تبیان، دستیار زندگی

آنهایی که چنین سؤالی میکنند، فلسفه عزاداری را نمیدانند و آن را با گریههای ذلیلانه اشتباه میکنند.

اصولا گریه و جریان قطرههای اشک از چشم که دریچه قلب آدمی است چهار گونه است:

گریه مادری که از دیدن فرزند دلبند گمشده خویش پس از چندین سال، سر داده میشود، یا گریه شادی آفرین ورضایت بار عاشق پاکبازی که پس از یک عمر محرومیت معشوق خود را مییابد، گریه شوق است.

قسمت زیادی از حماسههای کربلا شوق آفرین و شورانگیز است و به دنبال آن سیلاب اشک شوق به خاطر آن همه رشادتها، فداکاریها، شجاعتها، آزاد مردیها، و سخنرانیهای آتشین مردان و زنان به ظاهر اسیر، از دیدگان شنونده سرازیر میگردد، آیا این گریه دلیل بر شکست است؟

گریه افراد ضعیف وناتوانی است که از رسیدن به اهداف خود واماندهاند وروح و شهامتی برای پیشرفت در خود نمیبینند، مینشینند و عاجزانه گریه سر میدهند، هرگز برای امام حسین علیه السلام چنین گریهای مکن که او از این گریه بیزار ومتنفر است، اگر گریه میکنی گریه شوق، عاطفه، وپیوند هدف باشد. ولی مهمتر از سوگواری، آشنایی به مکتب امام حسین علیه السلام و یاران او و پیوستگی عملی به اهداف آن بزرگوار است، که پاک بودن وپاک زیستن ودرست اندیشیدن وعمل کردن میباشد.

گاهی قطرههای اشک پیامآور هدفهاست، آنها که میخواهند بگویند با مرام امام حسین علیه السلام همراه وبا هدف او هماهنگ وپیرو مکتب او هستیم، ممکن است این کار را با دادن شعارهای آتشین، با سرودن اشعار وحماسهها ابراز دارند، اما گاهی ممکن است آنها ساختگی باشد، ولی آن کس که احیانا با شنیدن این حادثه جانسوز قطره اشکی از درون دل، بیرون میفرستد، صادقانهتر، این حقیقت را بیان میکند، این قطره اشک، اعلان وفاداری به اهداف مقدس یاران امام حسین علیه السلام و پیوند دل وجان با آنها است، اعلان جنگ با بت پرستی وظلم وستم، اعلان بیزاری از آلودگیهاست، وآیا این نوع گریه - بدون آشنائی با اهداف پاک او - ممکن است؟

روز یازدهم محرم سال 61 هجری تمام سرهای شهدا که قریب به هفتاد سر بود را از بدنها جدا نمودند. و به توسط شمر و عمرو بن حجاج و خولی و حمید بن مسلم و دیگران به کوفه فرستادند.

ابنزیاد نیز سرهای شهدا را با حضرت زین العابدین و سایر اسرا توسط شمر و افراد دیگر به طرف شام برای یزید بن معاویه فرستاد.

در مورد محل دفن سر مطهر سیدالشهدا پنج قول است:

1 - سر مقدس حضرت ابی عبدالله را یزید برای عمرو بن سعد به مدینه فرستاد و در بقیع نزد مادرش حضرت فاطمه دفن نمود.

2 - آن سر مقدس را سه روز در دمشق مصلوب نمودند، بعد در خزینه بنی امیه گذاردند تا زمان خلافتسلیمان بن عبدالملک بن مروان، سپس وی آن سر مطهر را در باب قرادیس شام دفن نمود.

3 - سر مطهر سیدالشهدا را در بالای سر پدرش امیرالمؤمنین در نجف اشرف دفن کردند. لذا زیارت آن سر مبارک در بالای سر حضرت علی مستحب است.

5 - حضرت امام سجاد علیه السلام آن سر مطهر را از شام به کربلا آورد و به بدن شریف آن حضرت ملحق ساخت. که این قول مشهور بین علمای شیعه است. .

در مورد سر مطهر سایر شهدای کربلا نیز، میگویند امام سجاد علیه السلام جمیع سرهای آنها را از یزید گرفت و در کربلا به بدنهای آنها ملحق کرد.

قول دیگر این است که سرهای دیگر شهدا را در قبرستان شام دفن نمودند. که فعلا نیز در قبرستان شام قبه عالیهای است که منسوب به رؤوس شهدای کربلا است و دوستان اهل بیت عصمت و طهارت در آنجا به زیارت این سرهای مطهر میروند.

منتهی الامال ج 1 ص 440 ،منتخب التواریخ ص 238و239

پاسخ:

امام علاوه بر اینکه از شهادت خود و یاران باوفایش و نیز اسارت اهل بیت علیهمالسلام آگاهی داشتند، هدف مشخصی نیز داشتند که جز با شهادت و اسارت خاندانش به آن نمیرسیدند.

آوردن خاندان امام حسین علیهالسلام به کربلا، از جمله تاکتیکهای تبلیغی آن حضرت به شمار میرود تا به این وسیله ندای حق و حقیقت را به گوش انسانهای ناآگاه برسانند و وجدانهای خفته را بیدار سازند.

هدف امام حسین علیهالسلام کشتن خود و یاران و اسارت اهل بیت علیهمالسلام نبود، بلکه هدف احیاء اسلام بود. قیام او برای توجه دادن مردم به فساد بنیامیه بود و اینکه حکومت آنان، اسلامی نیست؛ بلکه بر عکس در صدد نابودی اسلام هستند.

امام ثابت کردند که دشمن حاضر نیست احدی از بنیهاشم زنده بماند، حتی طفل شیرخوار را هم هدف تیر قرار خواهند داد. با زنان و کودکان هم طوری رفتار خواهند

نمود که با مشرکین ترک و دیلم آنطور رفتار نمیکنند. آن حضرت با حرکت و قیام حساب شدهی خود ثابت کرد که بنیامیه که با اسم اسلام بر اریکهی قدرت تکیه میزنند و مدعی مسلمانی هستند، نظرشان جز نابودی اسلام و آثار نبوت و ریاست و حکومت چیز دیگری نیست.

. و این اهداف با آوردن اهل بیت علیهمالسلام به کربلا و بخصوص وقایع پس از شهادت که مهمترین بخش نهضت امام حسین علیهالسلام بود، به دست آمد.

حماسه حسینی ج 3 ص 340