اقامت یك ماهه و تجربه های عینی من در چین نشان می دهد كه چشم بادامی ها موضوع "منافع ملی" را در روابط خارجی وحتی سیاست های داخلی بخوبی مورد توجه دارند و اعمال می كنند.
اگر نیاز چینی ها به انرژی از جمله نفت ایران نباشد معلوم نیست جایگاه ما در روابط خارجی پكن كجاست و به نظر من الان هم روابط با تهران برای پكن در اولویت سی ام به بالا قرار دارد و اگر می بینیم كه دركنار ادعای روابط خوب و همكاری های اقتصادی روبه گسترش، چینی ها به راحتی مسئله تحریم ایران را هم امضا می كنند ودرمقاطعی یواشكی با دشمنان ایران هم نوا می شوند دقیقا همان موضوع "منافع ملی " است .
من قبل از اینكه به چین بیایم چون تجربه دیگر كشورها را داشتم فكر می كردم كه فقط در ایران ما پیشرفت كارها سرعت ندارد اما چینی ها رو دست همه هستند البته شاید هم درچارچوب منافع ملی!جالب است كه برخلاف مقامات ایرانی ، رهبران چین اصلا اهل سخنرانی و دیدار و مصاحبه تلویزیونی وخبری نیستند .
این ها فقط سالی یك بار حرف می زنند و ان هم در اجلاس سالانه كنگره خلق است كه بیش از سه هزار نماینده یك میلیارد وسیصد میلیون نفر جمعیت كه همگی اعضای حزب كمونیست هستند در پكن جمع می شوند و "هوجینتائو" رئیس جمهور چین هم متنی را كه همه دراختیار دارند می خواند و تمام این سه هزار نفر آن را خط به خط دنبال می كنند و در نهایت كف می زنند و تمام شد ورفت تا سال دیگر...
من این یك ماه و حتی در سایر كشورها كه اجلاسی بوده و رئیس جمهور و یا نخست وزیر چین حضور داشته اند ندیده ام و سابقه هم ندارد یك بار خبرنگاری اجازه یابد به سمت آنان برود و سوالی بپرسد و یا این مقامات با خبرنگاری حتی از شبكه های معروف مثل سی ان ان و یا بی بی سی مصاحبه كنند .
سران چین فقط در اجلاس های بین المللی سخنرانی می كنند آن هم در حد محدود ..همین اخیرا دیدار آقای رحیمی معاون اول رئیس جمهور كشورمان با" ون جیابائو" نخست وزیر چین از زمان دست دادن و نشستن تا پایان گفتگوها بیست دقیقه طول كشید كه سهم هر كدام از مقامات دو طرف ده دقیقه بود كه انهم به تعارفات كلی ما هم خوبیم و شما هم خوب باشید وروابط رو به گسترش است گذشت والسلام... خلاصه اینكه كاش ما هم در موضوع منافع ملی "جدی تر" بودیم و فقط به سخنرانی و موعظه و دیدار بسنده نمی شد... از موضوعات قابل بحث دیگر اینكه سهم شهر پكن از جمعیت یك میلیارد وسیصد میلیون نفری پانزده تا بیست میلیون نفر است چراكه اقامت در این شهر كنترل می شود و شاید یكی از عوامل آن هم گرانی خدمات نسبت به سایر شهرهای این كشور است .
با وجود این جمعیت خطوط اتوبوسرانی بسیار منظم و منسجم و ارزان وبه گونه ای است كه اصلا احساس نمی شود این شهر پانزده تا بیست میلیون جمعیت را در خود جای داده است ولی در تهران گاهی فكر می كنی كه شصت میلیون از هفتاد میلیون ایرانی ساكن این شهرند... سرعت پیشرفت اقتصاد چین بسیار بالا است والبته تبعات آن هم كاملا مشهود است و دراین شرایط هم بازار استفاده از دو چرخه رونق دارد كه بعدا در باره همخوانی رشد اقتصاد با فرهنگ وتوان مردم چین حرف خواهیم زد..
فعلا خداحافظ" چای چیئه "
