| در اين موارد به جا آوردن قضاى روزه واجب است ولى كفّاره ندارد:
1-روزه دار عمداً قى كند.
2-در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش كند و با حال جنابت , يك يا چند روز روزه بگيرد.
3-در ماه رمضان , بدون اينكه تحقيق كند صبح شده يا نه ؟ كارى كند كه روزه را باطل مى كند, مثلاً آب بخورد, و بعداً معلوم شود صبح بوده است .
4-كسى بگويد صبح نشده و روزه دار به گفتهء او, كارى كند كه روزه را باطل مى كند, و بعداً معلوم شود صبح بوده است .1
5-روزه هايى كه به واسطه سفر باطل شده است .2
6-روزه هاى ايام حيض و نفاس بانوان .3
7-بر اثر ندانستن مسأله , مبطلى انجام داده ولى نمى توانسته مسأله را ياد بگيرد, يا اصلاً ملتفت نبوده .4
* اگر عمداً روزهء رمضان را نگيرد, يا عمداً آن را باطل كند, قضا و كفاره واجب مى شود.5 مواردى كه فقط بايد براى هر يك روز يك مد طعام به فقير داده شود:
1-به واسطه مرض نتواند روزه بگيرد و مرض او تا سال بعد طول بكشد و اگر چنانچه
مرض او تا چندين سال طول بكشد قضاى سال آخر را بايد به جا آورد و سالهاى گذشته را
براى هر يك روز يك مد طعام به فقير بدهد6
2-كسى كه به واسطهء پيرى , روزه گرفتن برايش مشقت دارد و بعد از رمضان هم
نمى تواند قضاى آن را به جا آورد.7 |
