شبیه‌سازی‌های كامپیوتری نشان می‌دهد كه ستاره‌های دنباله‌دار عامل انقراض‌ها در زمین نیستند
به گزارش بی‌بی‌سی، محققان دانشگاه واشینگتن سیاتل با بهره گیری از شبیه‌سازی مسیر حركت ستاره‌های دنباله‌دار بلند دوره، احتمال برخورد آن‌ها با زمین را بررسی كردند.
دنباله‌دارهای بلند دوره معمولاً در فواصل دور از زمین اما در بازه‌های زمانی طولانی قابل رویت هستند.
با وجود توافق اكثر دانشمندان در مورد انقراض دایناسورها در 65 میلیون سال پیش توسط یك دنباله دار، تعداد انقراض‌های بوجود آمده به دلیل برخورد این اجسام یخی هنوز مورد بحث است.
ستاره‌های دنباله‌دار از خاك، سنگ، یخ و گازهای منجمد تشكیل شده اند. زمانی كه مدار یك دنباله دار آنرا به خورشید نزدیك می‌كند، بخشی از مواد جامد آن تبخیر می‌شود و هاله‌ای نورانی ایجاد می‌كند. این هاله همان دنباله‌ای است كه ما می‌بینیم. وجود این هاله یكی از راه‌های تشخیص سیارك از ستاره دنباله‌دار است.
دنباله‌دار هالی، كوتاه دوره است و هر 75 سال از آسمان زمین عبور می‌كند. این نوع دنباله‌دار از منطقه‌ای به نام كمربند كایپر در منظومه شمسی می‌آید.
از طرفی دنباله‌دارهای بلند دوره در منطقه‌ای دوردست‌تر به نام ابر اوورت متولد می‌شوند. ابر اوورت شامل تكه‌های باقی مانده از تشكیل منظومه شمسی در 4.5 بیلیون سال پیش است.
پیشتر تصور می‌شد كه بخش بیرونی ابر اوورت منبع ایجاد دنباله‌دارهای بلند دوره است. مدار بلنددوره‌ها تحت تأثیر نیروی گرانش ستاره‌های مجاور، تغییر می‌كند. بازه خاصی از این تغییرات باعث افزایش فراوانی حضور دنبالهدارها در داخل منظومه شمسی می‌شود. این پدیده را اصطلاحاً "بارش دنباله‌دار" می‌نامند.
اما شبیه‌سازی‌های محققان دانشگاه واشینگتون در سیاتل نشان می‌دهد كه ابر اوورت می‌تواند محل تولد دنباله‌دارهای بلند دوره‌ای باشد كه از مدار زمین عبور می‌كنند.
تعداد اجرام داخل ابر اوورت هنوز مشخص نیست اما با در نظر گرفتن ماكزیمم تعداد، محققان نشان دادند كه تنها دو یا سه جرم از این ابر در 500 میلیون سال گذشته از مدار زمین عبور كرده‌اند.
از طرفی ستاره‌های گازی مشتری و زحل از زمین به صورت یك سپر در مقابل دنبالهدارها محافظت می‌كنند. این فرضیه پیشتر با پدیدار شدن نقاطی تاریك در سطح مشتری قوت گرفت.
البته نمی‌توان ستاره‌های دنباله‌دار را بی‌تقصیر دانست چرا كه حداقل یكی از انقراض‌های زمین در 40 میلیون سال پیش به دلیل برخورد بارش‌های دنباله دار بوده‌است. محققان دانشگاه واشینگتن معتقدند كه این بزرگترین تأثیر بارش‌ها بر سیاره ما بوده‌است.
نقل از:http://oonieknafar.blogfa.com
