شهادت در نظر حضرت علی (ع) محبوبی گمشده است كه طلبش تا به آن نرسد، آرام
نمی گیرد و آب حیاتی است كه تشنگان بی رمق و از نفس افتاده را سیراب می
كند.
از این رو، بزرگ انسان تاریخ بشری،
وقتی در محراب مسجد زخم شهادت بر می دارد، عاشقانه ندا سر می دهد: فزتُ و
ربَّ الكعبة. آن حضرت در این باره می فرماید:
سوگند به خدا هیچ باكی ندارم از داخل شدن در مرگ یا این كه مرگ ناگاه مرا دریابد.
او خود، بی آن كه ذرّه ای هراس به خود راه دهد، پیشتاز صحنه های جنگ بود:
به خدا سوگند اگر من تنها با ایشان رو به رو شوم و آن ها همه روی زمین را
پر كرده باشند، باك نداشته و نمی هراسم... و من به ملاقات خدا مشتاق بوده
و انتظار نیكویی پاداش او را امیدوارانه دارم.
ادامه درپاسخ ها