البته کاملا قبول دارم که در هنگام نماز خوندن باید تلفظ دقیق صورت بگیره
و خودم هم نهایت سعی ام رو می کنم که این مورد رو رعایت کنم
اما یه مسئله ی دیگری هم هست و اون اینکه دل و قلب آدم هم باید با خدا باشه یعنی در هنگام ادای جملات و کلمات معنی دقیق آنها نیز در دل آدم تکرار بشه انگار که با زبان خودمان با خدای خود سخن میگوییم.
اینکه فقط به تلفظ دقت کنیم و بعد خاطر و یادمان به سوی مادیات و مسائل دنیوی باشه این اصلا درست نیست.
یادمه آقای قرائتی توی یکی از سخنرانی هاش می گفت یارو می خواد نماز بخونه داره حرف میزنه و برای مسائل دنیوی بحث می کنه رو به قبله هم وایساده یهو میگه الله اکبر و نماز رو شروع میکنه خوب این ادم تمام مدت نماز احتمالا به همون مسئله داره فکر می کنه. پس قبل از نماز هم یه مقدار باید خودمون رو اماده کنیم مثلا با اذان گفتن و یا یک زیارت عاشورا خواندن و ....
ولی اگرهر دوی اینها باهم جمع بشه انشالله که خدا نماز رو ازمون قبول کنه
