همیشه در انتخابات ریاست جمهوری شخص یا اشخاصی وجود دارند که با توجه به اعتقاد عامه شانس زیادی برای رای آوردن ندارد؛ از این گونه هستند: مرحوم آقای زواره ای در انتخابات سال 76، آقای فلاحیان در سال 80 و آقای مهرعلیزاده در سال 84.
اما تجربه نشان داده که همین افراد به ظاهر کم اقبال بعضا شگفتی ساز میشوند. به عنوان مثال در مورد همین سه نفری که ذکر شد، آقای زواره ای در انتخابات دوم خرداد 76 نفر سوم شدند (نفر آخر آقای ری شهری بود) و آقای فلاحیان نیز در سال 80 آخرین نفر نشد. آقای مهرعلیزاده نیز در بعضی استانها بالاترین رای را آورد و با توجه به تبلیغات کم حجم نتیجه خوبی گرفت.
در این دوره نیز، در نظر کارشناسان، آقای محسن رضایی فرمانده سابق سپاه پاسداران و فرد نظامی شماره یک کشور در دوران جنگ ایران و عراق و دبیر فعلی مجمع تشخیص مصلحت نظام؛ شانس کمتری برای پیروزی در برابر کاندیداهای دیگر دارد.
اما واقعیت آن است که نظر کارشناسان در دوره های پیش نیز آخر شدن و شکست سنگین کاندیداهایی بود که به عنوان مثال ارائه شد. دیگر آنکه مردم ما همیشه غیر قابل پیش بینی هستند و هیچ کارشناسی نمیتواند صد در صد تضمین کند که پیش بینی او به واقعیت میپیوندد. شخصا فکر میکنم که آقای رضایی فرد پرتوان و شایسته ای است که دست کم گرفته شده و اتفاقا احتمال درخشش او در این رقابت انتخاباتی و شگفتی ساز شدنش به دلایلی که ارائه خواهم کرد دور از ذهن نیست.
