تبیان، دستیار زندگی

وقتی از صهیونیست‌ها حرف می‌زنیم که در جبهه‌ی مقابل ایستاده‌اند، منظورمان فقط اسراییلی‌ها نیست. هرکس که دشمن اسلام باشد، در این جبهه جای می‌گیرد. اسراییلی باشد یا آمریکایی، فرقی نمی‌کند. مهم این است که دشمن خداست و تلاش می‌کند حق را نابود کند.

این دشمنی از دو راه بروز می‌کند. ممکن است این شخص حقیقی یا حقوقی، پشتیبان اسراییل ـ که قبلاً دانستیم مهم‌ترین دشمن ماست ـ یا امثال آن باشد و این پشتیبانی را هم اظهار کند یا ممکن است ظاهراً هیچ ربطی به این دولت نامشروع و وابستگانش نداشته باشد، اما توانایی اقتصادی، سیاسی و تبلیغی خود را در راه مبارزه با اسلام و امت اسلامی خرج کند.

این دو شخص هیچ تفاوتی با هم ندارند. دلیلی ندارد که توقع داشته باشیم شرکت دشمن همیشه بنویسد made in israel و بفرستد برای ما. حتی ممکن است کارخانه‌اش را در تهران، اصفهان، مشهد یا تبریز ساخته باشد؛ اما وقتی سازنده‌ی اصلی، شرکت دشمن است و سود آن ـ چه پول باشد، چه شهرت ـ، به جیب او می‌رود، درست مثل همان چیزی است که از خارج وارد شود.

اصلاً طبیعی است که حریف همیشه رودررو نمی‌جنگد و گاهی هم گروهی از سربازانش را با چهره و لباس مبدل، از جایی به سوی من و تو می‌فرستد که فکرش را هم نمی‌کنیم.

از روبرو و پشت سر و چپ و راست به سراغشان خواهم رفت. {8}

نگران منزوی‌شدن و محصورشدن خودت هم نباش. بازار هفتادمیلیونی ایرانی‌ها و یک‌میلیارد و پانصدمیلیونی مسلمان‌ها را هیچ‌کس نمی‌تواند منزوی کند و اصولاً در یک بازار، این فروشنده است که ممکن است منزوی شود نه خریدار. برای هر کالایی هزار و یکی تولیدکننده پیدا می‌شود که همه‌شان هم برای مشتری سر و دست می‌شکنند.

چه بسیار گروه اندکی که به یاری خدا بر گروهی بزرگ پیروز شدند. {11}

مگر ما قرار است چه بکنیم؟ غیر از آن‌که آمده‌ایم تا به‌قدر توانمان این سنگ‌ها را از سر راه حقیقت بزنیم کنار؟ مگر خدا برای این کار به ما نیاز دارد؟ راحت‌تر نبود اگر خودش همه‌ی کارها را راه می‌انداخت؟

نه عزیز! همه‌ی داستان کنار رفتن این سنگ‌ها نیست. بخشی از آن هم حضور من و توست. من و تو هم باید بزرگ شویم.

کسی که نجنگیده باشد و آرزوی نَبَرد در دلش نباشد، منافق مرده است. {12}

اگر قرار باشد جایی که حرکت ما تاثیر محسوسی ندارد ساکت بنشینیم، نوح و ابراهیم و صالح و صد و اندی‌هزار پیامبر دیگر علی‌نبیناوآله‌وعلیهم‌السلام باید می‌نشستند به امید فردایی که هیچ‌وقت نمی‌آمد. خدا هم مجاهد بی‌حال و ترسو نمی‌خواهد.

خدا مجاهدانی را که در راه او متحد و استوارند، دوست دارد. {13}

خلاصه این‌که ما مکلف به تکلیفیم، نه نتیجه. انسانیت و اسلامیت به ما تکلیف می‌کند که حرکت کنیم، حتی اگر همه‌ی عالم روبروی ما ایستاده باشند.

به نظر تو برای هجوم چه می‌توانیم بکنیم؟ تولید کالا و خدمات جایگزین یکی از کاراترین راهکارهاست. البته گزینه‌های دیگری هم هست که فعلاً سراغشان نمی‌رویم. دانشجویان رشته‌های فنی و تجربی، صنعت‌گران و تولیدکننده‌ها می‌توانند سربازان ورزیده‌ای برای این ماموریت باشند. ما باید تولید کنیم، زیاد و خوب. آن‌قدر زیاد که همه‌ی مغازه‌ها را پر کنیم و آن‌قدر خوب که هیچ‌کس در هیچ‌جای دنیا برای خرید تولیدات ما تردید به دلش راه ندهد. این‌طوری که بشود، دیگر کسی سراغ کالا و خدمات شرکت‌های دشمن نخواهد رفت و مساله‌مان حل خواهد شد. اگر فناوری ساخت کالا را نداریم، باید به دست آوریم. اگر ابزارش را نداریم، باید بسازیم. اگر نیروی انسانی ماهر نداریم، باید پرورش دهیم. خلاصه این‌که هیچ توجیهی برای کم‌کاری پذیرفته نیست.

اما یک لحظه صبر کن. قصه هنوز تمام نشده است. دشمن تو هم ابزارهای کشنده و رنگارنگی دارد و اصلاً هم دوست ندارد که تو وارد این بازی شوی. پس کار، کمی سخت‌تر می‌شود.

حتماً چیزهایی درباره‌ی هزینه‌های سرسام‌آور آگهی‌های بازرگانی شنیده‌ای. هرکسی نمی‌تواند از پس تولید و پخش یک پیام بازرگانی در صداوسیما یا روزنامه‌ها و مجلات برآید. هرچه بیشتر پول بدهی، بیشتر آش خواهی خورد.

تبلیغات هم همه‌ی ماجرا نیست. بازاری‌ها شیطنت‌های خاص خودشان را دارند. مثلاً می‌توانند کالایشان را خیلی ارزان‌تر بفروشند؛ تا جایی که رقبا مجبور شوند کوتاه بیایند. این عمل ممکن است در کوتاه‌مدت زیان‌‌هایی هم داشته باشد، اما در آینده سودآور خواهد شد. شایعه هم می‌توانند علیه یکدیگر درست کنند. کارگاه‌های همدیگر را هم می‌توانند خراب کنند؛ و هزار و یک بازی خطرناک دیگر که اگر حرفه‌ای نباشی، زودتر از آن‌چه فکرش را بکنی، زمین خواهی خورد.

می‌بینی؟ ماجرا به همین سادگی‌ها هم نیست. نمی‌توانی یک‌راست بروی سراغ صنعت‌گر مسلمان بیچاره و یقه‌اش را بگیری که چرا هیچ کاری نمی‌کند. اما... نمایش ادامه دارد.

تا به حال سرما خورده‌ای؟ برای این‌که دوباره خوب شوی، چه کردی؟

تو دو کار بیشتر نمی‌توانستی بکنی. بهتر است بگویم لازم بوده دو کار را با هم انجام دهی. یکی استفاده از چند قرص رنگارنگ و چند جرعه شربت و احیاناً چند آمپول ریز و درشت و دیگری که خلاصه می‌شود در یک کلمه: پرهیز.

درست همان زمانی که بدنت را با دارو تقویت می‌کنی، دست‌کم برای یک مدت کوتاه، باید کمی به خودت سختی بدهی. بعضی غذاها را نباید بخوری. بعضی کارها را نباید بکنی و سفارش‌های دیگر.

درست فهمیدی. بازار ما فعلاً بیمار است. یک عفونت فراگیر در شریان‌های ما ایجاد شده که هر روز هم گسترده‌تر می‌شود. پس آستین‌ها را بالا می‌زنیم برای یک درمان اساسی.

تولید و جایگزینی کالا و خدمات بومی در برابر بیگانه، بخشی از درمان ماست که حتماً باید انجام شود و تحریم شرکت‌های دشمن هم بخشی دیگر. تحریم دو کارکرد مهم برای ما دارد. هم موجب ضعیف‌شدن بنیه‌ی دشمن خواهد شد و هم جایی برای نفس‌کشیدن تولیدکننده‌ی بومی باز خواهد کرد. کمی که گذشت، او آن‌قدر قوی خواهد شد که بتواند روی پای خود بایستد.

البته باز هم نباید به دشمنانت اجازه‌ی حضور بدهی. همان‌طور که یک آدم سالم را با این توجیه که بیمار نیست به یک محیط آلوده نمی‌برند.

همه‌ی این حرف‌ها را زدم که بتوانم داد بزنم آهای مسلمان‌ها! صنعت‌گر و تولیدکننده و کارگر و مهندس شما به کمکتان نیاز دارد. یکه و تنها نیاندازیدش جلوی این گرگ‌ها.

شنیده‌ای چندوقتی است نستله به آدم‌ها پول می‌دهد که راه بیافتند توی شهر و به مردم قهوه‌ی مجانی تعارف کنند یا لیوان نستله را هدیه بدهند؟

اما بگذار ببینم. او که از من پولی نمی‌خواهد. پس اگر پیشنهادش را قبول کنم، چه اشکالی دارد؟ من که کمکی به اسراییل نمی‌کنم. اما مگر می‌شود او کاری بکند که سودی برایش نداشته باشد؟!

چرا این‌کار را می‌کند؟ جواب آن را می‌دانی؟ سوالم زیادی ساده است؟ خوب معلوم است. نستله می‌خواهد برای خودش تبلیغ کند. پس پول می‌دهد به چند نفر تبلیغاتچی که به من و تو بفهمانند که از حالا به بعد نسکافه خوردن بهتر است.

معما حل شد. نستله این‌کار را می‌کند، چون پول تنها چیزی نیست که برای یک بنگاه اقتصادی مهم است. نام هم اهمیت دارد؛ آوازه و شهرت هم همین‌طور. او ممکن است محصولش را به تو هدیه کند، ارزان‌تر بفروشد، جایزه بدهد، تشویقت کند یا هرکار دیگر بکند تا نامش را گسترش دهد.

بیا به یک نمونه‌ی دیگر هم نگاه کنیم. بابِل یک شرکت اسراییلی است که فرهنگنامه‌اش را خیلی ارزان ـ و گاهی هم مجانی ـ به این و آن می‌دهد. او کار را به جایی رسانده که کم‌کم دیگر رایانه‌ی هر بچه‌مسلمانی را روشن کنی، یک نسخه از فرهنگنامه‌ی بابل را روی آن می‌بینی. ما به تبلیغاتچی‌های بی‌جیره و مواجب یک شرکت اسراییلی تبدیل نشده‌ایم؟

حالا بگذریم از این‌که استفاده‌ی گسترده از فرهنگنامه‌ای که یک شرکت دشمن برای ما نوشته باشد، چه خطراتی دارد و باز هم بگذریم از این‌که نرم‌افزار بابل یک جاسوس تمام‌عیار است و بی‌اجازه‌ی کاربر خیلی کارها می‌کند.

بطری نسکافه، حتی اگر خالی باشد و بشود شِکردان، هنوز هم یک پوستر تبلیغاتی کوچک است توی آشپزخانه‌ی ما. پرچم دشمن روی دیوار سنگر. جالب نیست؟