پزشکی دانش شناخت بیماری‌ها، تشخیص، درمان و جلوگیری از بروز آنهاست.
در روزگاران کهن، این دانش برای مردم ناشناخته بود و بیماری‌ها را ناشی از عوامل ماوراء طبیعی می دانستند، لذا برای درمان آنها به سحر و جادو دست می زدند.
یونانیان در پیشرفت این دانش نقش به سزایی داشتند. دانشمندانی از جمله بقراط ، ارسطو و جالینوس از مروّجان اصلی این علم در یونان باستان بودند.
همگام با پیشرفت سایر علوم، بنیان های علم پزشکی نیز دگرگون شدند. پیدایش مداوم دانسته‌ها و اطلاعات به همراه اکتشافات متعدد در رشته‌های علوم پایه ی پزشکی، به «علم نوین پزشکی» منجر گردیده است.این علم اگرچه پایه‌های خود را از دانسته‌های گذشته گرفته است و هنوز نیز از علوم سنتی به عنوان منبع استفاده می کند، ولی روش آن مبتنی بر استانداردهای سخت علمی است.
در حال حاضر به دلیل گستردگی بسیار زیاد این علم، علاوه بر پزشکی عمومی، علم پزشکی به رشته‌های تخصصی و فوق تخصصی فراوان تقسیم گردیده است و همچنین ارتباط نزدیک و تنگاتنگی با رشته‌هایی مانند: داروسازی، علوم آزمایشگاهی و پیراپزشکی دارد.
پزشکی در ایران
در ایران باستان پزشکی سنتی شامل گیاه درمانی، دعا درمانی و جراحی بوده است. با برپایی دانشگاه‌هایی مانند: گندی‌شاپور، پزشکی در ایران گسترش یافت. پس از اسلام نیز این روند ادامه یافت.
از پزشکان بزرگ ایرانی در دوره ی اسلامی می توان به ابن سینا، زکریای رازی و علی ابن سهل طبری اشاره کرد.
پزشکی ایرانی ترکیبی از انواع طبابت‌های رایج اقوام چینیف هندی، عربی و غربی بوده است.
مکاتب پزشکی
روش درمان مغرب زمین در کل «روش بقراطی» نام دارد.
از دیگر روش های مهم درمانگری در جهان می توان مکتب آیورودی هندی و پزشکی سنتی چینی، از جمله طب سوزنی را نام برد.
