از رسانه ها - تا پایان انتخابات تلویزیون‌ها سیاه و سفید می‌شوند؛پس به گیرنده‌های خود دست نزنید. اگر هم اشکالی هست از فرستنده است.
به گزارش قلم‌نیوز طی یادداشتی که در صفحه آخر شماره اول روزنامه "یاس‌نو" (26/2/88) منتشر شده آمده است:
چه کسی فکر می‌کرد این روزها رنگ سبز
دردسر ساز شود؟ رنگی که همیشه برای مخاطب آرامش را به ارمغان می‌آورد این
روزها مورد غضب مدیران تلویزیون قرار گرفته است. ماجرا این است که معصومه
ابتکار، نماینده اصلاح‌طلب شورای شهر تهران روز دوشنبه در وبلاگ خود خبر
از اتفاق جدیدی در سیمای جمهوری اسلامی ایران داده است. به او خبر رسیده
در بخشنامه‌ای جدید به همه شبکه‌های خبری یادآوری شده است که در هیچ
برنامه‌ای از رنگ سبز استفاده نشود: «قرار است هیچ نقطه‌ای سبز نباشد؛ از
لباس مجریان تا دکور برنامه‌ها» و همه شبکه‌ها هم ملزم به رعایت این پدیده
جالب هستند. این تمهید رسانه ملی در میان ملتی که معتقدات عمیق مذهبی دارد
و رنگ سبز برایش یادآور خاندان پیامبر (ص) است و نیز به درخت و گیاه و گل
عشق می‌ورزد، واقعا نشانه مردم‌شناسی آن است. شوخی نمی‌کنم ...واقعا رنگ
سبز ممکن است دردسر ساز شود! برای همین او به دیگر کاندیداها پیشنهاد
جالبی داده است: «سایر کاندیداها هم رنگی را برای خود انتخاب کنند. اگر
این طور شود احتمالا رسانه ملی یا تماما به رنگ کاندیدای مورد نظر در
می‌آید و یا در حالت خوشبینانه سیاه و سفید می‌شود. این جوری ما هم مدتی
برگردیم به تلویزیون‌های سیاه و سفید عهد دقیانوس ...».
امسال رنگ سبز
را انگار به نام میرحسین موسوی ثبت کرده‌اند. آنانی که شنبه گذشته از
مقابل ساختمان وزارت کشور محل ثبت‌نام کاندیداهای ریاست جمهوری می‌گذشتند
جوانانی را دیدند که پرچم‌هایی به رنگ سبز در دست دارند که نام میرحسین
موسوی بر آن نوشته شده است. رنگ سبزی که آنان برافراشته بودند علاوه بر
آنکه نوید آرامش و زندگی بهتری را برای ایران فردا می‌داد بلکه نسبت
میرحسین را به خاندانی نشان می‌داد که نزد مردم مذهبی ایران جایگاه خاصی
دارند. شاید این هارمونی و هماهنگی همان اتفاق بود که برای میرحسین افتاد
و چهار سال پیش برای مصطفی معین نیفتاد. سال 1384 همین موقع‌ها که تنور
انتخابات گرم بود و هر روز هم داغ‌تر می‌شد مشاوران انتخاباتی دکتر معین
رنگ زرد برای او برگزیدند؛ رنگی که هیچگاه حتی بین طرفداران او نیز به
رسمیت شناخته نشد. شاید برای آن بود که رنگ زرد هیچگاه برای مردم توجیه
نشد. رنگ سبز میرحسین برای اولین بار است که این چنین تبدیل به یک نماد
تبلیغاتی در ایران می‌شود. شاید بتوان این اتفاق را به فال نیک گرفت که
سیاهی از فرهنگ ایرانیان برچیده شود و رنگ‌های زندگی جای آن بگیرند.
رنگ در انتخابات دنیا
شاید
کمتر کسی پیدا شود که مسایل سیاسی را پیگیری کند و زمانی که رنگ نارنجی را
می‌بیند به یاد حوادث انقلاب نارنجی یا همان انقلاب مخملین در اوکراین
نیفتد. به یاد پرچم‌های نارنجی آن انتخابات و طرفداران ویکتور یوشچنکو و
یولیا تیموشنکو که موفق شدند رهبران انقلاب نارنجی اوکراین در سال 2004
باشند؛ گرچه بعدها با هم اختلاف نظر پیدا کردند. در نقطه مقابل هم
هواداران ویکتور یاناکوویچ بودند که با پرچم‌های آبی رنگ از رهبر مورد
علاقه خود حمایت می‌کردند. فارغ از ماهیت مسایل سیاسی، امروزه رنگ‌ها نقش
بسیار پررنگی در کمپین‌های انتخاباتی نامزدهای انتخابات بازی می‌کنند و هر
کدام از این رنگ‌ها به نمادی از یک حزب سیاسی خاص تبدیل شده است. به همین
دلیل است که در انتخابات ریاست جمهوری امسال در ایران هم شاهد استفاده
برخی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری از رنگ‌ها هستیم، اگر چه شاید به
دلیل ماهیت انتخابات ایران و نحوه مبارزات انتخاباتی رنگ‌ها مانند دیگر
کشورها و به خصوص کشورهای صاحب دمکراسی به چشم نیایند. اما در کشورهای
دیگر کمپین‌های ستادها انتخاباتی احزاب مختلف با رنگ‌های خاصی مشخص شده و
هم به رنگ‌ها و هم به احزاب هویت داده است.
برای مثال در آمریکا رنگ
قرمز نماد جمهوری خواهان و رنگ آبی نماد دموکرات‌هاست. این رنگ‌ها تا جایی
هویت پیدا کرده‌اند که برخی از ایالت‌هایی که به طور سنتی به دموکرات‌ها
رای می‌دهند به عنوان ایالت‌های آبی - States Blue - و ایالت‌هایی که به
طور سنتی به محافظه‌کاران رای می‌دهند به عنوان ایالت‌های قرمز - States
Red - شناخته می‌شوند. در روی نقشه نظرسنجی انتخابات آمریکا هم از همین
رنگ‌ها برای تعیین نحوه آرایش سیاسی و میزان آرای آنها استفاده می‌شود.
برای مثال ایالتی مانند ایالت کالیفرنیا که همواره به طور سنتی به
دموکرات‌ها رای می‌دهد بر روی نقشه با رنگ آبی مشخص می‌شود و ایالتی مانند
ایالت نوادا که به طور سنتی به جمهوری‌خواهان رای می‌دهد با رنگ قرمز
شناخته می‌شود. در تبلیغات انتخاباتی احزاب دموکرات هم پلاکاردها،
تی‌شرت‌ها و دیگر عناصر تبلیغاتی آبی و در نقطه مقابل قرمز است. در آلمان
هم که نظام پارلمانی دارد اوضاع به همین ترتیب است. حزب SPD یا همان حزب
سوسیال دموکرات از رنگ قرمز استفاده می‌کند و این رنگ نماد این حزب در
انتخابات پارلمانی است. مهم‌ترین و اصلی‌ترین رقیب این حزب یعنی حزب
دموکرات مسیحی - CDU - که اکنون نسبت به سایر احزاب با اختلافی بسیار
نزدیک بیشترین کرسی‌های پرلمانی را در اختیار دارد از رنگ سیاه استفاده
می‌کند و این رنگ به نماد آنان تبدیل شده است. حزب چپ‌گرای سبزها که
طرفداران صلح و محیط زیست است هم به دلیل نامش از رنگ سبز استفاده می‌کند.
در آلمان استفاده از نماد رنگ‌ها تا جایی رواج پیدا کرده که برای مثال به
ائتلاف دموکرات مسیحی‌ها - سیاه‌ها با لیبرال دموکرات‌ها و دموکرات‌های
آزاد که از رنگ زرد استفاده می‌کنند و حزب سبزهای آلمان، ائتلاف جاماییکا
گفته می‌شود. چرا که از این سه رنگ در پرچم کشور جاماییکا استفاده شده
است. ائتلاف احتمالی دیگر در آلمان که تا چندماه دیگر انتخابات پارلمانی
در آن برگزار می‌شود ائتلاف حزب سوسیال دموکرات - قرمزها - با حزب سبزها
که مجموعه‌ای از چراغ‌های راهنمایی و رانندگی هستند.
شاید با قدرت گرفتن حزب‌گرایی در ایران، رنگ‌ها نقش پررنگ‌تری بازی کنند.
