد سازی آن،‌ 4- برانگیختن مردم برای قیام مسلحانه علیه نظام اسلامی  5- و در نهایت برانداری نظام جمهوری اسلامی ایران ».
اما در این بین اراده و مشیت خداوند چیز دیگری بود، چرا که ملتی،  اگر در راه خداوند گام بردارد و دست به جهاد و ازخود گذشتگی زند، حنما نصرتها و امدادهای الهی با آنان خواهد بود.مردم آمل

هم که غیرت انقلابیشان به جوش آمده بود جلوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تجمع کردند تا با گرفتن اسلحه بطور خود جوش به مبارزه علیه آنان بپردازند.چون که آن سالها همزمان با ایام دفاع مقدس بود ، لذا سپاه بخاطر نداشتن  اسلحه کافی ، نتوانست به همه مردم مبارز آمل، اسلحه دهد، اما مردم مبارز و شهید پرور آمل که در تحت هر شرایط خود را فدایی انقلاب و رهبر انقلاب میدانستند، آرام ننشستند و بقیه کسانیکه نتوانستند اسلحه بگیرند با چوب ، بیل ، سنگ و...... وهرآنچه که در دست داشتند به جهاد شتافتند.مردم آمل با تمام و جود سینه ها را سپر انقلاب و رهبری نمودند در مقابل گستاخی این منافقین کوردل که به اشتباه مردم را حامی خود میدانستند!! ایستادن و یکسره شهر را میدان مبارزه کردند و با ساخت سنگرهای بیشمار، شهر آمل را برای همیشه به نام شهر«هزارسنگر»در قاموس انقلاب اسلامی ایران ثبت کردند.
در آن روز حماسی مردم آمل ظرف مدت 10 ساعت چشم فتنه را از کاسه درآوردند و با سرکوب کردن منافقین، خاطره به یادماندنی از خود به یادگار گذاشتند. در آن روز مردم آمل با اهدای چهل شهید به انقلاب ، توانستند همانند این آیه که میفرماید«وَ وَعَدنا مُوسَی ثَلاثِینَ لَیلَه وَ اَتمَمنَاهَا بِعَشر....»(--- و ما به موسی سی شب وعده دادیم و چون پایان یافت، ده شب دیگر به آن افزودیم تا آنکه زمان وعده به چهل شب کامل شد........سوره اعراف آیه 142---) کار را اتمام نمایند. و تقدیر چنین بود که حتما تعداد شهدا عدد 40شود، تااین تجلی اخلاص و شجاعت به اکمال برسد و انقلاب اسلامی را بیمه نماید.و بی جهت نبود که حضرت امام خمینی رحمت الله علیه در وصیتنامه خود با عظمت از مرد م  آمل یا کردند و اشاره داشتند که ما باید از شهر آمل و مردم آمل تشکر کنیم، دیدید که مردم آمل چه بر روز آنان آوردند و............
عالم فرزانه و مفسربزرگ قرآن در جهان اسلام، آیت الله جوادی آملی حفظه الله میفرمایند «از آن هنگام كه مردم آمل بیدار شدند و به صحنه آمدند، به شكل جدی و همه جانبه مبارزه كردند و مأموران رژیم پهلوی را در آمل به عجز و ناتوانی واداشتند. نشانه‌اش این بود كه آمل جزو نخستین شهرهایی بود كه در سال 1357(هـ.ش) با اعلام جمهوری و استقلال، ارتباط خود را از رژیم پهلوی قطع كرد و مردم شهر و روستاها كنترل ورود و خروج و تأمین امنیّت و نظم شهر را توسط هسته‌های مردمی متشكل از جوانان سلحشور شهر و روستاها به عهده گرفتند و بدین طریق، زودتر از بسیاری از شهرها از دولت طاغوت نجات پیدا كردند.
همچنین قیام همگانی مردم آمل و روستانشینان آن در جریان جنگل (حماسه‌ی‌ قیام ششم بهمن سال 1360(هـ.ش) بر ضد گروهك‌های مهاجم به شهر آمل)، برگ زرین دیگری از سلسله افتخارات مردم منطقه‌ی‌ آمل و شمال به حساب می‌آید، بلكه فخری برای همه‌ی‌ مردم ایران بود؛ چون در برابر مهاجمان جنگلی در ظرف ده ساعت مقاومت و ایثار جانانه، چهل شهید و قربانی دادند؛ یعنی هریك ربع ساعت، یك تن از بهترین جوانان خود را قربانی دادند تا توانستند فضای شهر و محیط اطراف آن را از لوث وجود و حضور عناصر ملحد، فاسد و مزدور اجنبی پاك و به خون پاك شهیدانشان عطرآگین كنند. از این‌رو، امام راحل"رضوان اللّه علیه" در وصیّت‌نامه الهی ـ سیاسی خود از مردم آمل و قیام مردم شهر و روستاهای آن بر ضد جنگلی‌های مهاجم به عظمت یاد و از آن‌ها تشكر كردند.»
به هر حال بر همه نسل جوان لازم و ضروریست که تاریخ انقلاب اسلامی را واکاوی نمایند تا با افتخار به آن در جهت حفظش کوشا باشند. إن شاءالله...........

....::::: مدیر انجمن شمال( _osveh_ ):::::......

مبانی نظری قیام کنندگان جنگل

اتحادیه كمونیستها (سربداران) که اندیشه رهبران این گروه در عین تأثیر از «مائو،‌ ماركس ولنین» (ایدئولوژی گروه ماركسیست – لنینیت) از مبارزات و تفكرات در آمریكای لاتین نیز بهره جسته است.
اندیشه و تفكرات رهبران اتحادیه براساس مشی مائوئیستی و جنگهای چریكی بود و استقرار در جنگل را نقطه آغاز برای جذب روستاییان و آزادسازی روستاها و بسیج روستاییان قرار داد، تا یك قیام مسلحانه توده ای را راه اندازی كند و با تشكیل ارتش خلقی!! شهرها را یكی پس از دیگر آزاد و حكومت مركزی را ساقط نماید. اتحادیه ، مشی و اندیشه ماركسیسم – لنینیسم را همراه با نظریات «مائو»همراه نمود و از «چین» بعنوان پایگاه انقلابی جهانی و از «مائو» بعنوان رهبر زحمتكشان و كارگران دفاع می كرد. لیكن با گذشت زمان و ایجاد انحراف در رهبری حزب كمونیست چین،‌ اتحادیه از ذكر اندیشه های مائو به عنوان بخشی از ایدئولوژی خود امتناع كرد، اما از نظریات انقلابی مائو همچنان دفاع می كرد.
اتحادیه از نظریات مائو پیرامون روابط جنگ چریكی و توده مردم و نیز جایگاه بالاتر سیاست از فعالیت نظامی آگاهی داشتند. اساساً بر همین اندیشه بود كه شورش شمال كشور آغاز گردید. آنچه که بعدها از گفته های آنان بر آمد ، این مسأله را چنین  تصویر می كردند که:
«علت شروع قیام از شمال این بود كه سازمان فكر می كرد زمینه حمایت مردم از آن وجود دارد و همینطور انتخاب مناطق جنگلی و كوهستانی باعث حركت بهتر شده تا بتوانند خود را روی پا نگه دارند و برای انجام یك عمل قطعی با اندازه كافی تدارك ببیند.»
اندیشه رهبران اتحادیه كمونیستها تنها به مائویا لنین خلاصه نمی شد بلكه از تجارب رهبران جنگهای رهایی بخش ویتنام و كوبا بهره جستند. برای نمونه به اعتقاد و اتحادیه «كاسترو» بدلیل داشتن پشتوانه فكری و تئوریكی موفق گردید و بر همین اساس مراحل شورش خود را با مبانی تئوریك انقلاب كوبا تعریف می كردند.تأثیرات انقلاب كوبا پس از حوادث 15 خرداد 42 بر اندیشه های رهبران شروع شد.

 اما ارتش رهایی بخش (چریكهای فدایی خلق) بعنوان آخرین عضو سازمان شورش گر در عین اعتقاد به ایدئولوژی ماركسیست – لنینیستی، ایدئولوژی و خط مشی مبارزاتی آنها از ویژگی خاصی برخوردار است. ایدئولوژی ارتش رهایی بخش به شدت متأثر از نوشته های «مسعود احمدزاده» بوده است و بنا به گفته یكی از رهبران این ارتش: سازمان در ابتدای فعالیت خود كتاب مسعود احمدزاده را تحت عنوان تحلیل در شرایط ایران، جنگ مسلحانه را هم در استراتژی و هم در تاكتیك اساس اعتقاد و نظریات خود قرار داد. در این كتاب آمده است كه امپریالیسم در جامعه ما حاكم بوده و برای مقابله با آن تنها از طریق مبارزه مسلحانه میتوان موفق شد.
از آنجائی كه در ابتدا فعالیت ارتش رهایی بخش توان اندكی داشت هیچگاه تحلیل هایی در مورد مسائل بطور مشخص ارائه نداد و تنها بشكل كلی می توان در مورد این مواضع صحبت كرد. به نظر ارتش رهایی بخش در شرایط حاكمیت امپریالیست و ایجاد دیكتاتوری (جمهوری اسلامی ایران) ؛ جریان دموكراسی هیچگاه نمی تواند وجود داشته باشد و از طریق كار سیاسی تشكیلاتی  نمی توان اتحاد كارگری برقرار كرد و در نهابت به حزب تبدیل شود تا بتواند مبارزات «پرولتاریا» را هدایت كرد، بلكه از طریق مبارزه مسلحانه است كه پیشاهنگ پرولتاریا می توان شرایطی را ایجاد نمود كه در آن اتحاد همه جانبه توسط حزب صورت بگیرد. لذا با تحلیل ارتش رهایی بخش ایجاد حزب كمونیست امكان ندارد مگر آنكه جنبش كمونیستی به ضرورت همه جانبه مبارزه مسلحانه رسیده باشد و تمام سعی خود را در جهت این نوع مبارزه بكار گرفته باشد.
ارتش رهایی بخش در سال 57 با مطرح شدن مسأله انشعاب اشرف دهقان از سازمان پیشگام و تدوین تكمیل ایدئولوژی خود از كتاب مسعود احمدزاده، ایدئولوژی خود را ماركسیست – لنینیست با مشی مبارزه مسلحانه قهر آمیز بعنوان تنها راه حل اتخاذ كرد.

برگرفته از نگارش صالح نعمتی

شما ملاحظه فرمودید كه این‌ها در داخل تبلیغات زیاد مى‏كردند، به خارج هم كه رفتند تبلیغات زیاد مى‏كنند؛ به این‌كه مردم در اختناق‏اند و خودشان همه مخالف‏اند با جمهورى اسلامى. در صد، شش تا موافق دارد جمهورى اسلامى، یا فوقش ده تا، ولى سایرین همه موافق منفى و مخالف هستند. و دیدند كه همه‌ی آمال‌شان را به شمال دوخته بودند و بیشتر تبلیغات این بود كه شمال دیگر تقریباً صددرصد مخالف با جمهورى اسلامى هستند. و این‌ها همه‌ی قوای‌شان را جمع كردند و به آمل آن حمله‌ی وحشیانه‌ی غافل‌گیرانه را كردند، به امید این‌كه مردم آمل هم با آن‌ها هم‌دست بشوند و آمل را مركز استان قرار بدهند و بعد مازندران و جاهاى دیگر و رشت و همه‌ی جاها را بگیرند و جلو بروند.

این‌ها به خیال خودشان با دست ملت مى‏خواستند كه - همان ملتى كه آن‌ها تراشیدند كه مخالفند با جمهورى اسلامى- با این‌ها بیایند و مركز را هم بگیرند و حكومت را تغییر بدهند و بعد هم هرطورى كه دل‌شان مى‏خواهد عمل بكنند، مرتجعین را هم از بین ببرند! وقتى مواجه شدند با مخالفت مردم - مهم مخالفت مردم بود- [شكست خوردند] و ما باید تشكر كنیم از شهر آمل و آن مردم فداكار كه مع‌الأسف، خوب عده‏اى را هم شهید دادند، لكن خوب این مطلب را ثابت كردند كه آن‌جایى كه شما تمام آمال‌تان به آن‌جا بود با شما مخالفند؛ حالا شما مى‏خواهید بیایید قم؟ مى‏خواهید بیایید تهران، جاهاى دیگر؟

صحیفه امام، ج‏16، ص3

اتحادیه كمونیستها

بعد از وقایع 30 خرداد 1360 و تغییر مواضع قبلی اتحادیه (فعالیتهای سیاسی و فرهنگی) به موضع قیام و شورش مسلحانه علیه نظام روی آورد لیكن نه به شیوه ترورهای فردی كه سایر گروهها انجام می دادند بلكه به یك شورش مسلحانه توده ای، اتحادیه كمونیستها در ابتدا با جنگ چریكی شهری مخالف بود.
حال باید دید كه وقتی موضع سازمان برخورد مسلحانه شد، چرا جنگل را انتخاب كرد؟و اساساً انگیزه سازمان از انتخاب جنگل چه بوده است؟

عنصر مردم در تمامی شورشها یك مسأله اساسی است و اساساً انتخاب مردم بعنوان یك هدف واسط جزء اهداف تمامی شورشها می باشد. منطقه آمل به دلیل بافت اجتماعی و قومیتهای مختلف بومی و نیز وجود درگیریها در بعضی از روستاها برسر بعضی از مسائل  سیاسی چنان گردید که به ادعای اتحادیه این وضعیت بخوبی می توانست مورد استفاده قرار گیرد تا این وضعیت منجر به عدم حمایت این جمعیت از دولت شود و نهایتاً آنها جذب سازمان می شوند و با یك جرقه منطقه ای را آزاد كنند و سپس مناطق دیگر كم كم آزاد شوند. احتمالاً تحلیل سازمان از حمله به شهر آمل همین بود.

- تصرف نقطه ای سوق الجیشی كه امكان توسعه عملیات های آتی را تسهیل می كند.

- جلب نظر افكار عمومی و گروههای سیاسی در داخل كشور

- حفظ حضور سیاسی خود  در صحنه كشور

-قویتر نشان دادن خود از سایر گروههای ضد انقلاب موجود در كشور

- فراهم كردن زمینه برای كسب پشتیبان خارجی

-  انجام فعالیتهای ایدئولوژیك و فرهنگی در سطح كشور

- تقویت روانی هواداران جبهه سیاسی و جذب نیروهای جدید و دادن انگیزه كاری به هواداران

- ایجاد دلهره و وحشت در طرفداران نظام حاكم به ویژه نیروهای ضد شورش

- ایجاد هسته های مقاومت نظامی برای دفاع از شهر وفراهم كردن تشكیل ارتش خلقی