تبیان، دستیار زندگی

 

مهدی، حقیت شب قدر است

 در روایاتی كه در شأن و منزلت شب قدر نازل شده است، بارها آمده است و نیاز به تكرار نیست كه اعمال انسان‌ها بر دلیل خداوند، بر زمین و حجت او، عرضه می‌شود.

هم‌چنان كه در سوره «قدر» می‌خوانیم، در شب قدر، «فرشتگان و روح، به اذن پروردگارشان به زمین نازل می‌شوند.» و آن‌چنان كه روایات، در شرح و تفصیل این آیه گفته‌اند، فرشتگان در هر شب قدر، اعمال بندگان خداوند را بر پیامبران و امامان معصوم عرضه می‌كنند؛ زیرا ایشان «حجت» خدا بر زمین و ولی اویند.

در منابع روایی نیز آمده است: «خداوند در شب قدر، مقدرات را به نزد آن كس كه اراده فرموده است (وصی و حجت) فرو می‌فرستد. به خدا سوگند، روح و ملائكه در شب قدر، بر آدم نازل شدند و مقدرات امور را نزد او آوردند و حضرت آدم در نگذشت مگر این كه برای خود وصی و جانشین تعیین كرد. همه پیامبرانی كه پس از آدم آمدند نیز، بر هر كدام، در شب قدر، امر خداوند نازل می‌گشت و هر پیامبری، این مرتبت را، به وصی خویش می‌سپرد.»

از آن سو، اهمیت شب قدر كه در طول سال یگانه و بی‌همتاست، در همین فرود آمدن فرشتگان به زمین و تعیین سرنوشت و تقدیر انسان‌ها در طول سال است و همین مسئله بهانه‌ دستوری است كه برای زنده نگاه داشتن این شب، به بیدار ماندن در آن و تهجد و عبادت و مناجات با خدای بی‌همتا داده شده است؛ فرصتی برای تأمل در آن‌چه گذشته است و تدبیر و الحاح نسبت به آن‌چه باید كرد. و توجه به ولی خداوند بر زمین، به عنوان تنها انسان آگاه از كرده و ناكرده و گذشته و تقدیر آینده.

و بی‌شك، هم‌چنان كه در روایات بسیاری آمده است، شب قدر، شبی پایان‌ناپذیر است و تا قیام قیامت هر ساله خواهد آمد و بنابراین، این گونه نیست كه در زمان غیبت امام و پیشوا نزول فرشتگان منقطع شود، بلكه در زمان ما نیز ملائكه بر حضرت مهدی كه ظهورش نزدیك باد، فرود می‌آیند و حساب كردار بندگان را به ایشان عرضه می‌كنند.

وجود مقدس و غایب مهدی، در دوران آخر الزمان، تنها نزول‌گاه ملائك و روح (جبرئیل) است و چنین است كه می‌توان گفت روح لیلة القدر همان حضرت غایب از دیدگان است و معنای واقعی این شب بزرگ در وجود مقدس ایشان نهفته است.

چنان‌كه می‌دانیم، شب قدر میان سه شب سال از ماه مبارك رمضان، مردد است. شب نوزدهم، بیست و یكم یا بیست و سوم این ماه. دلایل و روایات چنان‌اند كه گویا در این مردد بودن و ابهام، تعمدی هست؛ وقتی از امام معصوم سؤال می‌شود كه آخر كدام یك از این سه شب، شب قدر است، پاسخ چنین می‌آید كه شما را چه باك كه بیش از یك شب به درگاه خداوند حاضر شوید و از گناهانتان استغفار كنید.

در روایت می‌خوانیم: شب قدر، فاطمه است و قدر، خداست، پس هركه فاطمه را بشناسد، شب قدر را درك كرده است.
 
مسلماً مراد از فاطمه در این روایت، شخص ایشان به تنهایی نیست. زیرا می‌دانیم كه همه‌ افراد این خاندان از یك نور و یك طینت‌اند و هر فضیلتی كه برای آنان باشد، بر همه‌شان صادق است. و شاید بتوان گفت اگر پیامبر این همه تأكید بر فضایل زهرای فاطمه نموده، در حقیقت به این دلیل است كه او مادر یازده جانشین اوست یا به عكس، فضایل سرشار وجود مقدس آن بانوست كه می‌تواند یازده ستاره هستی‌بخش را به دنیا هدیه دهد. و هرچه باشد، شكی در این نیست كه اگر بتوان گفت فاطمه، شب قدر است، به حتم می‌توان گفت كه حسن شب قدر است، حسین شب قدر است و در این زمانه كه قطب عالم امكان و وجود هستی‌بخش و بهانه‌ ماندگار ماندن زمین در آسمان‌ها و فرو نریختن اركان خلقت، وجود مبارك مهدی موعد است، می‌توان گفت و باور كرد و به پاس‌داشت این باور دست تمنا به سوی تنها راه نجات و سعادت بشر دراز كرد و گفت: «مهدی، همان شب قدر است.»

مهدی همان تنها گم‌گشته‌ای است كه هر كه دركش كند، به سعادت و نجات خواهد رسید. مهدی همان است كه تو چه دانی كه كیست. مهدی همان است كه بهتر از هزاران است. مهدی همان است كه فرشتگان و جبریل بر او نازل می‌شوند و تقدیر و حساب همه‌كس را به او عرضه می‌كنند. مهدی همان سلام و صلحی است كه خداوند در شب دیجور آخر زمان به بندگانش بشارت داده است و همان است كه تا طلوع سپیده، مایه صلح و سلامت و امنیت و آرامش بشر است. و مهدی، وعده‌ای است كه خداوند خوبان، فرمان به او داده است.

چه زیبا و بجاست این جملاتی كه محمدرضا حكیمی در وصف این شب و این صلح هستی‌بخش و این هنگام راز و وقت نیاز و این زمان شكوه و گاه وصال نوشته است:

«آن شب كه باید شكوائیه هجران را در نوردید و به امید وصل و دیدار بیدار نشست و از جام طهور «سلام»، تا «مطلع فجر»، سرمست بود، كدام شب است؟ آن شب، كه شاعر حافظ قرآن، با الهام گرفتن از قرآن، آن شب را «شب وصل» می‌نامد، و نامه هجران را در آن شب، طی شده و پایان یافته می‌خواند، كدام شب نورانی و دل افروز است؟»

«شبی كه باید در عاشقی ثابت قدم بود، در طلب كوشید و بیدار ماند و دیدار جست و احیا گرفت و به نیایش پرداخت، و كار خیر كرد و صالحات به جا آورد، و به نیازمندان رسید و دانایی طلبید و مذاكره علم كرد؟ شبی كه در آن، كاری بی‌اجر نخواهد ماند؟ شبی كه باید به یاد روی آن محبوب عزیز، و آن یار آواره از دیار، و پنهان رخسار، با دردمندی‌های عاشقانه نالید و دیدار روی او را از خدای طلبید، كدام شب عزیز است؟»

ابهام این شب، و نامتعین بودنش از حیث زمان، نه تنها مایه سردرگمی بندگان و مؤمنان نیست كه خود مایه زیبایی و آرامش است. هم‌چنان‌كه وجود مقدس امام عصر نیز با همه غیبت و همه اسراری كه در خود دارد، زیباترین زیبایی‌هاست. و چه آرامش بخش است و چه زیبا، كه در این شب گم‌گشته، به جست‌وجوی آن وحید عصر و آن یگانه دوران، آن آرزو شونده تنها و آن یگانه پیشوای آرمانی برآییم و از خدای خوبی‌ها، ظهور آن یگانه راه رسیدن به نیكی را درخواست كنیم و گشایش امر را.

مرجع : سایت خبری آینده روشن

 

قدر این شب گرانقدر را بدانیم و برای تعجیل در ظهور مولایمان در پیشگاه خدای رحمان انابه کنیم