فعالیت‌های انجام‌شده در توسعه پروازهای عمومی
در اواسط دهه 60، سخن‌هایی از سفرهای فضایی مردم، در سنای ایالات متحده و بعضی محافل دیگر به‌میان رفت اما بحث‌های جدی در این خصوص درنگرفت. در سال‌های نخست دهه هشتاد میلادی كه درباره ایستگاه بین‌المللی فضایی مطالعه و تحقیق صورت می‌پذیرفت، در رابطه با استفاده‌های متفاوت از این ایستگاه، توسعه سفرهای فضایی برای عموم مردم و سفرهای فضایی خصوصی یا تجاری نیز پیشنهاد شد.
در همان زمان، ناسا تصمیم گرفت كه مردم عادی برای یك بار هم كه شده شانس خود را در پرواز با شاتل فضایی امتحان كنند. در 23 دسامبر سال 1983 بیانیه‌ای از سوی ناسا در دفتر ثبت دولت فدرال این كشور به چاپ رسید كه در آن آمده بود كه ناسا قصد انتخاب شخصی را به عنوان مسافر با شرایط مناسب و سلامتی كافی جهت مسافرت با شاتل فضایی دارد. این برنامه، برنامه شركت در پرواز فضایی نام داشت و با برنامه‌های معلم در فضا و خبرنگار در فضا آغاز شده بود. 11000 نفر برای این سفر تقاضانامه فرستادند. در 27 اوت 1984، رونالد ریگان، رئیس جمهور وقت ایالات متحده اعلام كرد شارون كریستا مك‌آلیف كسی است كه برای این برنامه انتخاب شده است و به عنوان اولین شهروند عادی این كشور به فضا خواهد رفت.
كمی بیش از یك سال بعد، در تاریخ 24 اكتبر 1985، ناسا اعلام كرد كه یك خبرنگار را هم در آینده به فضا خواهد فرستاد. ناسا تقاضانامه‌های زیادی از داوطلبانی دریافت كرد كه گمان می‌كردند می‌توانند از استعداد خبرنگاری خود در جهت ارتباط برقرار كردن بین سفر فضایی كه انجام خواهند داد و مردم عادی كه تا به حال چنین تجربه‌ای را نداشته‌اند، استفاده كنند. در نهایت، یك هنرمند نیز برای فرستادن به فضا پیشنهاد شد. این برنامه‌ها برای توسعه سفرهای فضایی برای عموم مردم بود، با این تفكر كه فضا باید به روی كسانی غیر از دانشمندان و كاوشگران گشوده شود.
در ژانویه 1986، شاتل فضایی چلنجر كه حامل معلم انتخاب شده، كریستا مك اولیف بود، كمی پس از برخاستن منفجر شد. این پایان برنامه شركت مردم عادی در پروازهای فضایی ایالات متحده بود. سانحه چلنجر فضانوردان و نیز ناوگان فضایی امریكا را برای دو سال و نیم خانه‌نشین كرد و البته همین موضوع باعث شد مسئله ایمنی در شاتل‌ها و فضاپیماها بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
آخرین اعضای خدمه شاتل چلنجر پس از پایان جنگ سرد در سال 1991، باز هم توجه به این سو جلب شد. رقابتی كه در خلال جنگ سرد بین دو قدرتِ صاحب فناوری آن دوران، ایالات متحده و شوروی سابق، وجود داشت، باعث پیشرفت‌های بزرگ در صنعت هوافضا شده بود. هم ایالات متحده و هم اتحاد جماهیر شوروی تا آن زمان قیمت زیادی بابت جنگ سرد پرداخته بودند. حجم وسیعی از اطلاعات ایجاد و زمینه‌های جدیدی در علوم و فناوری شكوفا شد. فناوری غول‌آسایی كه تا امروز هیچیك از كشورهای صاحب فناوری نتوانسته‌اند با آن رقابت كنند از همین دوران سرچشمه گرفت. بسیار غیر منطقی و نامعقول بود اگر فناوری نظامی و غیرنظامی فضایی كه تا آن زمان ایجاد شده بود به حال خود رها می‌شد و استفاده مطلوب و مقرون به صرفه‌ای از آن صورت نمی‌گرفت. این فناوری و سرمایه عظیم باید به نحوی مطلوب توسعه پیدا می‌كرد و به نحو مطلوب‌تری نیز در اختیار مردم قرار می‌گرفت، به طوری‌كه مردم در فعالیت‌های فضایی سهیم و شریك شوند.
دولت روسیه به عنوان اولین كشوری كه پرواز فضایی سرنشین‌دار انجام داد و یكی از دو كشوری كه تا آن زمان قادر به انجام این كار بودند فعالیت‌های خود را در این خصوص آغاز كرد. سازمان فضایی تازه تاسیس این كشور، آركی‌آ، كه پس از فروپاشی شوروی سابق و انحلال برنامه‌های فضایی این كشور شكل گرفته بود، برای دوام و ادامه برنامه‌های فضایی خود به شدت با كمبود بودجه مواجه بود. این امر تلاش‌ها و برنامه‌های بزرگ روسیه از جمله ماموریت‌های ماه و یا مشاركت در ساخت ایستگاه بین‌المللی فضایی را با مشكلات زیادی مواجه كرده بود. آركی‌آ فناوری و پایگاه‌های پرتاب به جا مانده از برنامه‌های فضایی شوروی را برای ادامه فعالیت‌های خود به كار گرفت. این سازمان كنترل برنامه‌های فضایی غیرنظامی روسیه را به دست گرفت و آنها را متمركز كرد، كه پروازهای فضایی غیرنظامی سرنشین‌دار و بی‌سرنشین از آن جمله‌اند.
مشكلاتی كه در دهه نود به دولت روسیه هجوم آورده بود، سازمان فضایی این كشور را بر آن داشت تا به دنبال راه‌های دیگری برای سرپا نگه داشتن و ادامه برنامه‌های فضایی این كشور باشد. این امر موجب شد این سازمان نقش رهبر را در پرتاب ماهواره‌های تجاری و نیز گردشگری فضایی به عهده گیرد.
در آخرین سال‌های قرن پیش، سازمان فضایی روسیه اولین اعلان عمومی برای انجام پرواز فضایی تجاری یا خصوصی را صادر كرد.
