فردا: یکی از دیپلمات های ایرانی که سال ها قبل و در دوران نخست وزیری
مهندس موسوی برای ماموریتی در ترکیه حضور داشته، روایتی را از ماجرای حضور
جنجالی این مقام عالیرتبه کشورمان در زمستان 1363 در اختیار پایگاه تحلیلی
– خبری ایران بالکان (ایربا) گذاشته است.
متن این خاطره جالب به شرح زیر است:
فاصله سال های 63 تا 65 را برای ماموریتی دولتی در ترکیه بودم. در ایران،
جنگ ادامه داشت و مردم به رغم مشکلات اقتصادی، همچنان در پی ایجاد جامعه
ای آرمانی بودند.
سال 57 انقلاب شده بود و با گذشت چند سال، هنوز حال و هوای انقلاب را می
شد در همه جا مشاهده کرد. بسیاری از دوستان عزیزم شهید یا مجروح شده بودند
و کسانی چون من که به ضرورت در خارج بسر می بردند با انبوهی از علاقمندان
انقلاب اسلامی و امام خمینی مواجه بودند و خود را موظف به تبیین مسایل
انقلاب برای آن ها می دیدند.
میرحسین موسوی در آن زمان نخست وزیر ایران بود. یادم می آید طبق پروتکل
های موجود، قرار شد ایشان سفری به ترکیه داشته باشند و با مقامات ترک که
اکثرشان از لائیک های دوآتشه آن کشور بودند دیدار کند.
در شرایطی که چند سالی بیش از پیروزی انقلاب اسلامی و وقوع کودتای نظامی
در ترکیه نمی گذشت، ترک ها عملا به دو گروه "لائیک" طرفدار اندیشه های
مصطفی کمال آتاترک و "اسلام گرایان" متاثر از جریانات اسلامی وبه ویژه
انقلاب اسلامی، تقسیم می شدند. در آن زمان ارتباط با دولت لائیک برای ما
ایرانی ها مهم بود اما توجه به اوضاع و شرایط اسلام گرایان برای مان اهمیت
بیشتری داشت.
یادم می آید در آن زمان رفتن یا نرفتن به آرامگاه آتاترک، برای ترک های
معتقد و مسلمان تبدیل به بحثی ارزشی شده بود و قبل از سفر نخست وزیر ایران
اسلامی به ترکیه، مطبوعات این کشور که همواره در مخالفت با انقلاب اسلامی
و رهبرانش می نوشتند، روی همان مسئله، یعنی لزوم حضور میرحسین موسوی نخست
وزیر ایران در آرامگاه آتاترک مطالب فراوانی منتشر کرده و همه نظرها را به
سوی این موضوع جلب نمودند.
حالا دیگر ترک های مسلمان و لائیک منتظر بودند ببینند نخست وزیر انقلابی
کشور بزرگ ایران با موضوع دیدار از آرامگاه آتاترک چه خواهد کرد.
بالاخره میرحسین موسوی در سوم دیماه سال 1363 به آنكارا پایتخت ترکیه سفر
کرد، دیدارها و مذاکراتش را با مقامات ترک از جمله تورگوت اوزال، نخست
وزیر وقت تركیه به انجام رساند و به آرامگاه آتاترک هم نرفت. خبر نرفتن او
به آرامگاه آتاترک سوژه مناسبی بود که به دست روزنامه های لائیک افتاد.
البته گروه های کوچک و بزرگ اسلامگرا و احزاب ملی و اسلامی و عموم ملت
مسلمان ترک از این واقعه خرسند شدند.
نخست وزیر ایران در این سفر به همراه همتای ترک خود که صفت لائیک بودن را
یدک می کشید، به مسجد سلطان احمد استانبول رفت و نماز جماعت را در این محل
تاریخی اقامه کرد. او پس از بازدیدش از این مسجد مهم کشور ترکیه در دفتر
یادبود آن چنین نوشت:« به امید نماز جماعت همه مسلمانان و ملت‌های اسلامی
در این مسجد عظیم. »
چندی پیش در یکی از روزنامه های داخلی دیدم یکی از طرفداران آقای موسوی
گفته بود اگر ایشان رییس جمهور شود در کشور "اخلاق" حاکم خواهد شد. یاد
سفر آقای موسوی به ترکیه افتادم و نرفتنش به آرامگاه آتاترک و پاسخی که به
روزنامه نگاران آن روز ترکیه داد.
خبرنگاران ترک دلیل نرفتن آقای موسوی به آرامگاه آتاترک را از او پرسیدند
و او با تمام خلوص و صداقت پاسخی به این مضمون داد: "من اگر به آرامگاه
آتاترک می رفتم مرتکب نفاق می شدم."
منظور او این بود که چگونه می شود کسی را و افکار و اندیشه هایش را قبول نداشت و به آرامگاه او رفت و به او ادای احترام کرد.
این حرکتی به غایت اخلاقی بود و من با این که هنوز مطمئن نیستم آیا اخلاق
می تواند در سیاست جایی داشته باشد یا نه، حرکت او را منطبق بر راستی و
درستی و جوانمردی یافتم. 