تبیان، دستیار زندگی

 اگر شب قدر، شبی باشد که تقدیر عالم در آن تعیین می گردد، همه ی شب های جبهه شب قدر است. و از همین جاست که تاریخ آینده ی کره ی زمین، تقدیر می شود. شب هایی که ملائکه ی خدا نازل می گردند و ارواح مجاهدان راه خدا را از معارجی که با نور، فرش شده است به معراج می برند...
شهید سید مرتضی آوینی

نماینده ولی‌فقیه در لشکر42 قدر اراک:سحری خوردن کنار آرپیچی و مسلسل،وضو با آب سرد و قنوت در دل شب توصیف ‌ناشدنی است

حجت‌الاسلام‌والمسلمین علی‌اکبر محمدی،نماینده ولی‌فقیه در لشکر 42 قدر اراک از خاطرات ماه رمضان در جبهه می‌گوید.

منطقه مركزی،نماینده ولی‌فقیه در لشکر42 قدر اراک می‌گوید:ربّنای لحظات افطار از پایان یک روزه خبر می‌داد، ربّنایی که تمام وجود رزمندگان مملو از حقانیت آن بود. بچه‌ها با اشتیاق فراوان برای نماز مغرب و عشاء وضو می‌گرفتند،ماشین توزیع غذا به همه چادرها سر می‌زد و افطاری را توزیع می‌کرد.

سادگی و صمیمیت در سفره افطار ما موج می‌زد و ما خوشحال از اینکه خدا توفیق روزه گرفتن را به ما هدیه داده بود سر سفره می‌نشستیم و بعد از خواندن دعا با نان و خرما افطار می‌کردیم.دعای توسل و زیارت عاشورا هم در این روزها حال و هوای دیگری داشت.

معنویتی که «السلام‌علیک یااباعبدالله»، «زیارت عاشورا» و یا «وجیهَ عندالله اشفع‌لناعندالله» در توسل به سفره افطار و سحر ما هدیه می‌کرد، غیرقابل توصیف است و همین، بنیه معنوی و عدم غفلت از لحظات معنوی رزمندگان را از دیگران ممتاز کرده بود.

نمی‌توانم این لحظات را برای شما بیان کنم،در لشگر 28 سنندج بودم و قرار بود بعد از یک هفته به خانه برگردم اما جاذبه این ماه مرا در کردستان ماندگار کرد. ماه رمضان بهترین و زیباترین خاطرات را برای ما در سنگرها به ارمغان می‌آورد.

برکت دعا در کنار سنگرها، نماز روی زمین خاکی،سحری خوردن کنار آرپیچی و مسلسل،وضو با آب سرد،قنوت در دل شب،قیام روبروی آسمان بدون هیچ حجابی که تو را از دیدن وسعت‌ها بی‌نصیب کند،گریه بچه‌های عاشق در رکوع و همه چیز برای یک مهمانی خدا آماده بود.

در خطوط پدافندی شرق بصره بودیم. سال 62 بود و شب اول ماه مبارک رمضان و نمازمان را شکسته می‌خواندیم و...

حاج ناصر که امیر دل‌هایمان بود و فرمانده گردانمان، شور و شوقمان را که دید و سوالاتمان را که شنید، گفت:

ـ ایا جز این است که بسیاری بر این باورند که دانندش و ندانندش؟ و بسیاری بر این تصور غلط که دارندش و ندارندش؟ و تنها خردمندان‌اند که دانندش و ندارندش و به هر لحظه خوانندش. و از نشانه‌های خردمندی عاشق بودن است و شما بسیجیان که عاشقانی عارفید نیک می‌دانید که برای عاشق همیشه رمضان است و شما نیز که نمی‌توانید و قصد ده روز نکرده‌اید، قصد کرده‌اید که اهل رمضان باشید و اهل آثار آن که «تقوا»ست و «ولایت» و «حضور». و بسیجی عاشق و اهل رمضان باید اندازه خود بشناسد و قدر خود بداند و بکوشد برای فتح خاکریزی در درون، تا از سنگر کمین درون خود پاسداری و پدافند کند و لحظات حضور را بالا برد و این از برکات رمضان است که تو همیشه در آنی! و نیز وقتی جانب قبله‌ای و پس از نماز دست بر سینه سلام دهی، بر این اعتقادی که شنود: (تسمع کلامی) و پاسخ دهد: (و تردّ سلامی). دانی که داند و بیند و شنود. اما عزیز، ایا نه مگر همه را داند و همه را بیند در تمامی اوقات و شِنَود به تمامی لحظات؟ پس چرا به هر لحظه و به تمامی اوقات در حضور نیستند و نیستی؟ و این است که تو باید قدر خود بدانی که اینجا در لشکر حضرت امام زمانی(عج) و جان بر کف در تمامی لحظات حضور را حس می‌کنی، پس اهل رمضانی.

بسیاری روزانه چند لحظه فقط در حضورند و سلامی دهند و پی کارشان روند. لیک خدا و امام همیشه حاضرند و شاهد، و بسیاری این حضور را حس نمی‌کنند؛ پس رمضان به کمک می‌اید تا لحظات حضور حس شده و بیشتر و بیشتر شود و بحمدالله بسیجی در لشکر ایمان است و در تمامی لحظات در حضور و حاضر...

و تو از راهیان نوری و طالب رسیدن. نیک می‌دانی که راه نیست به خدای الّا از در خانه خدای تا «خانه خدای» و درب ورود خائه نبی‌اکرم است و باید از این درب گذشت، نه از دیوار.

و خانه نبی نیز راهی جز دیوار دارد و درب ورودش خانه وصی است علیه السلام. و درب ورود بدین مدینه «علم» و «حلم» و «ولا» نیز خانه ولی است و این سلسله‌مراتب زرین ولایت است. و این است که فرموده‌اند باید از ماه رجب که ماه امام است بگذری تا به شعبان برسی که ماه نبی است و آنگاه به ماه رمضان می‌رسی که ماه خداست و تنها با ولا ولایت می‌توان بر سر خوان نعمت آن نشست. و آنکه را این روزی کردند، از اسیری هر چیز بِرَست و به مقصد و مقصود رسید و آنچه می‌خواست دید. همچون بسیج که اهل ولا و ولایت است ...

و فرموده‌اند اگر طمع رسیدن داری، پیش از آنکه رشته ولایت محکم کنی، هر جا که باشی در سقوطی و در هلاک؛ در هوا، در آب و یا در خاک. پس باید بشتابی به متابعت «ولا» و «ولایت» که این از نشانه‌های توفیق است و رسیدن و از ثمره‌های بیداری. بشتاب و بجوی و دست برمدار. تا گاهی که آن به کف آری و همراه داری! و تنها با «ولایت» حلاوت یابی که در حضوری و در فرمان دوست، که هر چه هست اوست و بس! و بی ولا، رنج به حاصل کنی، بی ثمر! که در حضور نه‌ای و در انتظاری. و انتظار بی ولا، عمر باختن است و فرصت را تباه ساختن! و این نیز به خاطر داشته باش که:

ـ در جامعه و تاریخ نیز صعب‌ترین آفت‌های جنگ، نسیان و فراموشی ایثارها و ایثارگری‌ها و شهداست که «شهادت رمز اصل اقتدار است» و شهادت اصل رمز اقتدار نیز هست، و بوده است تا تاریخ بوده است و نه مگر اینکه حق و باطل همیشه در تقابل بوده‌اند و خواهند بود تا ابتلا و امتحانی باشد برای آن‌که می‌خواهد قرین عزت باشد و زمینه‌ای باشد برای آن‌که می‌خواهد گامی فرانهد از نفس و از خویش که تنها همین یک گام که از خویش فراتر نهد، بالاتر است از عمری دویدن و سلوک.

و نیز هر که حرمت شهیدان و حرمت جانبازان فرونهد و در دیدارشان سستی نشان دهد، نشان بدبختی بر او پیدا شود و این بلای تاریخ نیز هست که کج رود.

خیلی برام جالبه بدونم عملیات رمضان با ماه مبارک رمضان چه ارتباطی داره و چرا با این نام نامگذاری شده؟

از اطلاعات خوبی که دادید متشکرم انشا الله با مساعدت شما خیلی دوست دارم در این انجمن فعالیت داشته باشم

هر کمکی از دستم بر بیاد انجام میدم. اگر شما هم مثل سایر انجمن ها برنامه خاصی داشته باشید خوشحال میشم کمکتون کنم

موفق باشید

التماس دعا

بنام خدا

با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات

ماه رمضان در جبهه ها حال و هوای دیگه ای داشت،با اینکه حکمی وجود نداشت تا ما بتونیم روزه بگیریم،و بعلت اینکه هیچ موقع در جایی توقف نداشتیم و نمیتونستیم قصد کنیم و خط مقدم دائما در حال تغییر بود،بازم بچه های مخلصی بودند که روزه میگرفتند،شب های قدر عجیبی وجود داشت،شما تجسم کنید وقتی تو سنگر اجتماعی جمع می شدیم برای برگزاری مراسم احیا،افرادی در بین ما بودند که ساعت های آخر پرواز ملکوتی اشان بود و لحظات آخرشون رو با خدا راز ونیاز میکردند،حالت عجیبی داشتند و اینو بدون اغراق میگم،اونموقع خداوند حجابی رو از ما برداشته بود و خیلی راحت تشخیص میدادیم که چه کسی نوبتش شده و باید شهید بشه(بقولی بچه ها می گفتن فلانی داره نور بالا میزنه)

،چهره اون فرد رو نور عجیبی فرا میگرفت،من خیلی خوب یادمه دوست خیلی خوبم شهید مصطفی موحدی قمی رو که شب آخر نماز مغرب و عشا رو که به انفرادی میخوند،حالت بسیار عجیبی داشت و نور از چهره اش ساطع میشد و غرق در مناجات بود و منم که دوست صمیمی ایشون بودم،به نماز آخرش نگاه میکردم و حسرت میخوردم و بعد نماز گفتم مصطفی منو یادت نره،بی وفا نباشی،روز محشر من جزو اون چهل نفری که میتونی شفاعت کنی اون آخر لیست قرار بده،دلم به این خوشه که این دوست شهیدم این قول رو بمن داده و با این قول و قرار دارم زندگی می کنم،که یکروزی بیاد و بدادم برسه.

دوستهای عزیز تبیانی این بدونید که شهدا مقام بزرگ و عجیبی دارند ،حتی مقامشون از علما بالاتره،از دربهای بهشت یک درب جدا دارند و هر کسی رو بخواهند با خودشون میبرندو شفاعت می کنند.

(حرف و خاطره خیلی زیاده انشالله خدا توفیق بده تا در خدمتتون باشم)

من بگم من بگم

عملیات رمضان در شب قدر برگزار شده

تحقیق لازم نیست

خاطرات سردار مرتضی حاج باقری
ما در دوران اسارت جز مفقودین بودیم یعنی نه ایران از ما خبر داشت و نه صلیب سرخ جهانی نام ما را ثبت كرده بود. به همین جهت مشكلات ما از سایر اسرا بیشتر بود. هیچ نام و نشانی از ما در جایی نبود.
عراقی ها به ما خیلی سخت می گرفتند جز ارتباط و اتكال به خدا هیچ راهی نبود تنها امیدمان استعانت خداوندی بود یكی از راههای تحكیم ارتباط الهی بحث نماز و روزه بود بچه هایی كه با ما در اردوگاه 12 و 18 بودند تقریبا ماه رجب و ماه شعبان را در استقبال از ماه رمضان روزه می گرفتند هر چند كه روزه گرفتن و نماز خواندن حتی به صورت فرادی جرم بود. بارها اتفاق می افتاد كه هنگام نماز دژخیمان بعثی به بچه ها حمله می كردند و جهت آنها را از قبله تغیر میدادند و نماز را بهم می زدند حتی یك شب مجبور شدیم نماز مغرب و عشا را به حالت خوابیده و زیر پتو به جا بیاوریم .
روزه گرفتن جرم سنگین تری بود بچه ها غذای ظهر را می گرفتند و در یك پلاستیك می ریختند چهار گوشه آن را جمع كرده و گره می زدند سپس این غذا را در زیر پیراهن خود پنهان می كردند و افطار میل می نمودند اگر موقع تفتیش از كسی غذا می گرفتند او را شكنجه میدادند. آن غذای سرد ظهر با غذای مختصری كه احیانا در شب می دادند را بچه ها به عنوان افطار می خوردند و تا افطار بعد به همین ترتیب می گذشت .
خدا شاهد است امروز كه 15 سال از اسارت می گذرد به هنگام ماه مبارك رمضان همه نوع خوراكی با بهترین كیفیت در سفره هایمان یافت میشود ولی لذت افطار دوران اسارت را ندارد. به نظر من آن غذا غذای بهشتی بود و ما هنگام افطار واقعا " حضور خدا را احساس می كردیم .
 دعای افطار با حال و هوای معنوی خاصی توسط بچه ها قرائت می شد هر چند پس از صرف افطاری تا افطار بعد هیچ خبری از خوراكی نبود ولی خیلی برایمان لذت بخش بود

روزه داران شهید

رمضان در جبهه ها در اوج گرمای تابستان آنهم در منطقه خوزستان حال و هوای ویژه یی داشت. سال 60 ماه رمضان در اوایل مرداد ماه و گرمای بالای 50 درجه خوزستان بسیار طاقت فرسا بود. رزمندگانی كه از اقصی نقاط كشور به جبهه می آمدند حكم مسافر را داشتند و كمتر می توانستند یكجا ثابت باشند بعضی از آنها در یك منطقه می ماندند و از مسوول یا فرمانده مربوطه مجوز می گرفتند و قصد ده روز كرده و روزه دار می شدند.

روزهای طولانی بالای 16 ساعت، گرمای شدید و سوزان كار فعالیت نبرد با دشمن حتی در منطقه پدافندی شدت یافتن تشنگی و ضعف و بی حالی ازجمله مواردی بود كه وجود داشت اما به لطف خدا در ایمان و اراده رزمندگان كمترین خللی ایجاد نمی شد. سال 61 ماه مبارك رمضان در تیر ماه واقع شد. عملیات رمضان در همین ماه سال انجام گرفت.

شب 19 رمضان در حال و هوای خاصی رزمندگان آماده عملیات می شدند. گرمای شدید باد و توفان شنهای روان و از همه مهم تر نبرد با دشمن آنهم برای كسانی كه روزه دار بودند بسیار سخت بود. انسان تا در شرایط موجود قرار نگیرد درك مطلب برایش سنگین است.
در آن عملیات بسیاری از عزیزان به وصال حضرت حق پیوستند در حالی كه روزه دار بودند و لبهایشان خشكیده بود. اما به عشق اباعبدالله الحسین(ع) و عطش كربلا رفتند و به شهادت رسیدند.
راوی: سید ابراهیم یزدی

روزه دار سیزده ساله
در ماه رمضان سال 63 از طرف لشكر 25 كربلا به پایگاه شهید مدنی اعزام شدیم (پایگاه لشكر 8 نجف اشرف) چون قرار بود به مقر عملیات منتقل شویم حكم مسافر را داشتیم و روزه بر ما واجب نبود اما كسانی كه در ماه مبارك در پایگاه اهواز می ماندند می بایست روزه می گرفتند ازجمله مسوولان ستاد و امام جماعت و مكبر كه نوجوان 13 ساله یی بود روزه داشت هوای اهواز بسیار گرم بود و حتی یك ساعت بدون نوشیدن آب قابل تحمل نبود. اواخر ماه مبارك كه به اهواز برگشته بودم احساس كردم نصف گوشت بدن این نوجوان آب شده. واقع از ایمان از چهره نحیف این نوجوان (مكبر نماز خانه) متجلی بود و هر وقت یاد آن صحنه می افتم و آن گرمای طاقت فرسا از خودم خجالت می كشم كه چرا نمی توانستیم روزه بگیریم.
راوی حبیب الله ابوالفضلی

خاطرات شهید رضا صادقی یونسی

بسیاری از شهدا، با زبان روزه شهید شدند.
برخی از رزمندگان ، سهمیه ناهارشان را می گرفتند، اما آن را به هم رزم هایشان می دادند و خودشان روزه می گرفتند.
اولین بار كه در جبهه رفتم، نزدیك شب قدر بود.
شب قدر كه رسید، به اتفاق چندین تن از هم رزم هایم، به محل برگزاری مراسم احیا رفتم.
از مجموع 350 نفر افراد گردان، فقط بیست نفر آمده بودند.تعجب كردم.
شب دوم هم همین طور بود. برایم سؤال شده بود كه چرا بچه ها برای احیا نیامدند، نكند خبر نداشته باشند.
از محل برگزاری احیا بیرون رفتم. پشت مقر ما صحرایی بود كه شیارها و تل زیادی داشت.
به سمت صحرا حركت كردم، وقتی نزدیك شیارها رسیدم، دیدم در بین هر شیار، رزمنده ای رو به قبله نشسته و قرآن را روی سرش گرفته و زمزمه می كند. چون صدای مراسم احیا از بلند گو پخش می شد، بچه ها صدا را می شنیدند و در تنهایی و تاریكی حفره ها، با خدای خود راز و نیاز می كردند.
بعدها متوجه شدم آن بیست نفر هم كه برای مراسم عزاداری و احیا آمده بودند، مثل من تازه وارد بودند.
این اتفاق یك بار دیگر هم افتاد.
بین دزفول و اندیمشك، منطقه ای بود كه درخت های پرتقال و اكالیپتوس زیادی داشت، ما اسمش را گذاشته بودیم جنگل. نیروهای بعثی بعد از آنكه پادگان را بمباران كرده بودند. نیروهایشان را در آن جنگل استتار كرده بودند.
آنجا دیگر تپه نداشت، اما بچه ها خودشان حفره هایی كنده بودند و داخل آن می رفتند و در تنهایی عجیبی با خدا راز و نیاز می كردند.