تبیان، دستیار زندگی

ماشین مثل یک موجود زنده است؛ هوایش را نداشته باشی خیلی زود پیاده‌ات می‌کند که ببری‌اش تعمیرگاه.

یکی داد می‌زند:  ماشینم! و راننده های ترافیک به هم فشرده اتوبان، پسری را نگاه می‌کنند که مثل مرغ پر کنده دور خودرو پژویی بال بال می‌زند! 206 تمیزی است که هنوز نایلون‌های روی صندلی‌هایش را درنیاورده‌اند، اما از درزهای کاپوتش بخار و دود بلند می‌شود.

چندتایی از راننده‌های ماشین‌های دور و بر می‌روند ببینند ماجرا از چه قرار است و باقی به زل‌زدنشان ادامه می‌دهند. خود پسر هم، تنها کاری که از دستش می‌آید نگاه‌کردن و کمک‌خواستن است. حالا حالاها ترافیک جلو نمی‌رود. آخرش هم یک راننده تاکسی ظرف چند دقیقه اوضاع را روبه‌راه می‌کند.

نصف عمرمان لای همین ترافیک‌های لعنتی کوچه خیابان‌ها می‌گذرد و به جای آدم‌ها، با ماشین‌ها سروکار داریم. حتی اگر هنوز ماشین‌دار نشده باشیم، اگر کمی از سوراخ‌سمبه‌ها و پیچ و مهره‌های ماشین سردربیاوریم، کافی است تا توی چنین صحنه‌ای، همه بهمان ای‌ول، ای‌ول! بگویند.  قطعا ماشین برای سوارشدن است اما ما آدم‌ها با این راهور چهارپا، 3 رفتار متفاوت می‌کنیم.

از بعضی‌ها اگر بپرسی کاپوت ماشین‌ات چطور باز می‌شود، نمی‌دانند؛ اینها، فقط اهل سوارشدن‌اند. اگر هم ماشین بیچاره خراب شد، مثل یک بچه بد، می‌گذارندش همان کنار خیابان، تا یکی (آشنایی � تعمیرکاری) بیاید و ببردش. عشق ماشین‌ها اما یک‌طرف دیگر ایستاده‌اند؛ خیلی از این آدم‌ها، حتی از شیرکاکائو هم می‌گذرند تا با پولش مکمل بنزین بخرند و بریزند توی حلق ماشین!آن‌طرف‌تر این ماجرا، اسپرت‌بازهایش درحال تیک‌آف با ماشین‌های رینگ‌اسپرت هستند. آنها از شیرکاکائو که هیچ، از شام شبشان هم می‌گذرند تا صدای اگزوز ماشین، آدم را یاد زنبورعسل عصبانی بیندازد.سبک زندگی این شماره، توی تعمیرگاه می‌گذرد.