پروفسور فرامرز رفیع پور، استاد جامعه شناسی دانشگاه شهید بهشتی در کتاب مشهور "توسعه و تضاد " (انتشارات دانشگاه شهید بهشتی، چاپ اول، صفحات 123، 406 و 407) خود به انتقاد از عملکرد مهندس موسوی در دوران نخست وزیری پرداخته و می‌نویسد: «جریان آزمایش و خطا در زمان آقای مهندس موسوی با ضایعات نه چندان کمی همراه بود. کندی و یا ایستایی در پیشرفت جامعه در زمان آقای مهندس موسوی از یک طرف و حمایت ایشان از گروه‌های تندرو و همچنین عدم هماهنگی کافی ایشان به عنوان نخست وزیر با رییس‌جمهور، مسئولین بعدی را به فکر تغییر مسیر انداخت.»
رفیع پور سپس می‌افزاید: «قدرت تفکر و تخصص محدود اداره کنندگان، جنگ و عدم هماهنگی کافی در سلسله مراتب با مقامات بالاتر، مهمترین عواملی بودند که باعث کندی حرکت و یا ایستایی پیشرفت جامعه در زمان مهندس موسوی شدند.»
استاد دانشگاه شهید بهشتی به هم ریخته بودن سلسله مراتب در دوران دولت مهندس موسوی را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مشکلات آن دوره دانسته و معتقد است: «در رده های مختلف عموماً یک مسئول حرف و دستور مافوق خود را قبول نداشت و به آن عمل نمی کرد و بدین منظور کوشش داشت تا رییس مستقیم خود را دور بزند. مثلاً رییس فلان دانشگاه به حرف وزیر علوم توجه نمی کرد و کوشش برآن داشت تا از طریق تماس با نخست وزیر و پیوند با وی به اهدافش برسد. نخست وزیر نیز گاه به نظرات رییس جمهور توجه کافی مبذول نمی داشت و از این طریق ظاهراً موجبات دلگیری وی را فراهم می کرد و در چنین مواقعی به امام متوسل می شد. در بقیه شئون ادارات نیز کم و بیش چنین شرایطی وجود داشت.»
رجا نیوز
