تبیان، دستیار زندگی

پاییز بهاریست که عاشق شده است

بازهم پاییز وبازهم شعر

وبازهم مشاعره

ازنوع زمستانی

ازتمام عزیزان درخواست می شود هرچه شعر بلداند که در آن سرما وبرف و... وجود دارد اینجا بنویسند.

این هم اولیش

ازنیما یوشیج

بهتر این است در این شهر یخی گم بشوم

من در این سردی بیگانه نجوشم بهتر

به نام خدا

سلام

چه زود رفتین سراغ زمستون . هنوز یه ماه از پاییز مونده 

....................

پیر مرد زمستان جعبه های میوه ی سرما را از فرغون بیرون آورد
یکی یکی کنار هم چید
گربه ای خال خالی از روی حصار کوتاه مشرق رد می شد
صبح همه جا به تماشا نشسته بود
و مانند میوه های درون جعبه ها می درخشید
پیر مرد کنار صبح به آرامی نشست
می گویند حریف سرما شده بود
گربه کجا بود ؟
خدا می داند
میگویند به دیدار خورشید رفته بود
می گویند!
ولی کوچه ی زمستان بهتر می داند

برف باریده
شاید آخرین برفی باشد
بیرون جوگندمی شده
مانند موهای من
دل خیابان در سكوتی سرد می تپد
تپه های شن با برف تنك
پنجره ها ی دل خانه در سرما می لرزد
ساعت دیواری عبور عمرمان را می نوازد
به آرامی لبخند سرد سكوت
آسمان یكپارچه ساز ابر می نوازد
دلمان بروفق مراد نیست
سرما قلب اندیشه را می آزارد
پرواز پرنده ممنوع است
ما زود در باره بهار صحبت می كنیم

سلام

ولی این اسمش مشاعره نمیشه هااااا

میشه؟؟هووووووووم؟

فعلا میرم،اما با یه شعرزمستونی برمیگیردم

یا حق 

بسم ایزد یکتا
سلام......این شعر سرما نیست اما حداقل زمستان داره
...............................................
آن بهاری باغها و این بیابانی زمستان 
ناگهان دیدم که دورافتاده ام از همرهانم 
مانده با چشمان من دودی بجای دودمانم 
ناگهان آشفت کابوسی مرا از خواب کهفی
دیدم آوخ قرنها راه است از من تا زمانم 
ناشناسی در عبور از سرزمین بی نشانی
گرچه ویران خاکش اما آشنا با خشت جانم 
ها ... شناسم این همان شهر است شهر کودکی ها
خود شکستم تک چراغ روشنش را با کمانم 
می شناسم این خیابان ها و این پس کوچه ها را 
بارها این دوستان بستند ره بر دشمنانم 
آن بهاری باغها و این زمستانی بیابان 
ز آسمان می پرسم آخر من کجای این جهانم ؟
سوز سردی می کشد شلاق و می چرخاند و من 
درد را حس می کنم در بند بند استخوانم 
می نشینم از زمین سرزمین بی گناهم 
مشت خاکی روی زخم خونفشانم می فشانم 
خیره بر خاکم که می بینم زکرت زخمهایم 
می شکوفد سرخ گلهایی شبیه دوستانم
می زنم لبخند و برمیخیزم از خاک و بدینسان 
می شود آغاز فصل دیگری از داستانم 

علی بهمنی

شعر از این زمستانی تر ...؟!

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفتسرها در گریبان است
كسی سر بر نیارد كرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
كه ره تاریك و لغزان است
وگر دست محبت سوی كسی یازی
به اكراه آورد دست از بغل بیرون
كه سرما سخت سوزان است
نفس ، كز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریك
چو دیدار ایستد در پیش چشمانت
نفس كاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیك ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چركین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را كنار جام بگذارم
چه می گویی كه بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یكسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسكلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان كوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

زمستانست و بی برگی بیا ای باد نوروزم
بیابانست و تاریکی بیا ای قرص مهتابم

بین این مردم سر در گم سرما خورده
دلم از سردی رفتار خودم جا ورده
هرم گرم نفسم میشکند از بس که،
شانه ام خورده به این مردم سرما خورده

(سردت شدها)

مثل برگ زرد پاييز غم لعنتي به من زد اما باغبون نفهميد که چه آفتي به من زد رگ و ريشه هام سياه شد به تنم جونه خشکيد اما اين دل صبورم به غم زمونه خنديد

با عرض پوزش اصلاح ميکنم مثل باد سرد پاييز غم لعنتي به من زد اما باغبون نفهميد که چه آفتي به من زد رگ و ريشه هام سياه شد به تنم جونه خشکيد اما اين دل صبورم به غم زمونه خنديد