هر انسان عاقل و آزاده‌ای می‌پذیرد که سخن گفتن پشت سر فردی دیگر و در غیاب او اقدامی ناپسند و غیرعقلی است همانطور که در آموزه‌های اسلامی در مذمت این عمل بسیار سخن گفته شده است.
در فرهنگ و معارف اسلامی از غیبت کردن به عنوان یک عمل بسیار ناشایست و گناه یاد شده به طوری که قرآن کریم آن را معادل خوردن گوشت برادر مرده انسان غیبت کننده توصیف کرده است.
رسول خدا(ص) در روایتی بسیار زیبا درباره حال و روز غیبت کنندگان که در شب معراج اوضاع آنها را مشاهده کرده بودند، چنین می‌فرمایند: "در شب معراج، مردمی را دیدم که چهرههای خود را با ناخن‌هایشان میخراشند. پرسیدم: ای جبرئیل، اینها کیستند؟ گفت: اینها کسانی هستند که از مردم غیبت میکنند و آبرویشان را میبرند1".
امام حسین(ع) نیز- به مردی که در حضور ایشان از مردی غیبت کرد- فرمودند: " ای مرد! دست از غیبت بردار؛ زیرا غیبت نواله(غذای) سگ‌های دوزخ است2".
همچنین امام صادق(ع) در روایتی از امام سجاد(ع) فرمودند: "مردی به علی بن حسین علیهماالسلام عرض کرد: فلانی به شما نسبت میدهد که گمراه و بدعت‌گذار هستی. علی بن الحسین(ع) به او فرمود: حقّ همنشینی با آن مرد را پاس نداشتی؛ زیرا سخن او را به ما منتقل کردی. حقّ مرا نیز به جا نیاوردی زیرا از برادرم چیزی به من رساندی که من آن را نمیدانستم! ... از غیبت بپرهیز، که آن خورش سگ‌های دوزخ است و بدان کسی که از مردم زیاد عیب‌گویی کند، این عیب‌گویی زیاد بر این نکته گواهی دهد که او این عیب‌ها را به همان اندازهای که در خودش هست، میجوید (عیب‌گویی او از مردم نشان میدهد که آن عیب‌ها در خود او نیز هست)3".
منابع روایات:
1- تنبیه الخواطر: 1 / 115 منتخب میزان الحکمة: 436
2- تحف‌العقول: 245 منتخب میزان‌الحکمة: 436
3- بحارالأنوار: 75 / 246 / 8 منتخب میزان‌الحکمة: 436
