تبیان، دستیار زندگی

الیسئو ویسنتی در سال 1954م. در یک خانواده مذهبی با اعتقادات عمیق مسیحی در شهر خزر اسپانیا به دنیا آمد. پدرش - آنتوینو - و مادرش - مانوئلا - از همان کودکی او را به وجود خدای بیگانه هستیبخش معتقد ساختند.

شخصیت هنری الیسئو در دامان پدر هنرمندش که از طریق نقاشی امرار معاش میکرد پرورش یافت و همین امر، موجب شد که روز به روز علاقه ویسنتی به این هنر عمیقتر گردد تا آنجا که در سن 19 سالگی در مدرسه هنر خرز ثبتنام کرد.

وی کمکم به سبک خاصی از نقاشی موسوم به "نقاشی سیاه" علاقهمند شد و پس از آن به سبک هیپررئالیسم روآورد که حاصل آن مجموعه تابلوهایی در اعتراض به مسئله فقر و نیز خلق تابوهایی در انتقاد به دنیای پیشرفته صنعتی ولی خالی از تفکر و ارزشهای انسانی بود. از همان سالها بود که سفرهای جستوجوگرانه ویسنتی آغاز شد.

وی در سفر به نیویورک با سبک جدیدی به نام "آبستره" آشنا شد و پس از آن با سفر به انگلستان، فرانسه، هند و تبت تجربیات بسیاری را درباره افکار هنرمندان شرقی به کولهبار تجربیاتش اضاف کرد.

حاصل سفر وی به تبت و هند، موجب ایجاد تحول عمیقی در سیر هنری ویسنتی گردید و او را با معنویت و پاکی احساس موجود در هنر شرقی آشنا کرد.

به این ترتیب ویسنتی متوجه بعد تازهای در آثار خود شد و آن را بعد چهارم نامید. این بعد از وجود در پس تابلو و به تفسیر دیگر در ورای خلقت قرار دارد و قابل ترسیم نیست. بعد چهارم در آثار ویسنتی چیزی نیست جز منشأ خلقت یعنی نور. آشنایی ویسنتی با ایران و فلسفه و عرفان اسلامی بر اندیشه او صحه گذاشت و او را در یافتن این "نور" همراهی نمود.

آنچه میخوانید حاصل گفتوگوی چندساعته با اوست که از همنشینی او با قرآن حکایت دارد.

به نام هستی بخش عالم

بهتر است از اول برایتان بگویم. تقریباً یکسال

پیش بود. در شهر کادیز اسپانیا با برادرزادهام درحال قدم زدن بودیم، یکلحظه از خاطرم گذشت که یک قرآن بخرم. به برادرزادهام گفتم: میخواهم قرآن بخرم. او با تعجب گفت: چرا قرآن؟ گفتم: بعضی چیزها هست که نمیتوان درباره علت آنها توضیح داد. به هر حال همان موقع به یک کتابفروشی رفتم و تنها نسخه موجود قرآن در آن کتابفروشی را تهیه کردم. وقتی به خانه آمدم، برای افراد خانوادهام نیز این سوءال مطرح شد که: چرا قرآن؟ و من در پاسخ به سوءال آنها فقط گفتم: «خوب، قرآن خریدم که بخوانم. فعلاً فقط همین».

به نام هستی بخش عالم

از وقتی قرآن میخوانم، به نتیجه جالبی رسیدهام و آن اینکه قرآن، خوانده نمیشود بلکه شنیده میشود. قرآن پیام بسیار عمیقی دارد که در ورای این کلمات نهفته است. باید هنگام قرآن خواندن، خودت را به کلمات قرآن بسپاری تا بتوانی ژرفای عظیم آن واژهها را درک کنی. اگر خوب به قرآن گوش بسپاری، این پیام عمیق و ژرف به تو گفته میشود. دارم طبق احساس خودم حرف میزنم. این حس من نسبت به قرآن است. چیزی که عمیقاً به آن رسیدهام. من سعی میکنم که هر روز بیشتر از روز قبل خودم را نسبت به قرآن مطلع کنم اما بههیچوجه نمیتوانم بگویم که قرآن را شناختهام. پیام قرآن آنقدر عمیق است که امکان دسترسی به ژرفای آن نیست.

به نام هستی بخش عالم

مهمترین چیزی که در رابطه با قرآن مطرح است، احساس انسان در مقابل این کتاب است. واقعاً چطور ممکن است که کسی در برابر این کتاب احساس خاصی نداشته باشد؟ رابطه بین یک انسان و قرآن چطور رابطهای است. میخواهم درباره رابطه خودم با این کتاب صحبت کنم. اما احساسی که بین من و قرآن وجود دارد،... آخر دلم نمیخواهد این حرفها را بگویم!

چرا؟!

به خاطر این که این حرفها، احساسات شخصی من است. احساساتی خاص خودم. شاید کسانی باشند که وقتی این حرفها را میشنوند، بتوانند مرا درک کنند ولی حتماً کسانی هم هستند که وقتی این صحبتها را

میشنوند گیج میشوند و میگویند این حرفها یعنی چه؟ اصلاً نمیفهمیم چه میگوید؟

اما من فکر میکنم همه کسانی که به نوعی با قرآن مأنوساند، حرف همدیگر را خوب میفهمند.

خوب، میگویم. من با این کتاب رابطه عمیقی ایحاد کردهام. بهتر بگویم رابطه عمیقی بین من و این کتاب ایجاد شده است. این رابطه آنقدر عمیق شده که شبها قرآن را بالای سرم میگذارم و میخوابم، من هر شب قرآن میخوانم. هر شب صددرصد قرآن میخوانم. من نمیخواهم راجع به محتوای قرآن صحبت کنم بلکه میخواهم راجع به احساسی که این کتاب به من منتقل میکند حرف بزنم. احساس میکنم در این کتاب نیروی عظیمی وجود دارد. احساس میکنم این کتاب قدرت دارد. عظمت دارد. احساس میکنم چیزی درون این کتاب هست. من این کتاب را مملو از نور میبینم. بعضی وقتها این کتاب را روی سینهام گذاشته و دستهایم را روی آن میگذارم تا از این طریق نوری که درون این کتاب است به من منتقل شود و بتوانم انرژی عظیمی را که از این نور متصاعد میشود دریافت کنم. میدانید که من در جستوجوی نور حقیقت هستم و این قرآن برایم خیلی اهمیت دارد. زیرا در این جستوجو به کمک من آمده است. البته احساسی را که من نسبت به قرآن دارم، نمیشود توضیح داد. نمیشود روی کاغذ آورد و نوشت. واقعاً نمیشود توصیفش کرد. این احساسی است که فقط کسانی آن را درک میکنند که خودشان چنین احساسی داشته باشند.

به نام هستی بخش عالم

مسئله خود کتاب را که کنار بگذاریم، موضوع وقتی است که این کتاب را بازکرده و شروع به خواندن میکنیم. وقتی شروع به خواندن آیات قرآن کردیم، آن وقت دیگر باید این کلمات را فهمید. منظور فهمیدن یک کتاب به معنای عام آن نیست مثل هر کتابی که آدم برمیدارد و مطالعه میکند بلکه منظورم فهمیدن عمق معنای آن است. مثلاً فهمیدن معنای عمیق انسان که در این کتاب گفته شده، معنای عمیق و ژرف خداوند که در قرآن بیان شده است.

وقتی قرآن میخوانیم دیگر تفسیری وجود ندارد، موقع خواندن قرآن باید آنقدر خوب گوش کنی تا پیام آن را درک کنی. من فکر میکنم این پیام را درک میکنم. چرا؟

برای اینکه وقتی قرآن میخوانم عمیقاً به آیات آن گوش میکنم. وقتی میبینم قرآن راجع به عنکبوت صحبت میکند، راجع به نور صحبت میکند. راجع به مریم مقدس صحبت میکند، نمیتوانم به راحتی از آیاتش عبور کنم.

بعضی اوقات پیش میآید که من ساعتها کنار قرآن و پای صحبتهای او مینشینم در حالی که فقط یک آیه را میخوانم و چون به آن گوش میکنم، چون میخواهم آن را بفهمم و پیامش را دریافت کنم، لذا تمام وقتم را میگیرد. من اینگونه با قرآن مأنوسم.