تبیان، دستیار زندگی

این شد كه نه حاج همت جبهه را ترك كرد تا به تكلیف شرعی نامزدی مجلس بپردازد و نه دوستان و همرزمان ما مرخصی گرفتند تا به یاری آن نامزد محترم مجلس (كه امروز دیگر در بین ما نیست) بشتابند! جبهه ماند و یاران دیرنش؛ آنها كه سربه فرمان ولایت سپرده و با خدا معامله كرده بودند.

حاج همت در جمع تعدادی از فرماندهان و مسئولان لشگر (كه بنده نیز حضور داشتم) در مورد تدبیر و آینده‌نگری حضرت امام سخن می گفت و خاطره‌ای را به عنوان مصداق سخن خود نقل كرد. ایشان از چگونگی اعزام نیروهای تیپ محمد رسول الله به سوریه و استقرارشان در دمشق و گشوده شدن جبهه‌ای جدید در مقابل رژیم اشغالگر قدس و آماده شدن برای آغاز عملیات سخن می گفت و اینكه بر اساس برآورد نیروهای اطلاعات و عملیات تیپ و فرماندهان آن، مبارزه با اسراییلی ها بسیار راحت‌تر از نبردهایی بود كه در جبهه‌های دفاع مقدس جریان داشت.
او جا به جا از «حاج احمد متوسلیان» (كه آن روزها امید بسیاری به زنده بودنش وجود داشت) و فرماندهی و قدرت تصمیم گیری و شجاعت او یاد می‌كرد و اشاره‌ای نیز به نحوه اسارتش كرد. از مذاكرات طولانی با نیروهای سوری گفت و اینكه «در شب آخری كه قرار بود در جلسه با فرماندهان كشور سوریه طرح عملیات فردا را نهایی كنیم، حاج احمد خمینی از بیت امام تماس گرفت و گفت كه حضرت امام با انجام عملیات موافق نیستند. با قطع و وصل شدن‌های مكرر تلفن دیگر موفق به مذاكره و شنیدن شرح ماجرا و دلیل تصمیم امام نشدیم. ما مانده بودیم كه به سوریها چه بگوییم و با دلهره به جلسه رفتیم ولی در آنجا متوجه شدیم كه فرماندهان سوری آمده‌اند تا بگویند ما را در عملیات فردا همراهی نخواهند كرد! شهید همت این موضوع را نشانه شناخت درست حضرت امام آرایش سیاسی و نظامی منطقه و دوراندیشی ایشان می‌دانست.
جناب آقای مهندس میرحسین موسوی با تحریف خواسته یا ناخواسته این بخش از تاریخ (در مناظره خویش با آقای احمدی نژاد) فرمودند: «صحبت از خط امام شد. من جا دارد كه یك خاطره ای از حضرت امام در اینجا نقل بكنم. یك موقعی اسراییلی ها آمدند و حمله كردند به جنوب لبنان و در داخل كشور همه به این اتفاق رسیدند كه ما باید نیرو بفرستیم و به اصطلاح اسراییلی ها را بیرون كنیم و كنار لبنانی‌ها بجنگیم. آن موقع شهید همت هم قرار شد رئیس لشگرهایی باشد كه قرار بود بفرستند. نیروهایی را هم پیشاپیش اعزام كردند كه در لبنان بررسی كنند این نیروها باید در كجا مستقر بشوند. آن شبی كه فردایش قرار بود نیروها فرستاده بشود، به یاد دارم كه جلسه رؤسای سه قوه بود و شهید همت هم آمده بود. مرحوم حاج احمد آقا هم آمدند و گفتند كه خیر است. این بحث و بعد گفتند كه امام فرمودند راه قدس از كربلا می‌گذرد. یعنی شما بپردازید به جنگتان. چكار دارید به لبنان كه نیرو بفرستید به آنجا. راه قدس از كربلا می‌گذرد. حالا ما بحثمان بر سر این قضیه است. ما می‌گوییم كه نظام تصمیم گرفت كه بگوید برای اینكه با هنجارهای بین‌المللی سازگار باشد، ولی هدف خودش را دنبال كند. در مورد اسراییل فقط این حرف گفته بشود كه ما موافق این هستیم كه همه مردم فلسطین جمع بشوند حتی آنانی كه بیرون از كشور مهاجرت كرده‌اند اینها هركس یك رأی اعم از یهودی، مسلمان و مسیحی رأی بدهند و سرنوشت خودشان را خودشان تعیین بكنند. این نیز به طور كامل با هنجارهای بین المللی سازگار است.»

1- فرمانده نیروهای اعزامی (كه در حد و اندازه چند لشگر هم نبود) زنده یاد حاج احمد متوسلیان بود نه شهید همت! حاج همت نفر دوم و معاون حاج احمد متوسلیان بود.

2- نیروهای ایرانی به سوریه اعزام و در پادگانی در دمشق مستقر شدند و اینكه در شب اعزام، حاج همت در جلسه رؤسای سه قوه حاضر شد و.... قطعا خطاست! اولا در جلسات «حاج احمدمتوسلیان» كه فرمانده نیروها بود شركت می كردند نه حاج همت! ثانیا نیروها اعزام شده بودند و فرمایش ایشان به معنای اعزام نیرو، خلاف نظر حضرت امام است! ثالثا (همانطور كه خود شهید همت نقل كرد و قطعا افراد بسیاری هنوز زنده‌اند و می‌توانند این موضوع را تصدیق كنند) نظر حضرت امام (ره) در شب عملیات (نه قبل از اعزام) و در مورد انجام عملیات (نه اعزام نیرو) آن هم به صورت تلفنی به واسطه‌ حاج احمد خمینی به نیروهای اعزامی ابلاغ شد.

3- با به یادآوردن عدم همراهی نیروهای سوری، نادرستی گشودن جبهه جدیدی كه معلوم نیست عقبه‌ای داشته باشد می تواند دلیل تصمیم حضرت امام بوده باشد (آن گونه كه شهید همت تحلیل می‌كرد و آن را نشانه دوراندیشی امام می شمرد).

4- پیوند زدن این خاطره با لزوم«سازگاری تصمیمات با هنجارهای بین المللی» بسیار غریب و از آقای مهندس موسوی غیرقابل انتظار است. آیا جناب آقای مهندس موسوی معتقدند كه فتح لانه جاسوسی آمریكا (همان كه مورد تأیید حضرت امام قرار گرفت و انقلاب دوم نامیده شد) با هنجارهای بین المللی سازگار بود؟ آیا اساسا اعزام نیرو به سوریه (كه البته ایشان سهوا یا عملا آن را نادیده گرفته‌اند) و آماده شدن برای نبرد با آن هنجارها سازگار بود؟

5- اشاره ایشان به تدبیر مقام معظم رهبری و پیشنهاد ایشان در مورد سرزمین فلسطین (بدون بردن نام آیت الله خامنه‌ای) از یك نظر مثبت و از نظر دیگر منفی است. این كه مهندس موسوی از اتخاذ تصمیم درست و سیاست راهیانه مقام معظم رهبری در شرایط امروز تمجید می‌كنند قابل تقدیر و امیدوار كننده است (و لو از ایشان نام نبرند) ولی پیوند زدن سیاست امروز با شرایط سه دهه پیش نشانه آشكار بی توجهی به این امر است. آیا توجه نفرموده‌اند كه «راه قدس از كربلا می‌گذرد» معنایی به غیر از آن چیزی دارد كه ایشان در ادامه تحلیل خود به آن متمسك شده‌اند؟ واقعیت آن است كه شرایط آن روز اقتضائاتی داشت و شرایط امروز اقتضائات دیگری دارد. آن روز حضرت امام بر اساس شرایط روز سیاست‌های كلان نظام را تعیین می‌كردند و امروز مقام معظم رهبری بر اساس شرایط موجود مسیر را معین می‌كنند و همه موظف به تبعیت هستند.
در خاتمه اشاره به این نكته بد نیست كه هنوز هم نفهیده‌ام آیا واقعا گرد پیری مهندس موسوی را واداشت تا چنین واقعه تاریخی را تحریف كند و بر اساس خاطره نادرست تحلیل نماید یا قصد دیگری در بین بود! گذر زمان باعث می‌شود تا خاطرات كمرنگ و كمرنگ تر شوند مگر وقایع مهمی كه با تكرار در ذهن غبارزدایی شده باشند. به دیگر سخن یا گوشه نشینی بیست ساله و به فراموشی سپردن وقایع كم اهمیت اینچنینی (!) خاطرت را تحریف كرده و یا تحلیل بعدی كه قرار بوده مبتنی بر آن ارائه شود فراموشی تحمیلی ایجاد كرده است!

امیدوارم سایر خاطراتی كه از سال‌های دور مطرح می‌شود از این دست نباشد!

محسن پرویز

خبرنامه دانشجویان ایران