سلام
در این سرای بی كسی كسی به در نمیزند
چرا در این دنیای خاكی كسی از عرشیان از شهدا دم نمیزند .مگر نبود روزگاری كه آنها برای دفتع از كیان اسلامی و و طنشان لبیك به ندای رهبرشان دادند مگر آنها نمیتوانستند بی هیچ مشكلی زندگی عادی خویش را ادامه و از دغدغه های جنگ به دور باشند ؟ پس چرا یاد آنها كم رنگ شده و چرا امروز به جای اینكه روی لباسهایمان تصاویر آنها موج بزند تصویر ناآشنا و نامفهوم دیگری موج سواری میكند؟
به كجا میرویم آری به ناكجاآباد مسیری كه سراسر تیرگی و تباهی است اما با شهدا این ستارهای آسمان عشق میشود راه را پیدا كرد كمی همت كمی تامل در گذشته خویش را طلب میكند .شاید فرهنگ فانتزی ، كنسرو شده غربیها و نامانوس با ما ایرانیهای موحد ،وطن پرست و عاشق اهل بیت ما را از اصل خویش بازداشته اما باید حصار وابستگی هار ا شكست و باید این طرز تفكر را كه ماهستیم و میتوانیم را دوباره زنده كرد .باید شهدا را روی سر نهاد و آنها را جلودار خویش قرار داد تا بدانیم زندگی این نیست كه اكنون در جامعه موج میزند .باید بوی شهدا را احساس كنیم و باید عاشق باشیم تا بتوانیم باشیم.
