تبیان، دستیار زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

 به نظر می رسد كه با خداحافظی در اوج گل آقای ملت ایران با طنز در سال 81 (و پایان انتشار آخرین بازمانده ی نشریه های طنز سنتی ) و پس از آن با مرگ او دكه های روزنامه فروشی مدت هاست كه نشریه ای به قدرت و قوت هفته نامه گل آقا به خود ندیده است و با بسته شدن این نشریه وزین تمامی بزرگان عرصه طنز نویسی كشور ، هر یك به كنجی خزیدند و تا امروز كه گه گاه تنی چند از ایشان هم ، همچون خود ِ كیومرث صابری ، عمران صلاحی ، منوچهر احترامی و ... از دست رفته اند ، مجله ای و محفلی به گرمی هفته نامه ی گل آقا نتوانسته باقیمانده ی این ثروت گرانبها را دور هم جمع كند... دیگر مدتهاست كه دو كلمه حرف حساب نشنیده ایم... دیگر مدتهاست ندیده و نشنیده ایم كه پیر ما چه گفت؟!! ... دیگر مدتهاست كه شیرینی قلم سحر آمیز ملا نصرالدین یا همان ابولفضل زرویی را نچشیده ایم ... دیگر مدتهاست كه ...

حال این سوال مطرح است كه علت این واقعه یا به تعبیری فاجعه (!) چیست؟

چرا دیگر نمی توانیم مجله ای چون هفته نامه ی گل آقای دهه هفتاد  و هشتاد را روی دكه ها ببینیم؟

چه باید كرد ؟

چگونه باقیمانده ذخایر طنز را به هیچ از دست ندهیم؟ 

منتظر نظر دوستان طنز دوست هستیم 

به نام خدا

با سلام؛

ممنون از شما که به موضوع خوب و قابل تأمّلی اشاره فرمودید.

واقعاً یاد هفته نامه ی گل آقا و اون طنزهای شیرین و به یادماندنیش بخیر!

و روح کسانی که دغدغشون ذکرمشکلات مردم(به زبان طنز)و اراده ی رفع آنها بود، و بزرگترین کارشون نشاندن لبخند بر لبان گرفتاران و دردمندان،شاد!

کاش یکبار دیگه بیاد اون روزهایی که بشه این هفته نامه رو تو دکّه های روزنامه فروشی دید و خرید.

مسئولین و طنزپردازان عزیز باید به فکرباشند؛از دست ما که کاری ساخته نیست جز افسوس و افسوس و افسوس...

باسپاس