تبیان، دستیار زندگی

سلام به همه ی دوستان تبیانی

با کسب اجازه و مشورتی که با حس غریب عزیز صورت گرفت تصمیم گرفتم که در این تاپیک اشعار شاعران قمی را قرار دهم

امیدوارم در رشد و شکوفایی شاعران تبیانی موثر واقع شود

سعی میکنم هر روز شعرهای تازه ای از شاعران قم قرار دهم

پس با یاد و نام خدا

....(شعرها در ادامه)

سلام دوباره

از شعرهای شاعری شروع می کنم که افتخار قم محسوب می شود

آقای سید حمید رضا برقعی

واژه ی بهتر

تاریخ مثل ساقی کوثر نداشته است

اعجاز خلقت است و برابر نداشته است

وقت طواف دور حرم فکر می کنم

این خانه بی دلیل ترک بر نداشته است

دیدیم در غدیر که دنیا به جز علی

آیینه ای برای پیمبر نداشته است

سوگند می خورم که نبی شهر علم بود

شهری که جز علی در دیگر نداشته است

طوری ز چارچوب ,در قلعه کنده است

انگار قلعه هیچ زمان در نداشته است

یا غیر لا فتی صفتی در خورش نبود

یا جبرئیل واژه ی بهتر نداشته است

چون روز روشن است که در جهل گم شده است

هر کس که ختم ناد علی بر نداشته است

شاعر:آقای سید حمید رضا برقعی

من آه می کشم

همواره در برابر لیلی جنون کم است

شیرین اگر تویی به خدا بیستون کم است

تنها دلیل کثرت شاعر تویی,ولی

هر قدر شعر گفته شده تا کنون کم است!

من آمدم که یک شبه شاعر شوم تو را

اما برای وصف تو عمر قرون کم است

من آه می کشم که چه می خواهی از دلم

باور مکن کشیدن آه از درون کم است

****

کاری کن ای عزیز زلیخا شود دلم

یوسف اگر تویی جگر غرق خون کم است

شاعر:آقای سید حمید رضا برقعی

محک

(به آن هایی که زمین گیر بودند و آسمانی نشدند)

سر فرو برده به خاکند فلک نشناسان

بال پرواز ندارند ملک نشناسان

امتحان بود و خدا برد سرافرازان را

در همان مرحله ماندند محک نشناسان

غافل از راز علی گرم طوافند ولی

کعبه هم سوخته از دست ترک نشناسان

باز هم فاطمه در کوچه ی غربت تنهاست

شهر مجموعه ای از زخم فدک نشناسان

شعر را باز به تلمیح کشاندم ,شاید

بگذارد اثری بر متلک نشناسان

قصه را زنده نگه دار غزل!در تاریخ

بیهقی باش و بگو از حسنک نشناسان

شاعری آمده ای نسل شهادت مردان

شاعری آمده از نسل نمک نشناسان

یک غزل عاشورایی از

آقای سید محمد جواد شرافت

دنیا شنیده آه نیستانی تو را

بر نیزه دیده آینه گردانی تو را

موج نسیم غمزده حس کرد_مو به مو_

براوج نیزه عمق پریشانی تو را

سنگی که قلب دخت علی را نشانه رفت

آمد شکست حرمت پیشانی تو را

قومی که سجده بر بت ابلیس برده اند

انکار کرده اند مسلمانی تو را

آنان که گوششان پر از آواز سکه بود

نشنیده اند لهجه ی قرآنی تو را

با این همه کسی نتوانست کم کند

یک ذره از تجلی عرفانی تو را

بعد از طلوع سرخ تو ای آفتاب سبز

چشمی ندید مغرب پایانی تو را

یک غزل عاشقانه از

آقای سید محمد جواد شرافت

یک لحظه حتی چشم از من برنداری

من با نگاهت زنده ام باور نداری؟

باور نداری پلکی از من چشم بردار

آن وقت می بینی مرا دیگر نداری

این غم که لبخند تو را با خود ندارم

سخت است آری سخت تر از هر نداری

پروانه ات بودم ولی از من پس از این

چیزی به جز یک مشت خاکستر نداری

با هر قدم پا می گذاری بر دل من

قربان لطفت پای خود را برنداری!

شعری از:

خانم اعظم سعادتمند

من و هراس سقوط از فراز جاذبه ها

که راه می روم از روی تیزی لبه ها

شنیدنی است کشیشی که اعتراف کند

شنیدنی تر از آن اعتراف راهبه ها

مرا به قطب خودت قطب عشق می بردی

مخالف جهت بادها و عقربه ها

حساب کردم از این عشق سودها ببرم

غلط از آب در آمد ولی محاسبه ها

و اعتماد به عشقت نتیجه اش این شد

زنی رها شده ام در هجوم شائبه ها

شعری از :

خانم زهرا خفاجی

دوباره میسوزه تنم از تب سرما خوردگی

بازم داره جلو چشام سیاه میشه زندگی

باز آب جوش وسوپ داغ دوباره دکتر و دوا

دارم میسوزم از تب وبازم میگم سرده هوا

دکتره گفت که مشکل از بینی وگوش وحلقمه

وای خدا این چه بوییه؟دوباره بوی شلغمه1

باز میکشم روی سرم ده تا پتو ده تا لحاف

انگار دیگه همین روزا از زندگی میشم معاف

دوباره دسمال کاغذی بازم صدای فین وفین

بد جوری چشمک میزنن خوراکیای نازنین

بازم اتاق پر شده از دایی و خاله و عمو

خاطره تعریف میکنن نکته به نکته مو به مو

سرم داره می ترکه از این همه سروصدا
خوردین که میوه هاتونو برید دیگه تورو خدا

اول نوجوونیمه!شدم زمین گیر سرم

آخ چی میشد همین حالا جون میدادم زیر سرم

شعری از:

آقای محمد رفیعی

شعرم اگر که رنگ تصنع نداشته است

در بیت هاش جز تو تلألؤ نداشته است

عشقی که در دلم به تو دارم همیشگی است

این جاده هیچوقت تقاطع نداشته است

زیبایی آنقدر که جهان دیدن تو را

حتی میان خواب توقع نداشته است

اینقدر حسن ، این همه مضمون بکر  و ناب

در هیچ کس به جز تو تجمع نداشته است

وصفت قصیده است ولی دست من نبود

تقصیر قافیه است تنوع نداشته است

شعری از:

خانم فاطمه نوری

حال مرا ببین و به حال خودم گذار

افتاده ام به پیچ و خم سخت روزگار

در من پلنگ های جهان نعره می کشند

افتاده در سرم هوس آخرین شکار

آهوی من به شانه ام آرام سر گذار

این دشت را نخواه از این بیش بی قرار

دردی است درد عشق که درمان نمی شود

پس ناگذیر آمده ام با غمت کنار

تابوت من به شانه ی این شهر می رود

من را به التهاب تو ای زندگی چه کار

شعری از:

آقای محمد رفیعی

لحظه ای که عشق در چشم تو ظاهر می شود

عقل من مثل پرستویی مهاجر می شود

چشم من بار سفر میبندد از راه نگاه

همسفر با جاده های بی مسافر می شود

ناگهان احساس در آغوش میگیرد مرا

با نفس هایش دلم انگار شاعر می شود

بعد از آن شعری که می گویم برای چشمهات

بیت بیتش بهترین شعر معاصر می شود

باز از چشمان خیسم چشم پوشی کرده ای

هیچ می دانی دلم آشفته خاطر می شود؟