تبیان، دستیار زندگی

با سلام

آیا ما نیز عاشقی یادمان هست؟؟؟؟؟؟

هر بار كه می‌آم می‌خوام مطالبی از كتاب چهل نامه‌ی كوتاه به همسرم؛ زنده‌یاد نادر ابراهیمی براتون بنویسم.

بخشی از نامه‌ی نهم:

روزگاری‌ست كه حتی جوان‌های عاشق نیز قدر مهتاب را نمی‌دانند. این ما هستیم كه در چنین روزگارِ دشواری باید نگهبانِ اعتبارِ شب‌های شفّاف و پُرشكوه، كهكشان شیری، و شهاب‌های فرو ریزنده باشیم ...

«آن‌كه هرگز نان به اندوه نخورد* و شب را به زاری سپری نساخت*

شما را ای نیروهای آسمانی* هرگز، هرگز، نخواهد شناخت» گوته

سلام-خوبه

تذكر مفیدیه

خیلی وقته ماه رو ندیدم

بار دیگر عاشق باید گشت

ممنون

با سلام

این روزا خیلی چیزا و كارا داره رنگ تكرار به خودش می‌گیره، نظر شما چیه؟

بخشی از نامه 16:

هم‌گام من در این سفر پُر خاطره‌ی پُر مخاطره!
بارها گفته ام و تو خوب می‌دانی، كه ارزش نهایی هر زندگی در حضور لحظه‌های سرشار از احساس خوشبختی در آن زندگی‌ست.
در یك‌نواختی و سكون، هیچ چیز وجود ندارد چه رسد به خوش‌بختی
كه ناگزیر از پویشی دایمی سرچشمه می‌گیرد.
ما نباید بگذاریم كه هیچ جزئی از زندگی‌مان در دامِ تكرار گرفتار شود.

یا علی

سلام

ما نباید بگذاریم كه هیچ جزئی از زندگی‌مان در دامِ تكرار گرفتار شود.

منم از تکرار بیزارم......راست میگه....

نادر ابراهیمی نامه های قشنگی برای همسرش نوشته...لطفاًا بازم از نامه ها بذارین !

قشنگ بود

دستتون درد نکنه

با سلام

ممنون از دوست خوبم-خوشحالم كه دوست داشتین بحث رو.

بانوی بزرگوار من!
چرا قضاوت‌های دیگران در باب رفتار، كردار، و گفتار ما، تو را تا این حد مضطرب و افسرده می‌كند؟
چرا دائماً نگرانی كه مبادا از ما عملی سر بزند كه داوری منفیِ دیگران را از پی بیاورد؟
راستی این «دیگران» كه گه‌گاه این‌قدر تو را آسیمه‌سر و دل‌گیر می‌كنند، چه كسانی هستند؟
آیا ایشان را به درستی می‌شناسی و به دادخواهی و سلامتِ روح ایشان، ایمان داری؟
تو، عیبْ این است، كه از دشنام كسانی می‌ترسی كه نانْ از قِبَلِ تهدید و باج‌خواهی و هرزه‌زبانیِ خویش می‌خورند- و سیه روزگارانند، به ناگزیر ...
عجیب است كه تو دلت می‌خواهد نه فقط روشن‌فكران و مردم عادی، بل شبه‌روشن‌فكران و شبه‌آدم‌ها نیز ما و زندگی ما را تحسین كنند و بر آن هیچ زخم و ضربه‌ای نزنند ...
تو دلت می‌خواهد كه حتی مخالفانِ از راه و نگاه و اندیشه و آرمان ما نیز ما را خالصانه بستایند و دوست بدارند ...
این ممكن نیست، نیست، نیست عزیز من؛ این -ممكن- نیست. در شرایطی كه امكان وصول به قضاوتی  عادلانه برای همه‌كس وجود ندارد، این مطلقاً مهم نیست كه دیگرانْ ما را چگونه قضاوت می‌كنند؛ بلكه مهم این است كه ما، در خلوتی سرشار از صداقت، و در نهایتِ قلب‌مان، خویشتن را چگونه داوری می‌كنیم ...

یا علی

و خدا هست

سلام

چقدر جالب... نامه های تبیانی ها به فرزند هاشون و اینم نامه های اقای همسری به همسرش

میگم چطوره عنوان رو عوض کنیم و کلا نامه های همسرونه! رو بذاریم؟

اگه از نظر شما اشکالی نداره من حتما این کارو میکنم. به نظرم قشنگ تر میشه....

سلام

بانوی بخشنده ی بی نیاز من !

این قناعت تو ، دل مرا عجیب می شكند .....این چیزی نخواستنت ...... كاش كاری می فرمودی دشوار و ناممكن ، كه من به خاطر توسهل و ممكنش می كردم .....

هیچ چیز مثل اندوه ، روح را تصفیه نمی كند و الماس عاطفه را صیقل نمی دهد ؛ اما میدان دادن به آن را هرگز نمی پذیرم . هر قدر كه به غم میدان بدهی ، میدان می طلبد ، و باز هم بیشتر و بیشتر ...

غم عقب نمی نشیند مگر آن كه به عقب برانی اش ، مگر آن كه بی رحمانه سركوبش كنی .....

من محتاج آن لحظه های دلنشین لبخندم، لبخندی در قلب ،علی رغم همه چیز . قهر ، زبان استیصال است . قهر ، پرتاب كدورت هاست به ورطه ی سكوت موقت ؛ و این كاری ست كه به كدورت ، ضخامتی آزار دهنده می دهد . قهر دو قفله كردن دری ست كه به اجبار ، زمانی بعد ، باید گشوده شود ، و هر چه تعداد قفل ها بیشتر باشد و چفت و بست ها محكم تر ، در ،ناگزیر ، با خشونت بیشتر گشوده خواهد شد .

من و تو، می دانم كه هرگز به آن لحظه ی غم انگیز نخواهیم رسید ، كه قهر ، به عنوان یك راه حل ، پا به كوچه ی خلوت زندگی مان بگذارد و با عربده ی سكوت ، گوش روحمان را بیازارد ......

بانوی بزرگوار من !

خوشبختی را نمی توان وام گرفت . خوشبختی را نمی توان دزدید نمی توان خرید . پرنده ی سعادت دیگران را نمی توان به دام انداخت ، به خانه ی خویش آورد ، ودر قفسی محبوس كرد. خوشبختی امروز ما ، تنها و تنها به درد آن می خورد كه در راه خوشبخت سازی دیگران به كار گرفته شود .

خوشبختی را در چنان هاله یی از رمزو راز فرو نبریم كه خود ، در مانده از شناختش شویم و چنان تعریف نكنیم كه گویی سیمرغی باید تاآن را از قله ی قافی بیاورد.خوشبختی عطر مختصر تفاهم است كه اینك در سرای تو پیچیده است .

خوشبختی را در چنان هاله یی از رمزو راز ، لوازم و شرایط ، اصول و قوانین پیچیده ی ادراك ناپذیر فرو نبریم كه خود نیز درمانده در شناختش شویم ...زندگی ، بدون روزهای بد نمی شود ؛ بدون روزهای اشك و درد و خشم و غم . خوب است جای كوچكی هم برای گریستن باز كنیم ؛ این طور در گرفتاری هایمان غرق نشویم ، واز یاد نبریم كه قلب انسان ، بدون گریستن می پوسد ؛و انسان ، بدون گریه ، سنگ می شود .

عزیز من !بدون كمترین خجالت ، به پهنای صورت گریستن را دوست می دارم ؛ گریستن به خاطر دردهایی كه نمی شناسی شان ، و درمان های دروغین . هرگز از كودكی خویش آن قدر فاصله مگیر كه صدای فریادهای شادمانه اش را نشنوی ، یا صدای گریه های مملو از گرسنگی و تشنگی اش را ...آه كه در كودكی ، چه بی خیالی بیمه كننده یی هست ، و چه نترسیدنی از فردا ...

بانوی من ! یك روز عاقبت قلبت را خواهم شكست .یك روزعاقبت نه با سفری یك روزه

                     نه با سفری بلند

                                        بل با آخرین سفر

و خدا هست

سلام

آآآخی چقدر قشنگ بود این نامه ی آخر

آآآخی خیلی زیبا نوشته شده بود. جدیدا شدیداااااااا به اسم بانو علاقه پیدا کردم. و از وقتی هم برای آیدی یاهوم انتخابش کردم چپ و راست به بانو برمیخورم.

خیلی قشنگ بود. دست شما درد نکنه جناب میلادی

ایشالله نامه های خودتون رو برای"  بانو تون " ببینیم 

:)

بیاید ما هم بنویسم دیگههههه

با سلام

ممنون از نظرات جالب دوستان

خودم نامه‌های نادر ابراهیمی به همسرش رو بیشتر می‌پسندم

یا علی

سلام

سلام

عزیز من!

دو نفر كه عاشق‌اند و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است، واجب نیست كه هر دو صدای كبك، درخت نارون، حجاب برفی قله علم كوه، رنگ سرخ و

بشقاب سفالی را دوست داشته باشند.

اگر چنین حالتی پیش بیاید، باید گفت كه یا عاشق زائد است یا معشوق و یكی كافی است.

عشق، از خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها گذشتن است اما، این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست .

من از عشق زمینی حرف می‌زنم كه ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن یكی در دیگری.

عزیز من!

اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یكی نیست، بگذار یكی نباشد .

بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.

بخواه كه در عین یكی بودن، یكی نباشیم.

بخواه كه همدیگر را كامل كنیم نه ناپدید .

بگذار صبورانه و مهرمندانه درباب هر چیز كه مورد اختلاف ماست، بحث كنیم ،اما نخواهیم كه بحث، ما را به نقطه مطلقا واحدی برساند.

بحث، باید ما را به ادراك متقابل برساند نه فنای متقابل .

اینجا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست .

سخن از ذره ذره واقعیت‌ها و حقیقت‌های عینی و جاری زندگی است.

بیا بحث كنیم.

بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم.

بیا كلنجار برویم .

اما سرانجام نخواهیم كه غلبه كنیم.

بیا حتی اختلاف‌های اساسی و اصولی زندگی‌مان را، در بسیاری زمینه‌ها، تا آنجا كه حس می‌كنیم دوگانگی، شور و حال و زندگی می‌بخشد نه پژمردگی و افسردگی و مرگ، حفظ كنیم.

من و تو حق داریم در برابر هم قدعلم كنیم و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم.

بی‌آن‌كه قصد تحقیر هم را داشته باشیم .

عزیز من! بیا متفاوت باشیم.