،موسسه "رند" که در اصل به منظور مشاوره دادن به نیروهای مسلح آمریکا تاسیس شده بود، هم اکنون با دولت آمریکا، موسسه های خصوصی سازمان های بین المللی، و بخش های تجاری در این کشور همکاری دارد.
مووسسه رند در کتاب "روحانیت، پاسداران، و بنیادها" به سیاستمداران آمریکایی توصیه می کند، برای دفاع از منافع امریکا در برابر ایران ، باید علاوه بر شناخت بهتر شخصیت های تعیین کننده در ایران ، ساز و کاری برای تفسیر سخنان و رفتار مقام های این کشور داشته باشند.
نویسندگان این کتاب که معتقدند درصددند چنین تصویر و ساز و کاری را در اختیار خوانندگان خود قرار دهند، ابتدا به دیدگاه رایج و عمومی ایرانیان مبنی بر اینکه کشورشان قدرت طبیعی منطقه است و عدم اعتماد تاریخی شان به نیروهای بیگانه پرداختند و سپس در یک فصل ، ساختار نظام در ایران ، رهبری، ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی، مجلس خبرگان، شورای نگهبان، مجمع تشخیص مصلحت، دادگاه ها و... را مورد بررسی قرار داده اند.
این کتاب ، با اشاره به فرایند قدرت و جناح بندی های سیاسی در ایران ، نظام ایران را متشکل از "شخصیت ها، شبکه ها، و نهادهای وابسته" می داند .
مولفان این کتاب حضرت آیت الله خامنه ای را مدیری با تدبیر،کاریزما و مقتدر با اعتماد به نفس بسیار بالا معرفی کرده و با صراحت اعلام می کنند که: "با توجه به آنچه تا کنون شاهد بودیم ، آیت الله خامنه ای، در همه موضوع های اصلی و تاثیرگذار در جمهوری اسلامی حرف آخر را می زند." اشاره کتاب اقتدار رهبر معظم انقلاب زمانی معنادار می شود که مولفان کتاب در ادامه به شیوه مدیریت آیت الله خامنه ای اشاره می کنند.
نویسندگان در فصل پایانی این کتاب ، چند روند تاثیر گذار بر سیاست های آینده ایران را پیش بینی کرده اند که با توجه به کامل نشدن این روندها و قطعی نبودن تاثیراتشان ، آنها به صورت پرسش مطرح شده اند.
نویسندگان کتاب در پایان ، توجه به موارد زیر را به مقامات آمریکایی توصیه می کنند:
- نخبگان ایرانی بیش از اندازه مراقب گفتار، رفتار و واکنش های ایالات متحده هستند و گروه های سیاسی از این موضوع به نفع خود استفاده می کنند. از آنجا که مسایل خارجی بر رویدادهای داخلی ایران بسیار اثرگذار است، آمریکا باید با ایران و درباره ایران در لفافه سخن بگوید و متوجه باشد که سخنان وی چگونه و توسط چه کسی تعبیر می شود.
- ایالات متحده آمریکا به دلیل نداشتن رابطه جدی با ایران در موضع ضعف قرار دارد و اطلاع دقیقی از مسایل داخلی این کشور ندارد. بنابراین ضروری است ایالات متحده آمریکا از ایفای نقش در داخل ایران پرهیز و با دولت ایران ارتباط برقرار کند و نه با مردم یا جناح هایی از قدرت که خود می پسندد. توانایی آمریکا در تشخیص تاثیر حمایتش از میانه روها در ایران بسیار محدود است و این کار اگر به تخریب افراد مورد حمایت انجامد ، نتیجه معکوس خواهد داشت.
پس از عادی شدن روابط با ایران، آمریکا می تواند به عنوان یک باور اصولی اعلام کند که ارتباط با ایران به معنای ارتباط با یک جناح یا یک بخش از قدرت نیست.
- منافع سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و مذهبی بعضی گروه ها در ایران اقتضا می کند که از وضعیت فعلی دفاع کنند. به بیان دیگر، رابطه با آمریکا برندگان و بازندگانی خواهد داشت و بازندگان، حتی اگر رهبری از رابطه با آمریکا پشتیبانی کند، به آسانی میدان را خالی نخواهند کرد. بنابراین آمریکا باید انتظار چنین مخالفت هایی را از درون ایران داشته باشد و متناسب با آنها برنامه ریزی کند.
- آمریکا باید مذاکره کننده ایرانی را بشناسد. مذاکره کنندگان ایرانی ممکن است اجازه دست یافتن به تفاهم داشته باشند یا نداشته باشند. گاه ممکن است مذاکره کنندگان مراقب زیرپای خود هم باشند، چنانکه در مورد هیات مذاکره کننده هسته ای در دوران خاتمی دیدیم. این همه باعث نمی شود که بگوییم مذاکره با ایران ارزش ندارد. همانگونه که "جان لیمبرت" کارشناس مسایل ایران گفته است "مذاکره هرقدر دشوار و توافق دست نیافتنی باشد، احتمال موثر بودنش بیشتر از ادامه 28 سال مواجهه پرسر و صدا و گاه خشن است".
