تبیان، دستیار زندگی

دنبال کردن ماجرای پرتاب کفش آنگاه جالب و هیجان انگیز می شود که هر بار پرتاب کفش معنای مختلفی می یابد برای برخی رسانه ها‌؛

کفش پرت کن به سوی جرج بوش قهرمان می شود. کفش پرت کن به سوی صفار هرندی بی فرهنگی نامیده می شود که با اقدام سخیف خود میزان مدنیت خویش را اثبات کرده است و پرتاب کفش های پی در پی به سوی مهدی کروبی اقدامی انقلابی در پاسخ به رفتارهای ضد میهنی او تفسیر می شود....

* یا حقّ *

باسلام؛

به نظربنده چنین افرادی که دست به این کارها می زنن،نه شایسته ی ایرانی نامیده شدنن،نه مسلمان نامیده شدن،ونه شیعه نامیده شدن.

این افراد در درجه ی نخست خود را معرّفی می کنند و در درجه ی بعد نشان می دهند در ایرانی بودن،مسلمان بودن و شیعه بودن خود تا چه حدّ حقیقت گویند!

میگن یه روز یکی از نویسندگان بزرگ اروپا از کنار خانمی رد شد و دستش ناخودآگاه به دست اون زن خود. زن هم شروع کرد به دادو بیدادو اهانت.مرد در کمال خونسردی ایستاد و گذاشت تا زن هرچه می خواهد بگوید،سپس کلاهش را برداشت،تعظیمی کرد و گفت:"خانم محترم!بنده ....هستم"اون زن خیلی خجالت کشید،کمی سرخ شد،دچار لکنت زبون شد و با لحن ملایم و آرومی گفت:"ببخشید جناب...،شمارو نشناختم،من هم...هستم"امّا مرد نویسنده گفت:"خانم محترم!حتیاج به معرّفی ندارید،چون شما خودتون رو پیش ترمعرّفی کردید!".کلاهش را به سر گذاشت،تعظیمی کرد و رفت.

با سپاس

با سلام

خب این كار با توجه به نیت فردی كه این كار رو انجام داده قابل بررسی هست

در مقابل زورگویی پرتاب كفس میشه قهرمان

و اگر این ژرتاب به ناحق صورت بگیره خب از كم ضرفیتی اون فرد بوده

و در مقابل یك فرد كه خیلی حرف هاش با ادعا و عملش فاصله داره خب نشونه اعتراض به این رفتار هست

از این نوع برخورد های دوگانه زیاد است

آقا مصطفی شما خیلی بی انصاف هستید

واسه من خیلی جالبه که یه کار مشابه بسته به شخصی که اون کارو انجام میده معناش فرق میکنه

یه کم فکرش کنید ..............!!!!!!!!!!

اگه یه کاری زشتو زننده باشه واسه همه یه جوره نه اینکه تفکیک قائل بشیم

پرتاب کفش مهم نیست اندیشه موجود در پشت پرتاب کفش مهمه

سلام

من بی انصافم؟

کتک زدن افراد یه عمل زننده اس که عمل خوبی نیست ولی زمانی که بحث دفاع از خود باشه و یا دفاع از دیگری در مقابل یک ظالم یک کار بزرگ و حماسی هست

پس بستگی به چرایی اون عمل داره

بسم الله

نمی خواستم وارد اینگونه بحث ها بشم ، اما از اون جهت که دیدم حق یه بنده خدایی داره ضایع میشه گفتم یه توضیحاتی بدم.

همانطوری که رهبر فرزانه بارها به اقشار ملت خصوصاً جوانان تأکید کرده اند، داشتن بصیرت و ژرف نگری در مسائل سیاسی در این عصر با این شرایط پیش اومده بسیار ضروری می باشد.پس فکر می کنم که اگر ما دوستان جوان به این فرمایش حضرت آقا توجه و عمل کنیم می تونیم به عنوان الگو این روش رو به جامعه هم تزریق کنیم.

پس پیش به سوی بصیرت...

اما در مورد لنگه کفش:

یک فعل واحد به واسطه متعلق های متعدد به حسن و قبح تقسیم می شود. شاید یک فعل فی حد نفسه نه خوب باشد و نه بد بلکه بسته به متعلق آن به خوب بد تقسیم می شود.

مثال واضح و روشنش شمشیر زدن است .

شمشیر زدن فعلی است که فی حد ذاته نه خوب است و نه بد زیرا فعلی است که با بلند کردن شمشیر و فرو آوردن آن محقق می شود.

حال این عمل واحد گاهی برای خدا و نیت خدایی پیدا می کند که می شود ضربت علی علیه السلام در جنگ خندق که بنابر فرمایش پیامبر اسلام(ص) افضل از عبادت جن و انس می شود.

و گاهی هم ضربت قاتل علی علیه السلام در مسجد کوفه ، که ضارب آن می شود شقی ترین اشقیاء.

ولی شمشیر زدن در دو عمل بالا واحد است .

حالا در مورد لنگه کفش گاهی به سوی جنایت کار عصر(بوش) در بغداد پرت می شود که عملی قهرمانانه است و گاهی به سوی یک انسان متشخص و مومن که کارش روشنگری علیه سران فتنه در دانشگاه است(صفار) که می شود یک عمل قبیح و بیشخصیتانه و گاهی هم علیه...

پیروز و موفق باشید

ممنون از توضیحات شما برادر گرامی.

دوست ندارم پرگویی کنم ولی چون بحث به مسائل دینی کشیده شد،صلاح دیدم اندکی مصدّع اوقات بشم.

هممون می دونیم که عمل بد و دور از ادب؛ نزد خدا،پیامبران،امامان و همه ی انسانها زشت و ناپسنده،چرا که:

1-خداوند مؤمنان را بارها به خوشرفتاری با مردم دعوت کرده و در معرّفی مؤمنان فرموده است که "مؤمنان کسانی هستند که هرگاه جاهلان آنها را مخاطب قرار دهند(و با آنها بدرفتاری کنند)گویند سلام علیکم(یعنی جوابِ های رو با هوی نمی دن)".

نیز می فرماید:"قولوا للنّاس حُسناً"(با مردم-و نه فقط با مسلمین-به زیبائی سخن گوئید)

پس مشخّص می شه که خداوند خوشرفتاری و دوری ازهرگونه بی ادبی و زشتی در گفتار و کردار رو دوست می داره و شاید یکی از پرواضح ترین دلیل این امر این باشه که خداوند حتّی به پیامبرش-حضرت موسی علیه السّلام-اجازه نمی ده با فرعون به بدی صحبت کنه و به او توصیه می کنه که:"و قولوا قولاً لیّناً"(و با او-با فرعون-به نرمی سخن بگو"!

خیلی از آیات قران مجید مارو دعوت به خوشرفتاری با مؤمنان(وحتّی غیر مسلمین)کرده که همه ی دوستان بی شک مستحضر هستند و بنده دیگه عارض اونها نمی شم.

2-در سیره ی پیامبران إلهی(از آدم تا خاتم)اگر نگاه بکنیم می بینیم که این بزرگواران در مقابل دشمنان خود نیز،جواب بدی ها رو با بدی ندادن!

در قرآن مجید آمده هرگاه دشمنان ایشان به آنها لقب مجنون و دیوانه می دادن،ایشان در جواب آنها نمی گفتن:خودتان دیوانه اید(چون در منطق اولیای إلهی جواب های،هوی نیست).بلکه می فرمودن:" وما أنا بمجنونٍ"من از دیوانگان نیستم(یعنی إدفع بالّتی هی أحسن)(بدی رو با خوبی دفع کن).

اوج این خوشرفتاری با دشمنان در رفتار بزرگ منشانه ی خود پیامبر اسلام صلوات الله علیه وآله دیده شد که ایشان در زمانی که توانایی بدرفتاری و انتقام گیری داشتن،عفو و گذشت و خوشرفتاری رو پیشه ی خود ساختند و در زمانی که عدّه ای کوته فکر شعار"امروز روز انتقام است،امروز روز انتقام است"را سر می دادن،ایشان فرمودند "نه!امروز یوم المرحمة است"(امروز روز مرحمت است).و با این کارشون سبب ایمان آوردن کافران،مشرکان و قوی تر شدن ایمان مؤمنان شدن.و شأن نزول آیه ی "و رأیت النّاس یدخلون فی دین الله أفواجاً"(و می بینی که مردم فوج فوج به دین خدا داخل می شوند)در همین رابطه است.

3-امامان صلوات الله علیهم أجمعین هم مانند پیامبران إلهی اهل إغماض،گذشت،خوشرفتاری،صبوری و دوری از اسائه ی ادب به دیگران(ولو دشمنانشان)بودن.

نمی خوام در اینجا یکی یکی مثال بزنم،چون می دونم هممون خیلی چیزا در این رابطه خوندیم و شنیدیم.و دراین باره داستان ها بلدیم.فقط دوست دارم به یه نکته اشاره کنم و اون این که «کورت فریشلر"که یک نویسنده ی مسیحی است در کتاب خود به نام "امام حسین و ایران"می نویسد:

"شاید علّت روی گردانیدن حرّ بن یزید ریاحی از دشمنی با حسین، دیدن جوانمردی حسین با او و یارانش بود.حرّ و یارانش زمانی که راه را بر حسین و لشکریانش بستند،بسیار تشنه بودند و در آن کویر آبی پیدا نمی شد تا بنوشند.ولی حسین دستو داد تا هم اسب هایشان و هم خودشان را سیراب سازند"(نقل به مضمون)

او نتیجه می گیرد:

شایدعلّت برگشتن حرّ به سمت حسین؛دیدن این جوانمردی حسین و یارانش در آن صحرای بی آب و علف بود.

یا در مورد مسلم بن عقیل(رضی الله عنه).او نگذاشت زمانی که إبن زیاد به بهانه ی عیادت از هانی بن عروه(رضی الله عنه)،پا در خانه اش گذاشت ترور شود!!!

برخی از تاریخ نویسان نوشته اند:"این از بی کفایتی مسلم بود که إبن زیاد رو در خانه ی هانی نکشت".ولی این تاریخ نویسان خبر ندارن که کسی که الگویش حسین علیه السّلام است همچون او جوانمرد است.وقتی إبن زیاد از خانه ی هانی رفت،به مسلم گفتن چرا کارش را نساختی؟گفت:ای هانی!إبن زیاد میهمان تو بود.دیدم کشتن میهمان دور از جوانمردیست.پس او را نکشتم"

_________________________________________

درسته!بنده هم شنیدم که چاقو فی نفسه ابزار بدی نیست.چون اگر دست جرّاح باشه حیات میده،اگر دست دیوانه باشه ممات.ولی مثال شمشیر شما و مثال کتک زدن به قصد دفاع آقا مصطفی یه کم اشکال داشت که عرض می کنم:

در سیره ی هیچیک از پیامبران و امامان نیست که خودشون جنگ راه انداخته باشن و خودشون زمینه ی شمشیر زنی را مهیّا کرده باشن.(در نهج البلاغه هست که امام علی علیه السّلام خطاب به نظامیان فرمود:مبادا به دشمن حمله کنید زیرا خوش نمی دارم شما آغازگر جنگ باشید)؛(امام حسین علیه السّلام هم در روز عاشورا فرمود:مبادا تیر اوّل از جانب شما باشد).

پس شمشیر ایشان سلاحی نبود که وقتی دیدن دشمن داره از کوچه رد میشه یا تو بازار اومده تا خرید کنه،فرصت رو مغتنم بشمارند و به طرفش حمله کنن و اونها رو بزنن.

به جرأت باید گفت:در رفتار هیچ یک از امامان علیهم صلوات الله بی ادبی نبوده.وقتی که مالک اشتر نخعی اونطور جوانمردانه با دو جوانی که به طرفش زباله پرت کردند رفتار کرد معلومه که رفتار الگوهای مالک چگونه بوده است؟

مگه این بزرگوارن کفش نداشتن؟کی ما خوندیم یا شنیدیم که ایشان به طرف دشمنانشون کفش درآوردن پرتاب کردن؟کجا نوشته شده اصلاً اجازه ی چنین کار به درو از انسانیت رو حتّی به أصحاب و یاران خود داده باشن؟نهج البلاغه رو بخونید ببینید امام علی علیه السّلام خطاب به یاران خود چه فرمودن وقتی شنیدن اونها دارن به معاویه دشنام میدن.فرمودن:

"من خوش ندارم که شما دشنام دهنده باشید...خوب بود به جای دشنام می گفتید:خدایا!خون ما و آنها را حفظ کن،بین ما و آنها را اصلاح فرما و..."(خطبه ی 206/پرهیز از دشنام به دشمن)

هیچ انسان عاقلی،دفاع از خود و ارزش ها رو نفی نمی کنه.بلکه دفاع از اسلام و نظام اسلامی با توسّل به شیوه های غیر اسلامی و غیر انسانی رو نکوهش می کنه.به قول حضرت حجّة الاسلام محمّدمطهّری:"دفاع از یک نظام اسلامی،با توسّل به شیوه های غیراسلامی و حتّی غیر انسانی همانقدر موفّقیت آمیز است که کسی بخواهد با شرابخواری از سنّت نبوی پاسداری کند!"

چنین رفتارهای خلاف شرعی چه با آقای جرج بوش،چه با آقای صفّار،و چه با حجّة الاسلام آقای کروبی؛به دور از شأن بندگان مؤمن خدا،مسلمانان و شیعیان است و آنکه دست به چنین کارهایی می زند هرچند در ظاهر عدّه ای را راضی نگاه می دارد ولی در باطن دست به عملی زده که خداوند را ناراضی کرده است و برخلاف این فرموده ی امام موسی کاظم علیه السّلام عمل نموده که:"مایه ی سرفرازی ما باشید و نه مایه ی سرافکندگی ما"

اگه قرار باشه این اعمال با دلایلی چند توجیه بشن و مُهر تأئید بخورن،پس عدّه ای هم می تونن دیگر مسئولین رو با توجیهاتی چند مورد بی حرمتی ها قرار دهند.

باسپاس

مقابل یک انسان بدکار باید  نهی از منکر کرد ولو با اخم .شما بوش رو با اقای هرندی مقایسه میکنید؟؟!اقای بوش فقط برای کشتن هراران نفر بایستی هزاران بار قصاص شود .یک لنگه کفش قصاص این شیاده؟

با سلام

در اینکه نباید آقای بوش رو با آقای صفار هرندی مقایسه کرد شکی نیست . به هر حال همگی ما از کارهای آقای بوش خبر داریم ولی در این موضوع خاص یک نکته ای هست که همیشه ذهن منو مشغول می کنه و اون هم این که بعضی اشخاص نماینده یک ملت یا یک قوم یا یک سرزمین هستند و وقتی بی احترامی نسبت به اون شخص اتفاق می افته در واقع کشور ؛ یا ملت یا سرزمینی احساس بدی پیدا خواهند کرد .

به بیان دیگه اگه بخوام راحت تر بگم اینه که به عنوان مثال اگر رییس جمهور محترم ما که نماینده کشور ما هستند  به سفری برن و کسی این بی احترامی رو به ایشون بکنه همگی ما احساس بدی بهمون دست میده و حس می کنیم به ملت و سرزمین ایران توهین شده چرا که ایشون نماینده کشور ایران هستند .

بنا براین فکر می کنم زبان اعتراض به عملکرد دیگران نباید به این شیوه باشه و اصولا ما که مسلمون هستیم و اعتقاد داریم برترین دین دنیا یعنی اسلام متعلق به ماست نباید از این روشها برای اعتراض کردن استفاده کنیم چرا که حداقل نتیجه این کار اینه که در اذهان عمومی کشورهای دیگه به عنوان ملتی بی ادب و خشونت طلب و ... معروف خواهیم شد و اون وقت دیگه به حرفهای دیگه مون هم که درست و منطقیه توجهی نمیشه .