باراك اوباما قریب 20 روز پس از دیدار هیلاری كلینتون، وزیرخارجه اش از بیروت، جو بایدن معاون خویش را راهی بیروت كرد كه طبق گفته لبنانیها، از 30 سال پیش تاکنون نخستین بار بود كه معاونان رئیس جمهور امریكا در چنین سطحی به بیروت سفر كنند.
هیأت اعزامی امریكا به لبنان در نخستین اظهاراتش، اهداف سیاسی سفر به بیروت را كتمان نكرد. بایدن چند دیدار مهم در بیروت انجام داد كه جنجالیترین دیدار او با رئیس فراكسیون 14 مارس در مجلس لبنان (سعد حریری) بود. حریری كه در جایگاه رهبری حزب «المستقبل» نقش حلقه مشترك سعودیها با فرانسه و امریكا را در سیاست لبنان ایفا میكند اكنون با بیشترین خطر شكست در انتخابات 17 خرداد روبهرو است.
آن گونه كه اغلب ناظران در بیروت توصیف كردهاند انبوه تلاشهای دیپلماتهای عرب و فرستادگان كاخ سفید برای تغییر نگاه شهروندان لبنانی راه به جایی نبرده است. نارضایتی از دولت سنیوره و متحدان او در پارلمان بسیار بالا است و طوایف مختلف لبنان از مسیحی و دروزی و مسلمان كه مطالبات خویش از حكومت را در بن بست می بینند به چیزی كمتر از تغییر قدرت راضی نیستند.
اما سوء مدیریت و ضعفهای جناح رقیب فقط یكی از چند دلیل چرخش نگاه لبنانیها به سمت جبهه مقاومت است. در 4 سال اخیر عوامل بسیاری دو جناح 14 مارس و 8 مارس را در معرض قضاوت افكارعمومی قرار داد.
اگر تقویم حوادث سیاسی پس از ترور رفیق حریری با دقت مرور شود انتخابات 17 خرداد برآیند و تابلویی از یك رویارویی تاریخی است. لبنانیها برای رسیدن به این مرحله حوادثی سهمگین را پشت سرگذاشتند. از میان رخدادهایی كه مسیر نگاه افكارعمومی لبنان و در واقع مسیر تاریخ این سرزمین را دگرگون كردند؛ سه مورد بیش از همه شایان تأمل است:
1- در این 4 سال، بیروت تا مرز یك جنگ داخلی بزرگ و بازگشت دوران حمام خون دهه 80 پیش رفت. این واقعه در بهار سال 87 رخ داد زمانی كه دستههای شبه نظامی منسوب به جناح المستقبل (حریری) و دروزیها (تحت رهبری ولید جنبلاط) مقرها و هواداران جبهه 8 مارس را هدف حملاتی بی رحمانه قرار دادند. این غائله با تدبیر رهبری حزب الله با كمترین هزینه پایان یافت. فرماندهان حزب الله این شبه نظامیان را خلع سلاح كرده و همه پایگاههای تسخیر شده را در اختیار ارتش نهادند.
درگیریهای اردیبهشت 86 آزمون تاریخی از صلح و همزیستی بود. لبنان تا مرز یك جنگ قومی از نوع عراق یا افغانستان چندان فاصله نداشت كافی بود كه كنترل این بازی خونین از دست طرفین خارج شود و حزب الله این بازی تدافعی را به یك جنگ انتقام جویانه مثل جنگهای قومی دهه 80 تبدیل كند. در پایان این غائله آنچه نگاه لبنانیها را دگرگون كرد این بود: رهبری مقاومت با وجود كسب برتری در میدان نزاع، همه گروههای رقیب را به سوی آشتی ملی و همزیستی سیاسی سوق داد كه پیمان تاریخی صلح دوحه از نتایج بارز این اقدام بود.