تبیان، دستیار زندگی

 با سلام به دوستان در این بخش خبرهایی از نجوم وآسمان شب را قرار دهیم تا همه از آن استفاده ببریم

با تشکر                                                                                                  

                                                                                                                                                                                                                     «مارس اكسپرس» تصاویری جدید از گدازه‌های جامد سطح مریخ مخابره كرد



كاوشگر مریخی «مارس اكسپرس» تصاویر جدیدی از دهانه آتشفشانی «دائدالیا پلانوم» بر سطح این سیاره سرخ ارسال كرده كه نشان دهنده وجود جریان‌های گدازه‌های سفت شده و بر روی این سیاره هستند.
دانشمند‌ان اعلام كردند كه «دائدالیا پلانوم» در جنوب شرق «آرسیا مونز» یكی از بزرگترین آتشفشان‌های سطح مریخ واقع است.
قطر این دهانه آتشفشانی ۳۵۰ كیلومتر و ارتفاع آن ۱۴ كیلومتر است.
محققان می‌گویند: در این منطقه جریان‌های گدازه‌یی سفت شده بی شماری دیده می‌شود كه مربوط به دوره‌های زمانی متفاوت و مختلفی هستند.
این جریان‌ها از منطقه جنوبی «آرسیا مونز» نشات می گرفته‌اند.
محققان خاطر نشان كرد: در یك تقسیم بندی كلی این جریان‌های گدازه‌یی به دو بخشی تقسیم می‌شوند كه یكی جوانتر و یكی در لایه‌های پایینی و كهنه‌تر هستند.
                                                                                                           شهاب‌سنگهای مهاجم
سطح ماه بسیار بیش از آنچه تا کنون تصور می‌شده است، توسط سنگهای آسمانی بمباران می‌شود.
نتایج تحقیقات تجربی بیل کوک (Bill Cooke)، رئیس بخش سنگهای آسمانی ناسا و تیم همراهش بعد از ثبت دو برخورد بزرگی که در 17 نوامبر 2006 بر سطح ماه مشاهده گردید، نشان می‌دهد که تعداد برخوردهای ثبت شده در سال گذشته چهار برابر آنچه شبیه‌سازیها نشان می‌دهند بوده است. چنین بمباران سختی می‌تواند برنامه‌هایبلند‌پروازانه سکونت در سطح ماه را با چالشی بزرگ روبرو نماید. بیل کوک در این زمینه می‌گوید: "ما از حدود یک سال پیش تا کنون که کار رصد سطح ماه را آغاز نموده‌ایم،12 برخورد ثبت شده در لیست خود داریم که این تعداد حدوداً 4 برابر آن‌چیزی است که مدل‌سازیهای کامپیوتری ما پیش‌بینی می‌کردند."

نقشه شماتیک 12 برخورد ثبت شده توسط تیم بیل کوک بر سطح آبله گون ماه‏

حدود یک ماه پیش زمین از میان ابری از پسماندها و غبار به جا مانده از دنباله دار 55پی/تمپل تاتل (55P/Tempel-Tuttle) گذر کرد. این اتفاق هر سال در اواخر آبان ماه روی می‌دهد و در نتیجه بارش شهاب‌سنگی بسیار زیبا و معروفی به نام بارش شهابی اسدی میهمان هزاران چشم مشتاق می‌شود.ماه نیز از این باران شهاب‌سنگی بی‌نصیب نمی‌ماند. تفاوت در اینجاست که سنگهای مذکور در جو زمین سوخته و با نور خود آسمان زیبایی را برای ما به ارمغان می‌آورند اما ماه فاقد جو محافظی مانند اتمسفر زمین است و بنابراین هر سنگ آسمانی سرگردانی که در دام گرانش ماه گرفتار می‌شود، لاجرم به سطح آبله‌گون آن برخورد خواهد نمود. بیشتر آنچه به سطح ماه برخورد می‌کنند، ابعاد بسیار کوچکی در حد دانه شن دارند و برخورد آنها به سختی احساس می‌شود. سنگهای بزرگتر اما در برخورد با ماه گودالهای برخوردی بزرگ و کوچکی را به وجود می‌آورند. برخورد سریع این اجرام به سطح ماه باعث ایجاد انفجار و تشعشع امواجی می‌شود که به ابعاد، سرعت و جنس مواد بستگی دارد. نور برخی از این برخوردها از زمین نیز دیده می‌شوند.
در 27ام آبان ماه گذشته زمانی که ماه از میان مدار تمپل-تاتل گذر می‌کرد، گروه همکاران بیل کوک، دو تلسکوپ بازتابی 14 اینچی خود را که در مرکز پروازهای فضایی مارشال مستقر می‌باشند به سمت بخش تاریک تنها قمر طبیعی زمین نشانه رفتند. پس از گذشت تنها 4 ساعت ، آنها دو برخورد واضح را در فیلمی که از دهانه تلسکوپها ضبط می‌کردند، مشاهده نمودند.
درخشندگی برخورد اول که در اقیانوس پراکلاروم (دریای طوفانها) روی داد از قدر 9 بود. برخورد دوم که در مناطق مرتفع ماه و نزدیک دهانه گوس اتفاق افتاد، درخشنده‌تر از اولی ظاهر شد و دارای قدری از درجه 8 بود.
کوک در این رابطه می‌گوید:" انفجارهایی که ما ثبت کردیم در اثر برخورد شهاب‌سنگهایی با قطر متوسط 5 تا 8 سانتیمتر به سطح ماه به وقوع پیوسته بودند و انرژی برخوردی آنها معادل 0.3 تا 0.6 مگاژول و یا به زبان ساده‌تر معادل انفجار 80 تا 160 کیلوگرم تی‌ان‌تی بوده است."
انرژی عظیمی که در اثر برخورد یک شهابسنگ 3 سانتیمتری آزاد می‌شود ناشی از سرعتبسیار زیاد این اجرام فضایی است. در مورد نمونه خاصی که مربوط به پسماندهای ناشی از دنباله‌دار تمپل-تاتل می‌باشد، سرعت مداری آنها بالغ بر232000 کیلومتر بر ساعت است. برخورد با جسمی بسیار کوچک که چنین سرعتزیادی دارد انرژی عظیمی تولید خواهدکرد که پرتوافشانی آن حتی از پس لایه‌های ضخیم جو زمین نیز قابل رویت است.


در این تصویر نور حاصل از برخورد شهاب سنگ را در نزدیکی دهانه گوس و به قدر 8 مشاهده می کنید
برای مقایسه بد نیست بدانید زمانی که کاوشگر فضایی اسمارت-1 در 12 شهریور 1385 طی یک عملیات از پیش طراحی شده با سطح ماه برخورد کرد (اسمارت-1 خود را وقف دانش بشری کرد)، انرژیی معادل شهابسنگهای مورد اشاره آزاد نمود. اسمارت-1 که اولین کاوشگر آژانس فضایی اروپا esa به منظور کاوش و بررسی سطح ماه بود حدود 350 کیلوگرم وزن داشت و محموله اصلی آن، مکعبی به اضلاع یک متر بود.
از آبان 1384 که تیم بیل کوک ماه را زیر نظر گرفته‌اند تا این لحظه حدود 12 برخورد(با در نظر گرفتن دو برخورد اخیر) ثبت شده است. بیشتر این برخوردها در اثر سنگهای سرگردانی بوده که به ابر غباری به جا مانده از دنباله‌داری نظیر تمپل-تاتل مربوط نمی‌شوند. کوک تخمین می‌زند که چنانچه دائماً سطح ماه را رصد نمایند، به ازای هر چهار ساعت مشاهده، حداقل یک برخورد درخشان ثبت خواهد شد. این موضوع بسیار عجیب به نظر می‌رسد چرا که تخمین فوق بیش از چهار برابر بهترین مدل‌سازیهای کامپیوتری است که تا کنون به کار می‌رفته‌اند. کوک اشاره می‌کند که مشکل اصلی به مدل آماری داده شده به کامپیوتر مربوط می‌شود. این مدل بر اساس مشاهداتی که از سطح زمین صورت گرفته است بنا شده و مطمئناً با آنچه واقعاً در سطح ماه روی می‌دهد متفاوت است. بنابراین ما احتیاج داریم که مدت زمان بیشتری را به مشاهده مستقیم سطح ماه اختصاص دهیم. به این ترتیب ما قادر خواهیم بود مدلی دقیقتر و مطمئنتر از چگونگی برخورد سنگهای آسمانی با ماه ارائه دهیم.
به نظر می‌رسد با توجه به برنامه‌های آتی ناسا جهت ایجاد پایگاه‌های فضایی در سطح ماه و اعزام فضانوردان به آنجا، باید اطلاعات بیشتری درباره برخورد سنگهای آسمانی با سطح ماه جمع‌آوری شود. تجهیزات گران قیمتی که با هزینه‌های سرسام‌آور به سطح ماه فرستاده می‌شوند و جان پرارزش فضانوردان به مراقبت کاملی احتیاج دارد که تنها در سایه اطلاعات به دست آمده از چنین مطالعاتی مقدور خواهد بود.
سنگهای آسمانی علاوه بر مخاطره برخورد مستقیم، خطرات جانبی و غیر مستقیمی نیز دارند. یکی از خطرات غیر مستقیم برخورد یک سنگ آسمانی کوچک در نزدیکی محل اقامت فضانوردان، گرد و غبار فراوانی است که ممکن است بر سطح اقامتگاه‌های فضایی و یا ابزار و تجهیزات فضانوردان فرود آید. این موضوع علاوه بر کاهش راندمان صفحات خورشیدی خطر بسیار مهیب دیگری را نیز به دنبال دارد. در زمین، اتمسفر با جذب بسیاری از تشعشعات پر انرژی و مهلک خورشید، آفتابی درخشان و مطبوع را به ما هدیه می‌دهد، اما در ماه شرایط به گونه دیگری است و در طول روز، تمام طول موجهای تابشی خورشید از طیف رادیویی تا امواج پر انرژی گاما، سطح ماه را دائماً برشته می‌کنند. در چنین شرایطی سطوح تیره با جذب انرژی تابشی به سرعت و شدت داغ شده و دمای سطحی آنها بالا می‌رود. واضح است که گرد و غبار به هوا برخواسته در اثر برخورد یک شهاب سنگ آسمانی به دلایل گفته شده بسیار خطرناک خواهد بود.
23ام و 24ام آذر ماه جاری، بار دیگر زمین و به طبع آن ماه از میان ابر غباری دنباله‌دار دیگری به نام فایتون (ارابه‌ران)خواهد گذشت. کوک و تیمش در آن زمان ماه را به دقت رصد خواهند کرد تا از کمیت و کیفیت برخوردهای احتمالی اطلاعات جدیدی کسب نمایند.
__________________
وقتی انسان آرامش را در خود نیابد ، جستجوی آن در جای دیگر کار بیهوده ای است .
         

به گزارش خبرگزاری مهر، این ساختار 6 ضلعی از زمانی كه فضاپیمای ویه جر در دهه 1980 آن را كشف كرد به صورت علامت سئوالی بزرگ در ذهن دانشمندان باقی مانده است. كاسینی از سال 2006 تا كنون با استفاده از طیف سنج خود به رصد این 6 ضلعی مرموز در نور مادون قرمز و نور مرئی پرداخته است اما تمامی تصاویر به ثبت رسیده نسبت به تصویر اخیر از وضوح بسیار پایین تری برخوردار بودند.


دانشمندان گمان می بردند این ساختار6 ضلعی مسیر فورانهای گازی یا تندبادهای اتمسفری است اما اینكه چه عاملی می تواند گاز یا جریان هوا را در چنین ساختار سخت و زاویه داری هدایت كند به شكل سئوالی بی پاسخ باقی مانده بود.





تصویر اخیری كه توسط كاسینی به ثبت رسیده است تابش موجهایی را از گوشه های 6 ضلعی نمایان كرده و ساختارهای چند دیواره ای را در هر یك از ضلعهای 6 ضلعی نشان می دهد.


یكی از بیگانه ترین ویژگی های این 6 ضلعی نقطه ای بزرگ در میان این ساختار است كه به گفته دانشمندان این نقطه می تواند با نقطه ای كه در خارج از 6 ضلعی قرار داشته و در سال 1991 به تدریج ناپدید شده است در ارتباط باشد. این همان سالی است كه زحل با توجه به مدت طولانی سالهایش، وارد شب قطبی زمستانی شد. هر یك سال در زحل برابر 29 سال در زمین است.


بر اساس گزارش پاپ ساینس، تصویر آخر كاسینی در پی فرصتی به ثبت رسید كه پس از پدیده اعتدال شب و روز این سیاره در آگوست 2009 به دست آمد. این پدیده نشانه آغاز بهار شمالی در این سیاره است.

این دستگاه پرنده طی 18 ماه آینده آزمایش خواهد شدو پس از آن اجازه می‌گیرد با فروش بلیت افراد را در سفرهای كوتاه به نقطه ای بالاتر از جو زمین ببرد. اولین پروازها را از ایالت نیومكزیكوی آمریكا و پس از آن از سایر نقاط جهان انجام خواهد شد. جاناتان آموس، گزارشگر علمی بی بی سی در این سایت خبری نوشت: سر ریچارد برنسون درحال رونمایی دستگاه پرنده ای است كه از آن برای بردن مسافران خصوصی به فضا استفاده خواهد شد. "اسپیس شیب 2" (SpaceShipTwo) در موهاوی واقع در ایالت كالیفرنیا پرده برداری می شود. این دستگاه پرنده طی 18 ماه آینده تحت آزمایش قرار خواهد گرفت و پس از آن اجازه خواهد یافت با فروش بلیت افراد را در سفرهای كوتاه به نقطه ای بالاتر از جو زمین ببرد. سر ریچارد كه هدایت "گروه ویرجین" را به عهده دارد قصد دارد اولین پروازها را از ایالت نیومكزیكو انجام دهد و پس از آن پرواز را از سایر نقاط جهان انجام خواهد داد. سر ریچارد پیش از پرده برداری رسمی به خبرنگاران گفت: "ما می خواهیم این برنامه یك شروع كاملا تازه در عصر تجاری مسافرت فضایی باشد." "اس اس 2" بر مدل فضاپیمای "اسپیس شیپ 1" بنا شده است كه ابتدا با یك هواپیما به هوا برده شده و از آنجا راهی فضا می شد. آن فضاپیما اولین فضاپیمای خصوصی جهان با یك رشته پروازهای آزمایشی در سال 2004 بود. "اس اس 2" اما دو برابر "اس اس 1" است و طول آن به 18 متر می رسد. و درحالی كه فضاپیمای قبلی فقط یك خلبان و ظرفیت حمل دو مسافر را داشت، مدل تازه دو خدمه و جای شش مسافر را خواهد داشت. گزارش می شود كه تاكنون 300 نفر برای سفر با آن به فضا ثبت نام كرده اند. اینها كسانی هستند كه حاضرند 200 هزار دلار برای این سفر دو ساعته كه شش دقیقه آن در حالت بی وزنی خواهد بود پرداخت كنند. ریچار برنسون به بی بی سی گفت: "باور نكردنی است كه تاكنون فقط 450 نفر به فضا رفته اند؛ این شامل همه روس ها، همه چینی ها و همه آمریكایی ها با هم است. ما با كمك ویرجین گالاكتیك، شركت تازه فضانوردی تجاری خود، باید بتوانیم در دوازده ماه اول پس از شروع به كار شاید هزار نفر را به "فضانورد" تبدیل كنیم." بسیاری از این فضانوردان آینده در مراسم پرده برداری از اس اس 2 در "فرودگاه هوایی و فضایی موهاوی" شركت كردند. شركت "ویرجین گالاكتیك" رقبایی خواهد داشت، اما در صورتی كه آزمایش اس اس 2 با موفقیت انجام شود، مسلما اولین شركتی است كه وارد بازار خواهد شد. هواپیمایی كه اس اس 2 را به هوا خواهد برد تا از آنجا به فضا پرتاب شود "وایت نایت 2" نام دارد كه سال گذشته تكمیل شده و آزمایش آن اكنون شروع شده است. منبع:khabaronline ارسال:کسری

شاید شواهد لازم برای اثبات وجود بوزون هیگز را باید در فضا جستجو كرد. اگر چنین باشد، یك تلسكوپ مداری می‌تواند در جستجو برای یافتن ذره بنیادی، بزرگ ترین آزمایشگاه روی زمین، ال.اچ.سی (برخورد دهنده بزرگ هادرون) را از درجه اول اهمیت ساقط كند. به گزارش نیوساینتیست، این تلسكوپ مداری می‌تواند ماهواره فرمی ناسا باشد كه سال گذشته و برای تشخیص پرتوهای گاما به فضا پرتاب شد. یكی از منابع احتمالی پرتوهای گاما، نابودی ماده تاریك در كهكشان خودمان است. مدت‌های مدیدی است كه دانشمندان متوجه شده‌اند مقدار بسیار زیادی نیروی گرانشی درعالم وجود دارد كه هیچ ماده‌ای متناظر با آن دیده نمی‌شود. به همین دلیل، فیزیك‌دانان عامل این نیروی گرانش را ماده تاریك نامیده‌اند و علی‌رغم این‌كه این ماده عجیب 90 درصد از ماده جهان را تشكیل می‌دهد، ماهیت آن هنوز شناخته شده نیست. برخی فیزیك‌دانان حدس می‌زنند كه ماده تاریك از ذرات سنگینی تشكیل شده كه تعامل ضعیفی با ماده معمولی دارند. آنها با استفاده از مخفف این عبارت، این ذرات را ویمپ (WIMP) نامیده‌اند. ردپای ویمپ در خیلی از نظریه‌ها دیده می‌شود. تیم تیت از دانشگاه كالیفرنیا در ایرواین و همكارانش؛ ویمپ‌هایی را كه در مدل معروف به مدل فضازمان راندال ساندروم حضور دارند، تحلیل كرده‌اند. این مدل‌ها وجود بعد چهارمی را در فضا پیشنهاد می‌كنند كه انحنای خیلی كمی دارد و در نتیجه غیر قابل تشخیص است. به پیشنهاد آنها، نیروی جاذبه در این بعد اضافی نشت می‌كند و همین امر، توضیح می‌دهد كه چرا حدود دامنه آن نسبت به دیگر نیروهای بنیادین طبیعت این‌قدر ناچیز است. ذرات ماده تاریك در چنین مدل‌هایی می‌توانند نابود شوند و مقادیری از ذرات ثانویه را تشكیل دهند. 2 ویمپ كه هر یك جرمی به اندازه 50 تا 200 گیگا الكترون‌ولت دارند، می‌توانند به دو فوتون بدون جرم پرتوی گاما تبدیل شوند كه انرژی هر كدام از آنها برابر جرم یك ویمپ است. ویمپ‌ها می‌توانند متناوبا یك فوتون و یك ذره جرم دار را تولید كنند. به گفته پژوهشگران، چنین ذره جرم‌داری می‌تواند بوزون هیگز باشد، بنیادی‌ترین ذره عالم كه تصور می‌شود نقش اصلی در خلق هر ذره جرم‌داری را برعهده دارد. تیت می‌گوید: «اگر ارتباط محكمی بین فیزیك ماده تاریك و فیزیك تولید جرم وجود داشته باشد، این ذرات ماده تاریك احتمالا تمایل خواهند داشت كه با بوزون هیگز تعامل داشته باشند». تیت می‌گوید كه اگر مسئله این باشد، یك پژوهش برای بررسی آسمان (مثلا در جهت مركز كهكشان، جایی كه تصور می‌رود ماده تاریك در آنجا متمركز باشد) باید پرتوهای گامایی را نشان دهد كه در انرژی‌های مشخصی به بیشینه مقدار خود می‌رسند: «طبق پیش‌بینی ما، احتمالا یك جنگل واقعی از این پرتوها در آنجا خواهد بود». اگر فرمی بتواند در آینده نزدیك چنین آثاری را بیابد، آنگاه در تئوری زودتر از ال.اچ.سی توانسته است ذره هیگز را بیابد. البته پیش‌بینی فیزیك‌دانان این است كه ال.اچ.سی تا چند سال دیگر به این مهم دست خواهد یافت؛ اما تلسكوپ فرمیمی‌تواند از این فرصت نهایت استفاده را ببرد. تیت می‌گوید: «اگر این مدل درست باشد، دورنمای خوبی برای یافتن این ذره توسط فرمی به چشم می‌خورد». بیشینه‌های پرتوی گاما را می‌توان با تلسكوپ‌های پرتوی گامای زمینی مانند VERITAS در آریزونای جنوبی و یا HESS در نامیبیا هم حس كرد. دن هوپر از آزمایشگاه فرمی در باتاویای ایلی‌نوی می‌گوید كه مدل استفاده شده توسط گروه تیت عجیب و غریب است، ولی غیر قابل قبول نیست. او می‌گوید: «فرمی، از آن نوع تجربه‌هایی است كه دوست دارید برای جستجوی این گونه آثار استفاده كنید. اگر آنها خوش شانس باشند و این گونه از ماده تاریك احتمالی وجود داشته باشد، در ان صورت آنها می‌توانند مقدار هم ماده تاریك و هم ذره هیگز را اندازه‌گیری كنند». به گفته الیوت بلوم، از همكاران فرمی در آزمایشگاه شتاب‌دهنده ملیSLAC در منلو پارك كالیفرنیا، تلسكوپ فرمی تاكنون بعضی مقادیر پرتوی گاما را از سوی مركز كهكشان راه‌شیری اندازه‌گیری كرده، ولی از این داده‌ها تاكنون فقط برای تعیین حد میزان ماده تاریك در آن استفاده شده است. او می‌گوید: «برای ما، این تنها آغاز راه برای حل مسئله چیزی است كه در جهان رخ می‌دهد».

ماه بیش از هر زمانی در معرض توجه و نظر قرار گرفته است. بیش از ۵۰ سال از آغاز عصر اكتشافات فضایی می‌گذرد و انسان كه رویاهای بزرگی را در آسمان دنبال می‌كرد، اینك بار دیگر به همسایه خود روی آورده است. شاید بسیاری گمان می‌كردند زمانی كه ایگن كرنان، فضانورد ماموریت آپولو ۱۷ كه تاكنون آخرین انسانی است كه قدم بر سطح این قمر زمین گذاشته است، قدم از خاك آن برداشت و در سال ۱۹۷۲ با قمر زمین بدرود گفت بسیاری می‌اندیشیدند هدف‌های بزرگ‌تری در مقابل آنها وجود دارد و ماه گام اولینی بود كه برداشته شد. اما ماه هنوز هم محل اسرار است.
ماه در آغاز ششمین دهه اكتشافات فضایی رازهای بسیاری را در دل خود دارد و كلیددار آینده اكتشافات فضایی است و به همین دلیل هم هست كه در چند وقت اخیر به طور منظم مورد بررسی و كاوش قرار گرفته و برنامه‌های گسترده‌ای برای كاوش‌های آتی آن در دستوركار قرار دارد.
هنوز چند ماه از زمانی كه كاوشگر ژاپنی كاگویا در پایان ماموریتش سفری بی‌بازگشت را به سمت ماه آغاز كرد و خود را به سطح ماه كوبید نمی‌گذرد كه بار دیگر ماه میزبان برخوردی دیگر بود.
ماموریت مهم ناسا روز جمعه به كار خود پایان داد و به گفته مهندسان ناسا اطلاعات ارزشمندی به زمین مخابره شد تا دانشمندان برای مدتی طولانی به بررسی اطلاعاتی بپردازند كه شاید به برخی از سوال‌های آنها پاسخ دهد.
ماه در طول تاریخ خود، بارها هدف اصابت قرار گرفته و شاهد بمباران‌های ویرانگری بر سطح خود بوده است؛ كافی است با تلسكوپی كوچك به سطح ماه نگاه كنید تا زخم‌های حاصل از این برخوردهای تاریخی قدیم و جدید را به شكل گودال‌های برخوردی بر سطح آن ببینید. دوران پیدایش و تحول منظومه شمسی ماه نیز مانند بسیاری دیگر از اجرام منظومه ما مورد اصابت ذرات باقیمانده از فرآیند شكل‌گیری منظومه قرار گرفت. این برخوردها سال‌های بعد هم ادامه یافت، دنباله‌دارها و سیار‌ك‌ها به طور مداوم بر ماه فرود می‌آمدند و آثار خود را به جای می‌گذاشتند. در روزگاران قدیم این برخوردها به قدری شدید بود كه می‌توانست پوسته ماه را بكاود و به عمق مواد مذاب لایه گوشته این قمر نفوذ كند. در این هنگام بود كه لاوای ماه به بیرون فوران می‌كرد و مانند جریانی از ماده مذاب دشت‌های ماه را در برمی‌گرفت و سطح آن را می‌پوشاند.
آثار چنین جریانی را امروزه به شكل دشت‌های نسبتا مسطحی بر سطح ماه می‌بینیم كه به دریاهای ماه معروف شده‌اند.
این برخوردها هنوز هم ادامه دارند و اگرچه دیگر به‌شدت دوران شكل‌گیری و ابتدایی تحول منظومه شمسی نیستند، اما گاه گاه زخمی بر چهره ماه می‌زنند. یكی از مناظری كه منجمان آماتور گاهی می‌كوشند آن را به دام بیندازند و رصد كنند، برخوردهای ذرات بر جا مانده از دنباله‌دارهای قدیمی است كه به سطح ماه برخورد می‌كند. هنگامی كه روی زمین مردم به تماشای پدیده بارش‌های شهابی می‌نشینند، این گروه تلسكوپ‌های خود را به سوی ماه می‌چرخانند تا شاید بتوانند برخورد این شهاب‌ها را به سطح ماه كه به شكل درخشی كوتاه‌مدت ظاهر می‌شود، رصد كنند.
اما چند وقتی است چهره ماه زخم‌های دیگری برمی‌دارد؛ زخم‌هایی كه از دل طبیعت برنمی‌آید.


● در جستجوی جامی از آب
آب، این مایع حیاتی كه زندگی ما روی زمین را به خود وابسته كرده، اینك به هدفی مقدس برای جستجوهای كیهانی بدل شده است. ماه هم در این مورد استثنا نیست. بسیاری از دانشمندان زمانی كه بر لزوم بازگشت دوباره به ماه تاكید كردند، می‌دانستند كه این بازگشت، تنها نمایشی ظاهری نیست، بلكه باید پشت این اكتشاف گران‌قیمت به دنبال دلایلی واضح و منطقی بگردیم، یكی از مهم‌ترین آنها استفاده از ماه به عنوان پایگاه كاوش‌های آینده است و این كار در شرایطی امكان‌پذیر خواهد بود كه بتوان در آنجا پایگاه‌های آزمایشگاهی و حتی شهرك‌های كوچك ساخت و لازمه این امر، تامین آب در ماه است و به همین دلیل، جستجوی آب در ماه اهمیتی بسیار بالا دارد اما تنها این هدف سودجویانه نیست كه آب را بسیار مهم می‌كند. كشف آب ماه در گذشته و حال، می‌تواند درك ما را از تاریخچه این قمر و تحول آن دگرگون كند.
اخیرا داده‌های مهمی درباره وجود آب در نواحی قطبی ماه و همچنین لایه‌‌های زیر سطح ماه به دست آمده اما این اطلاعات باید مورد بررسی دقیق قرار بگیرد. در غیاب فضانوردانی كه به حفاری در اعماق می‌پردازند، برخوردهای فضایی می‌تواند كمك موثری به درك ساختارهای مدفون در زیر سطح ماه كند.


● كامیزاكی‌های فضایی
در جریان جنگ دوم جهانی، نوعی عملیات انتحاری هوایی میان خلبانان ژاپنی رایج شد. آنها در آخرین مراحل ماموریت خود اگر به اهداف از پیش تعیین شده نمی‌رسیدند، خود را همراه هواپیما به هدف می‌كوبیدند. این نوع عملیات كه به كامیزاكی مشهور شده بود ‌ این روزها به تكنیكی برای حل مسائل مربوط به ماه بدل شده است.
هنوز چند ماه از برخورد كاوشگر ژاپنی كاگویا به سطح ماه نمی‌گذرد كه ماموریت برجسته ناسا روز جمعه بار دیگر برخوردی ژرف و از پیش طراحی شده با ماه صورت داد.
ماه تا سال‌ها در كانون توجه باقی خواهد ماند و دانشمندان رازهای این قمر آشنای زمین را خواهند یافتLCROSS كه مخفف عبارت طولانی «رصد حفره‌‌های برخورد ماه و سنجش قمری» است نام فضا‌پیمایی رباتیك و گران‌قیمت بود كه هجدهم ژوئن ۲۰۰۹ به همراه مدار گرد اكتشافی ماه به فضا پرتاب شد. این فضا‌پیمای ۷۹ میلیون دلاری وظیفه مهمی برعهده داشت. بخشی از این فضاپیما محموله‌ای ۲۳۰۵ كیلوگرمی بود كه در مداری مشخص به سمت ماه رها می‌شد. این محموله در یكی از گودال‌های نزدیك قطب جنوب ماه به نام كابئوس (Cabeus) برخورد می‌كرد و چند دقیقه بعد، بخش دیگری از فضاپیما برای بررسی آثار جنبی حاصل از برخورد به سمت آن رها شد تا از میان گرد و غبار بلند شود و در اثر برخورد به بررسی ماهیت ذرات لایه‌های زیرین بخش جنوبی ماه بپردازد.
براساس پیش‌بینی‌ها قرار بود این برخورد ستونی از گرد و غبار به ارتفاع ۶ كیلومتر از سطح ماه را به هوا بلند كند تا بتوان درخشش حاصل از آن را از روی زمین نیز مشاهده كرد. برخورد مطابق برنامه ساعت ۳۱/۱۱ دقیقه به وقت بین‌المللی صورت گرفت. دانشمندان بلافاصله به بررسی داده‌های اولیه پرداختند و جشن خود را آغاز كردند. به گفته مسوولان پروژه برخورد با موفقیت كامل انجام شد و داده‌های باارزشی درباره ماهیت مولكول‌های هیدروژن و داده‌هایی كه می‌تواند اطلاعات كم‌نظیری از مساله آب در زیر سطح ماه داشته باشد را در اختیار دانشمندان قرار داده است. اگرچه هنوز نخستین نتایج حاصل از این داده‌ها زمان طولانی را تا قبل از انتشار در پیش روی خود دارند، اما محققان معتقدند راه موفقی را طی كرده‌اند. اینك همه در انتظار داده‌های بیشتر، تصاویر دقیق‌تر و بویژه تصاویری هستند كه چشمان تیزبین هابل از این برخورد گرفته است.


● ناامیدی آماتورها
مهندسان و دانشمندان طراح پیش‌بینی كرده بودند درخششی كه حاصل برخورد این وزنه سنگین با سطح ماه است را می‌توان از سطح زمین مشاهده كرد. به همین دلیل ناسا برنامه‌های عمومی بزرگی را در نیمكره غربی ترتیب داده بود تا مردم بتوانند این برخورد را ببینند و آن را با ابزارهای زمینی بررسی كنند، اما این اتفاق نیفتاد و تلسكوپ‌های زمینی برخلاف انتظار نتوانستند نمایی ویژه را رصد كنند. یكی از محققان این پروژه در این باره اعلام كرد ماهیت نقطه محل برخورد كه از قبل قابل پیش‌بینی دقیق نیست از یك سو و از سوی دیگر ماهیت سطح محل برخورد باعث شده است تا درخشش پیش‌بینی شده رخ ندهد. به گفته تونی كولاپرته، اگرچه این موضوع شاید ناخوشایند به نظر بیاید، اما هدف ماموریت نبود. همچنین تصاویر نور مرئی از برخورد هدف اصلی ما نبود، بلكه ما می‌خواستیم به تركیب ذرات لایه‌های زیرین ماه دست پیدا كنیم كه آن هم در نور مرئی ممكن نبود و تنها با كمك طیف‌سنجی قابل استحصال بود كه این اتفاق نیز به وقوع پیوست.


● آینده در راه است
این برخوردها تنها آغاز راه است. ماه تا سال‌ها در كانون توجه باقی خواهد ماند و دانشمندان رازهای بی‌نظیری را در دل این قمر آشنای زمین و قمر كم‌نظیر منظومه شمسی خواهند یافت. ماه در آسمان به درخشش خود ادامه خواهد داد و بشر خیره بر آن به رازهای بی‌پایانی خواهد اندیشید كه دنیای اطراف او را فرا گرفته است.   کسری طباطبایی

جووانی بینیامی رئیس سابق آژانس فضایی ایتالیا که مدتی قبل مصاحبه ای را با ماهنامه آمریکایی "وایرد" درباره برنامه ناسا برای بازگشت انسان به ماه در سال ۲۰۲۰ انجام داده بود درپی ماموریت جدید ناسا برای کشف آب در ماه اظهارات جالبی را ارائه کرده است که در زیر می آید.
جووانی بینیامی در مدت ریاست خود در آژانس فضایی ایتالیا از برنامه های سفر انسان به فضا حمایت می کرد اما در مصاحبه ای که چندی قبل با مجله آمریکایی "وایرد" انجام داد تکرار سفر دوباره انسان به ماه که یک بار چهل سال قبل و در راستای برنامه "آپولو" انجام شده است را یک اشتباه بزرگ خواند. در ادامه مصاحبه روزنامه "لاستمپا" را با این ستاره شناس می خوانید:
▪ پروفسور بینیامی، شما فیزیکدان نجوم و رئیس سابق آژانس فضایی ایتالیا هستید. در ماهنامه وایرد ۱۰ دلیل را برای تغییر مقصد برنامه Constellation ناسا در خصوص بازگشت انسان به ماه اظهار داشتید. درباره آن بیشتر توضیح می دهید؟
- به اعتقاد من سفر انسان به فضا بسیار مهم است. فضانوردان و اکتشافات بشری فضا بسیار بنیادی هستند. چراکه نه تنها برداشتن این گامهای بزرگ موجب توسعه فناوری می شوند بلکه کمک می کنند که تصورات و تخیلات ما تقویت شوند. همراه با فضانوردان، موارد دیگری چون علوم فضایی، کاربردهای صنعتی، رصد زمین و ... وارد می شوند. بدون فضانوردان، بدون مردان و زنان در فضا به تدریج تمایل به کشف فضا تمام می شود.
▪ درست است. بنابراین هدف بازگشت به ماه نیز می تواند یک هدف درست باشد، بله؟
- ما از مدتها قبل در مدار اطراف زمین هستیم. دقیقا از ۴۰ سال قبل. آمریکاییها بین سالهای ۱۹۶۹ و ۱۹۷۱ در دوره جنگ سرد و در رقابت با اتحاد جماهیر شوروی سابق به ماه رسیدند. از سویی دیگر برنامه ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) که هزینه حدود ۱۰۰ هزار دلاری آن قابل قیاس با هزینه برنامه های آپولو بود متولد شد، چرا که ریگان می خواست امپراتوری بدی را نابود کند. اما اگر درباره اش خوب فکر کنیم می فهمیم که این ایستگاه فقط به درد این می خورد که خودش را بسازد. البته به درد قراردادهای زیبایی که شرکتهای بزرگ این بخش با آژانسهای فضایی عضو ایستگاه امضا می کنند نیز می خورد! به این ترتیب به میزان بسیار کمی فناوری توسعه می یابد و فضانوردان هرچند وقت یکبار به آنجا سفر می کنند، اما در این مدار بسیار پایین واقعا نوآوری بسیار کم است. در سال ۲۰۰۴ جورج بوش ایده بازگشت به ماه در سال ۲۰۲۰ را مطرح کرد، اما بدون افزایش دادن بودجه ناسا که به اندازه کافی برای رسیدن به ماه در برنامه آپولو با مشکلات مالی مواجه شد. خوب! قبل از اینکه چینی ها به ماه برسند آمریکا باید برای بازگشت به ماه هزینه های زیادی را متحمل شود!
▪ پروفسور، اما در تمام فیلمهای علمی تخیلی اولین گام، پایگاهی بر روی ماه است. ماه به ما می آموزد که برای رفتن به مریخ به چیزهایی نیاز داریم. به نظر شما جایی بهتر از ماه وجود دارد؟
- معلوم است که جای بهتری وجود دارد. برای مثال، یک لنگرگاه فضایی با جاذبه صفر که به صورت معلق بین زمین و ماه ساخته می شود و یا جایی در مدار اطراف زمین. به راحتی می توان از زمین به این نقطه رسید. نباید فراموش کنیم که برای رفتن به ماه و برگشتن از آن نیاز به حجم زیادی انرژی داریم این درحالی است که برای ساخت یک پایگاه معلق در اطراف زمین یا در مدار اطراف مرز میان زمین و ماه انرژی زیادی نیاز نیست. این یک پایگاه ایده آل برای رفت و برگشت به مریخ است.
▪ اما ماه چی؟ گفته می شود که ماه می تواند یک منبع انرژی و یا منبع مواد قابل استفاده در بخش صنعت باشد.
- از ماه ما نمی توانیم چیزی خارج کنیم. امید استخراج سوخت از سنگهای ماه تنها یک رویای پوچ است. همانطور که قبلا نیز گفتم ساخت یک پایگاه روی ماه بسیار دشوارتر از ساخت یک پایگاه در مدار است چراکه باید بتوانیم حجم زیادی از مواد را وارد جاذبه ماه کنیم و برای رفتن به چند نقطه مشخص در روی ماه باید بر این جاذبه پیروز شویم.
▪ تکلیف هلیم ۳ چه می شود؟ گفته می شود که ماه غنی از این ماده است؟
- می توانم راحت حرف بزنم؟ هلیم ۳ یک شوخی مسخره است. گهگاهی با کسی ملاقات می کنم که قسم می خورد انسان هرگز روی ماه قدم نگذاشته است، اینطور نیست؟! خوب! به همین نحو، مردمی هم وجود دارند که به هلیم ۳ باور دارند. ما هنوز به دنبال ساخت گداخت هسته ای با "دوتریم" و "تریتیوم" (ایزتوپهای هیدروژن) در روی زمین هستیم. زمانی که موفق به انجام این کار شدیم آنوقت می توانیم درباره هلیم ۳ ماه نیز فکر کنیم. اگر رفتیم روی ماه و هیچ هلیمی وجود نداشت، چه؟ اگر هم باشد نیاز داریم که یک نیروگاه بسیار عظیم را روی ماه بسازیم. این نیروگاه فوق العاده پر هزینه خواهد بود و تمام منابع مالی تمام برنامه های فضایی دنیا را خواهد بلعید. و بعد؟! آیا اطمینان داریم که روی ماه به اندازه کافی هلیم ۳ وجود دارد و آیا ما موشکهای پیشرفته ای داریم که بتوانند این ماده رادیواکتیو خطرناک را به سلامت به زمین برسانند.
▪ بسیار خوب. به نظر شما این زیرکانه نیست که با هر تغییر در ریاست جمهوری آمریکا همیشه مباحثات جدیدی درباره برنامه های فضایی، کار و پولهای این برنامه ها شروع می شود؟
- با این مسئله موافقم. اما اگر راه کنونی را تغییر ندهیم هیچ کاری نمی توانیم انجام دهیم و کارهایی را هم که تاکنون انجام داده ایم به ثمر برسانیم. کپسول "اوریون"، فضاپیمای Ares I و فضاپیمای باری Ares V همه چیزهایی هستند که هم برای رسیدن به ماه خوب هستند و هم برای رسیدن به یک پایگاه معلق در نقطه ای که می تواند در مرز میان ماه و زمین ساخته شود. Ares برای حمل مقدار زیادی ماده به مدار زمین بسیار مناسب است اما برای بردن این مواد به ماه زیاد خوب نیست. اما این فضاپیما تنها از سوخت شیمیایی استفاده می کند و باید پذیرفت که سوخت شیمیایی محدودیتهای انکارناپذیری دارد.
▪ اما انسان امروز تنها به سوخت شیمیایی دسترسی دارد.
- بنابراین باید شروع به کار کنیم. اگر بخواهیم واقعا کاری انجام دهیم، باید به موازات مونتاژ یک پایگاه فضایی و یک لنگرگاه فضایی شروع به کار بر روی موتورهای هسته ای کنیم. یک موتور معمولی ۵۰ مگاواتی که توانایی روشن کردن یک وسیله بزرگ مثل یک هواپیمای ایرباس را با سرعت ۵۰ کیلومتر بر ثانیه داشته باشد.
▪ اهداف اسا در توسعه برنامه های فضایی چیست؟
- همانطور که بوش گفت ماه به ما اروپاییها نگاه نمی کند. اما به نظر من اروپا می تواند با ساخت یک پایگاه فضایی روی یک مدار استوایی اطراف زمین سهم خود را از فضا ببرد. فراموش نکنید که از ایستگاه فضایی بین المللی نه می توان به روی ماه رفت و نه مریخ، چون جای این ایستگاه کاملا اشتباه انتخاب شده است. این ایستگاه در حقیقت تنها برای پرتاب فضاپیماها از پایگاه روسی بایکونور مناسب است. این درحالی است که اسا امکان پرتاب فضاپیما از پایگاه کورو در فرانسه را دارد. در مرحله بعد بهتر است که بازگشت به ماه را فراموش کنیم. می توانیم برای اکتشافات فضایی به اهداف بهتری فکر کنیم. برای مثال باز آلدرین پیشنهاد رسیدن به یک شهاب سنگ نزدیک به زمین را داد.
▪ چگونه می توانیم به روی شهاب سنگها برویم؟ آیا فناوری جدیدی برای رسیدن سریع نیاز است که ما آن را نداریم؟
- معلوم است که فناوری آن را نداریم، اگر هرگز شروع به ایجاد آن نکنیم. قبل از ساخت موشک " Saturno V" که ما را به ماه رساند فناوری لازم را نداشتیم. بنابراین نیاز به توسعه فناوری جدید سوخت رسانی داریم و در این راه باید از نیروهای جدید تکنولوژیکی و سرمایه گذاریهای جدید استفاده کنیم.

از این که این تاپیک را ایجاد کردید از شما سپاسگذارم.

فقط یک سوال؟

چند تاپیک از تاپیک هایی که گذاشته اید هم خبری هستند. درست است؟

اگر آنها را در همین تاپیک قرار دهید بهتر نیست؟

این امر کمک می کند که تاپیک فوق بسیار غنی گردد و تاپیک های سایر دوستان محو نگردد. از طرفی دیگر افزایش تعداد تاپیک ها در یک بازه زمانی کوتاه امکان استفاده کامل کاربران را از انها می گیرد.

اگر مایل بودید تعدادی از تاپیک های گذشته خبری خود را در این تاپیک قرار دهید و اگر برایتان سخت است به بنده بگویید تا من انجام دهم.

ضمنا از توجه شما برای گذاشتن تصویر متشکرم. 

شبیه ‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین سیاره به زمین کشف شد                                                                                                                                                                                                                                            منبع خبرانلاین
30-9-1388
طی روزهای گذشته،‌ خبرگزاری‌های مختلف‌ خبر از مشاهده سیاره‌ای می‌دهند که به نظر می‌رسد شبیه‌ترین سیاره به زمین است که تاکنون شناخته شده...


کشف یک سیاره مشابه زمین،‌ که احتمالا از آب و سنگ تشکیل شده و اتمسفر دارد، ‌امیدهایی تازه برای یافتن حیات در کهکشان پدید آورده است. حجم این سیاره 19 برابر زمین است، اما تنها 6.5 بار از زمین سنگینتر است

بهنوش خرم‌روز: طی روزهای گذشته،‌ خبرگزاری‌های مختلف‌ خبر از مشاهده سیاره‌ای می‌دهند که به نظر می‌رسد شبیه‌ترین سیاره به زمین است که تاکنون شناخته شده است. این مسئله،‌ باعث شده که این سیاره به اولین گزینه لیست سیاره‌های قابل حیات تبدیل شود.

به گزارش پاپ‌ساینس، این سیاره اولین ابرزمینی است که اتمسفر دارد و احتمال بالایی وجود دارد که روی سطح آن آب نیز وجود داشته باشد. ابرزمین‌،‌ به سیاره‌هایی گفته می‌شود که از زمین بزرگ‌تر و از سیاره‌های گازی کوچک‌ترند. این ابرزمین، ‌در مقایسه با سایر سیاره‌هایی که در یک منظومه شمسی واقع شده‌اند،‌ بسیار به زمین شبیه‌تر است. جالب این‌جاست که ستاره‌شناسان این سیاره را با یک تلسکوپ کاملا معمولی و آماتوری پیدا کرده‌اند که در هر خانه ای ممکن است پیدا شود.

این سیاره تازه، به دور یک ستاره کوتوله قرمز می‌گردد و در فاصله 40 سال نوری از زمین، فقط زمانی از روی زمین قابل رویت است که هنگام چرخش به دور ستاره از مقابل این ستاره قرمز عبور کند. ستاره‌شناسان توانستند اندازه و جرم این سیاره را اندازه‌گیری کنند و حتی امیدوارند که مواد شیمیایی سازنده اتمسفر آن را از روی نور بازتاب شده از سیاره و به کمک تلسکوپ فضایی هابل شناسایی کنند.

دانشمندان اغلب،‌ ابرزمین‌ها را به طور غیرمستقیم،‌ از روی تاثیری که بر ستاره‌های منظومه خود دارند پیدا می‌کنند. اما حالا این سیاره جدید،‌ که GJ 1214b نامیده شده،‌ در کنار CoRoT-7-b (ابرزمینی دیگری که چندی پیش به طریقی مشابه کشف شد)، تنها دو ابرزمینی هستند که مستقیما هنگام چرخش دور ستاره خودشان دیده شده‌اند و بدین ترتیب برای ستاره‌شناسان شرایط استثنایی پدید آوردند که به بررسی آن‌ها بپردازند.







یکی از دلایلی که این دو سیاره متفاوتند این است که،‌ چنین شرایطی زمانی اتفاق می‌افتد که سیاره مدار بزرگی داشته باشد تا هنگام دیدن ستاره،‌ باعث نوعی گرفت سیاره‌ای بسیار نادر بشود. ستاره‌های مانند خورشید خیلی پرنورند و زمانی که با تلسکوپ به آن‌ها نگاه می‌شود، نور زیاد آن‌ها نمی‌گذارد که تلسکوپ، سیاره‌ای را که از جلوی آن‌ها عبور می‌کند ببیند،‌ به همین دلیل ستاره‌شناسان به ابزار فضایی مانند تلسکوپ فضایی کپلر ناسا متوصل می‌شوند.

به گزارش نیوساینتیست،‌ این سیاره از نظر حجمی نوزده برابر زمین است در حالی که تنها 6.6 برابر زمین جرم دارد. چنین جرمی می‌تواند غالبا از آب،‌ احتمالا به حالت مایع،‌ تشکیل شده باشد و قدری هم مواد سنگی در هسته‌اش داشته باشد. با این حال،‌ به گزارش نیچر،‌ این سیاره به نسبت به ستاره خود نزدیک است و این باعث می‌شود برای داشتن حیات، ‌حداقل به صورتی که ما می‌شناسیم، ‌خیلی داغ باشد.

از طرفی،‌ مدل‌های تئوریک نشان می‌دهند که چنین سیاره‌ای می‌تواند خیلی دورتر از ستاره‌اش تشکیل شده باشد و دمای کم آن فاصله،‌ باعث ترکیبی از سنگ و یخ روی آن ‌شود،‌ مانند قمر مشتری،‌ گانیمد. اما با انتقال آن به مدارهای نزدیک‌تر به ستاره، ‌تبدیل به یک دنیای آبی دارای اتمسفر می‌شود. یک احتمال دیگر این است که چنین سیاره‌ای، ‌یک سیاره کوچک صخره‌ای دارای اتمسفر حجیم بوده و بعد بر اثر فعالیت‌های آتشفشانی بر حجمش افزوده شده است.

با همه این نظریه‌ها،‌ هنوز به نظر می‌رسد یافتن این سیاره، ‌از گام‌های نخست در یافتن سیاره‌های قابل حیات باشد. با این که این سیاره، به دلیل این که به نظر می‌رسد گرمای کمی از ستاره‌اش،‌ علیرغم فاصله کم می‌گیرد،‌ همچنان مرکز توجه برای پیدا کردن حیات قرار گرفته، ‌اما باز به اعتقاد بسیاری از ستاره‌شناسان،‌ عوامل دیگری مانند فشار اتمسفری بالا، ‌مانع از زندگی از نوعی که می‌شناسیم بر روی این سیاره می‌شود.

در مجموع،‌ این کشف، با وجود همه نظریات حتی متناقضی که وجود دارد، ‌علاوه بر این که دانشمندان را بر آن داشته که به بررسی این ابرزمین بپردازند، راهی تازه برای یافتن سیاره‌های قابل حیات دیگر و به نوعی امیدی تازه در این راه پدید آورده است.

_{^{سیاهچاله ها به زمین بسیار نزدیکتر از حد تصورند
مهر}}
26-9-1388
اخترشناسان برای اولین بار توانستند فاصله زمین و یک سیاهچاله را با دقتی بالا اندازه گیری کنند که نتیجه نشان داد سیاهچاله ها از آنچه تصور می رفت به زمین بسیار نزدیکترند.

محققان اعلام کردند سیاهچاله V404 Cyngi در فاصله هفت هزار و 800 سال نوری از زمین قرار گرفته است، به بیانی دیگر فاصله این پدیده کیهانی کمی بیش از نیمی از فاصله ای است که در گذشته تصور می رفت.

این فاصله، سیاهچاله V404 را در نزدیکی زمین قرار می دهد در جایی که فاصله تا مرکز کهکشان در حدود 26 هزار سال نوری و نزدیکترین ستاره در واری خورشید 4.2 سال نوری است.

افزایش دقت در اندازه گیری فاصله سیاهچاله ها به دانشمندان کمک می کند تصویر بهتری را از شکل گیری سیاهچاله ها ترسیم کنند. برای مثال با کمک چنین دستاوردی اخترشناسان امیدوارند بتوانند پاسخ این سوال را که آیا میان سیاهچاله هایی که در اثر برخورد دو ستاره و بدون ابرنواختران شکل می گیرند و سیاهچاله هایی که ناشی از ابرنواختران هستند تفاوتی وجود دارد را بیابند.







اخترشناسان فاصله سیاهچاله V404 را با استفاده از تشعشعات رادیویی از سیاهچاله و ستاره در حال مرگی که با سیاهچاله در ارتباط بود، تعیین کردند. لایه های خارجی ستاره توسط سیاهچاله به داخل کشیده می شود که در اثر آن گازهای چرخان دیسکی از پلاسمای داغ را در اطراف سیاهچاله به وجود می آورند که این فرایند مقادیر زیادی امواج رادیویی و پرتو ایکس از خود ایجاد می کند.

سپس اخترشناسان با کمک گرفتن از سیستم تلسکوپ رادیویی بین المللی HSA میزان تغییر اختلاف منظر (یا میزان جابه جایی تصویر در اثر شکست نور یا جابه جایی ناظر) سیستم سیاهچاله ای را اندازه گیری کردند، این شیوه شامل اندازه گیری حرکات سالانه سیاهچاله در آسمان طی توالی حرکت زمین به دور خورشید است.

اخترشناسان معتقدند برآورد پیشین در رابطه با فاصله V404 بر اساس در نظر نگرفتن شکست و انکسار نوری تحت تاثیر غبارهای کیهانی به دست آمده است که می تواند باعث بروز خطای 50 درصدی شود. این در حالی است که میزان خطای اندازه گیری جدید در حدود 6 درصد است.

آیا راز انحراف محور اورانوس برملا می شود؟                                                                                                منبع پایگاه خبری ماهنامه نجوم
22-9-1388
بی شک یکی از ابهامات بی پاسخ در میان سیارات منظومه شمسی، انحراف محور سیاره اورانوس است. اکنون به نظر می رسد این راز به زودی بر ملا خواهد شد...


محور تقارن سیارۀ اورانوس بر صفحۀ منظومۀ شمسی (بجای اینكه عمود باشد) تقریباً موازی است و علت آن را هنوز كسی نمی‌داند. یك فرضیه این است كه این انحراف محور ناشی از برخورد آن با جرمی به بزرگی زمین است. "ایگناسیو ماسكویراگ"((Ignacio Mosqueira، از موسسۀ SETI كالیفرنیا می گوید:" این فرضیه حرفی برای گفتن ندارد، برای مثال چرا مدار‌های 27 قمر شناخته شده اورانوس انحراف محور ندارند؟

اخیراً رصدگر رصدخانۀ پاریس توضیح جدیدی ارائه كرده‌اند. آنها می‌گویند: اورانوس زمانی دارای یك قمر بزرگ بوده است. اگر این قمر یك‌صدم جرم اورانوس را داشته و در فاصله‌ای مشخص بدور آن در گردش بوده باشد، باعث نامتعادل شدن سیاره به میزان کم و افزایش نوسان آن در قطبین سیاره می‌شد. حال پس از گذشت 2 میلیون سال این نوسان منجر به انحراف محور سیاره شده است.



احتمالاً این قمر با عبور یك سیاره در آن نزدیكی از مدارش خارج شده است. سرنوشت این قمر مشخص نیست، شاید به یك غول گازی دیگر تبدیل شده باشد، البته اگر در جایی از منظومۀ شمسی سرگردان نباشد.
"ویلیام وارد"(William Ward)، از موسسۀ پژوهشی كلورادو این فرضیه را قابل باور می‌داند اما می‌گوید تنها دلیلی كه مبنی بر وجود این قمر است همین تاثیر آن بر اورانوس است.

آخرین بروز رسانی ( 22-9-1388 )

10کشف برتر فضایی در سال 2009 مشخص شدند  
مهرنیوز
17-9-1388
نشریه نشنال جئوگرافی 10 کشف علمی مرتبط با علوم فضایی که بازتاب گسترده ای در جهان علم داشته است را به عنوان برترین کشفیات فضایی سال 2009 انتخاب کرد.

این نشریه با اشاره به کشفیات فضایی که نشان از وجود آب یا زندگی آبزیان در سیارات و اجرام کیهانی داشته اند 10 کشف برتر فضایی سال 2009 را که با استقبال مخاطبان این نشریه مواجه شده معرفی کرده است.

کشف پوسته ستاره ای 10 میلیارد بار سخت تر از فولاد:

این کشف که با کمک مدل رایانه ای انجام گرفته است نشان می دهد لایه خارجی ستاره نوترونی از قدرتمندترین مواد موجود در زمین نیز سخت تر است. آزمایش فشار بر روی این مدل رایانه ای نشان داد لایه خارجی این ستاره نوترونی نسبت به فولاد توانایی تحمل فشاری 10 میلیارد بار بیشتر را دارد.

کشف امکان وجود حیات آبزیان در قمر مشتری:

دانشمندان پس از بررسی های متعدد اعلام کردند در صورتی که در قمر اروپا حیات وجود نداشته باشد متعجب خواهند شد. تحقیقات دانشمندان در ماه نوامبر نشان داد دریاها در این قمر به اندازه ای از اکسیژن برخوردارند که آبزیانی مانند ماهی ها می توانند در آن زندگی کنند.

کشف 32 سیاره جدید در خارج از منظومه خورشیدی:

اخترشناسان اعلام کردند کشف این تعداد سیاره در خارج از منظومه خورشیدی تعداد سیاره های فراخورشیدی را به بیش از 400 سیاره افزایش داده که این تعداد می تواند شانس یافتن سیاره های شبه زمینی را افزایش دهد.

ارائه نقشه ای از سیاره های شناخته شده در منظومه خورشیدی و فراتر از آن:

در این نقشه تعاملی سیاره های فراخورشیدی که تا کنون کشف شده اند با توجه به ابعاد و فاصله آنها نسبت به زمین در کنار یکدیگر قرار داده شده اند. اکثر این سیاره ها از مشتری بزرگترند که این ویژگی شناسایی آنها را آسانتر کرده است.

کشف آب مایع در مریخ:

تصاویری که در تابستان 2008 توسط کاوشگر فونیکس به ثبت رسیده اند، حبابهای عجیبی را بر روی پایه های این کاوشگر نشان می دهد که رفتاری مانند قطرات آب دارند. نتیجه این در گزارشی در ماه فوریه منتشر شده است.

اکثر سیاره های کشف شده از اقیانوسهای غیر منجمد برخوردارند:






اندازه گیریها و مطالعاتی که نتایج آنها در ماه آوریل ارائه شد نشان می دهند سیاره ای که به سیاره Gliese 581d شهرت یافته است شباهتهای زیادی نسبت به آنچه در گذشته تصور می رفت، با زمین داشته و می تواند از آب مایع برخوردار باشد. به گزارش مهر، این سیاره در عین حال سیاره خواهری دارد که سبک ترین سیاره در جهان است که تا کنون کشف شده است.

ذراتی بزرگتر از کهکشانها جهان را پر کرده اند:

احتمال می رود قدیمی ترین ذره ساب اتمیک به نام نوترینوها فضایی بزرگتر از هزاران کهکشان را در جهان اشغال کرده اند. این ایده و کشف طی یک شبیه سازی رایانه ای ارائه شده است.

اثبات وجود اولین سواحل باستانی در مریخ:

تصاویر با کیفیت از دره های مریخی نشانه هایی از وجود خطوط ساحلی سه میلیارد ساله را در اختیار دانشمندان قرار داد که این خطوط نشاندهنده حضور دریاچه ای به بزرگی دریاچه Champlain در گذشته سیاره مریخ بوده است.

اثبات وجود آب در کره ماه توسط ناسا:

سازمان ناسا به صورت رسمی اعلام کرد موفق به یافتن مقادیر قابل توجهی آب در کره ماه شده است. این کشف در پی ماموریت برخورد کاوشگر LCROSS با حفره ای در کره ماه به دست آمد.

کشف ستاره دنباله داری با دو دنباله سبز رنگ:







زمانی که این ستاره دنباله دار در اواخر ماه فوریه از میان منظومه خورشیدی عبور کرد، دنباله دوم آن مشاهده شد و اخترشناسان دیدند که این ستاره یا ستاره دنباله دار لولین درخششی سبز رنگ دارد، پدیده ای که شاید هرگز فرصت حضور در منظومه خورشیدی زمین را به دست نیاورد.

خاموشی ناگهانی خورشید و نشانه های عصر یخبندانی دیگر:

در ماه می 2009 میزان فعالیتهای خورشیدی به میزان قابل توجهی کاهش پیدا کرد و به کندترین حالت خود طی چندی دهه گذشته رسید. این پدیده توجه اخترشناسان را نسبت به تاثیرات آن بر روی آب و هوای زمین جلب کرد زیرا کاهش این فعالیتها می تواند منجر به آغاز عصر یخبندانی دیگر در زمین شود.