تبیان، دستیار زندگی

با سلام به شما کاربران عزیز انجمن های تخصصی تبیان

همانگونه که در صفحه اصلی سایت تبیان اطلاع داده شد ؛ از این پس قرار است 30 درصد مطالب صفحه اصلی تبیان با قلم و دستان توانای شما تولید گردد .

لذا از شما کاربر گرامی می خواهیم با انتخاب موضوع و انجمن مورد نظر خود ؛ مطلب خودتان را تنها در ذیل همین مبحث مطابق با قالب مندرج در اطلاعیه سایت وارد نمایید .

نمونه مطلب ارسالی

 ساختار ورود مقالات باید از الگویی مشابه جدول ذیل پیروی نماید : 

برای شما عزیزان آرزوی موفقیت داریم

سلام من یک سری مقالات در همین انجمن در بحث امام مهدی و شکوفایی فرهنگ و تمدن اسلامی قرار دادم. آیا می توانم دوباره اینجا قرار دهم؟

بعد از ظهور امام زمان(ع) فوراً قیامت بر پا نمى شود بلکه حضرت مدتى را در روى زمین سلطنت و حکومت مى کند. البته روایات در رابطه با مدت حکومت مختلفى است از پنج سال تا 309 سال ذکر شده است. این اختلاف شاید اشاره به دوران هاى مختلف حکومت آن حضرت باشد: علامه مجلسى مى گوید: بعضى از روایات بر جمیع مدت حکومت و بعضى بر زمان استقرار دولت، دلالت دارد.(1) یکى از اعتقادات شیعه، مسئلة رجعت است. رجعت در زمان ظهور و پس از ظهور امام زمان(ع) به وقوع مى پیوندد. عقیدة شیعه امامیه آن است که خداوند متعال در موقع ظهور امام زمان(ع) مردمى از شیعیان آن حضرت را که قبلاً مرده بودند به دنیا بر مى گرداند تا به ثواب یارى او و مساعدت وى و مشاهده دولت آن حضرت فائز گردند. هم چنین مردمى از دشمنان آن حرت را نیز زنده مى گرداند تا از آن ها انتقام گیرد.(2) بر این اساس در دعاى عهد نیز مى خوانیم: قبل از ظهور حضرت مردم را از قبر بیرون آور تا در رکاب حضرت باشم. از روایات استفاده مى شود که بعضى از امامان (ع) مانند امام حسین(ع) به دنیا بر مى گردد. امام صادق(ع) مى فرماید: «نخستین کسى که قبرش مى شکافد و زنده مى شود و به دنیا بر مى گردد حسین بن علی(ع) است و این رجعت عمومى نیست بلکه افراد خاصى به دنیا بر مى گردند که یا مؤمن خالص و یا مشرک محض باشند».(3) پس از حکومت سیصد ساله و بیشتر مفاهیم دینى توسط معصومان، مجدداً اوضاع دگرگون شده حکومت هاى دینى و غیر دینى رخ مى نمایند. جباران زمام امر را به دست مى گیرند حکومت هاى دینى از بین مى روند و با گذشت زمان ارزش هاى اخلاقى وانسانى از میان مى رود و فساد و بى بند و بارى سطح جهان را فرا مى گیرد. روایات زیادى دربارة علایم قیامت داریم که اشراط الساعه اش مى گویند و این احادیث غیر از علایم ظهور امام عصر(ع) است، چرا که بیشترین تأکید در علایم الظهور بر حاکمیت ظلم و جور است ولى در علایم قیامت بر فساد و بى بند و بارى هاى اخلاقى و علنى شدن مسایل جنسى در برابر چشم مردم است. در هر صورت ممکن است این وضعیت میلیونها سال طول بکشد تا قیامت بر پا گردد. عیاشى در تفسیر خود از جابر بن یزید جعفى روایت نموده که گفت شنیدم حضرت باقر(ع) مى فرمود: به خدا قسم مردى از ما اهل بیت بعد از مرگش سیصد و نه سال سلطنت مى کند. عرض کردم: این در چه زمانى خواهد بود؟ فرمود: بعد از مرگ قائم است. عرض کردم: حضرت قائم در عالم خود چقدر باقى مى ماند؟ فرمود: نوزده سال از موقع قیام تا هنگام مرگش. عرض کردم:‌ آیا بعد از مرگ قائم هرج و مرج مى شود؟ فرمود: آرى پنجاه سال. آن گاه امام منتصر به دنیا باز مى گردد براى خون خواهى خود و یارانش. وى بى دین ها را به قتل مى رساند و به اسارت مى برد. پس از ایشان امام سفاح به دنیا بر مى گردد پس تمام دشمنان ستمگر ما را مى کشد و تمام زمین را مالک مى شودو خداوند کار او را اصلاح مى گرداند و سیصد و نه سال سلطنت مى کند آن گاه امام فرمود: اى جابر مى دانى امام منتصر و سفاح کیست؟ منتصر حسین(ع) و سفاح، امیرالمؤمنین(ع) است.(4) ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ پی نوشت ها: 1. منتخب الاثر، ص 618. 2. مهدى موعود، ص 1232. 3. مهدى موعود، ص 1186. 4. مهدى موعود، ص 1239.

وضعیت سیاسی درعصر امام عسکری و ولادت حضرت مهدی چگونه بوده است؟ امام عسکری در ماه ربیع الاول سال 232 هجری متولد شد. او معاصر با حکومت سه نفر از حاکمان بنی عباس؛ یعنی معتز، مهتدی و معتمد بوده است. معتمد عباسی تعصّب و کینه ی خاصی نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) داشت. از جمله کارهای او این بود که بعد از شهادت امام عسکری دستور داد خانه ی حضرت را تفتیش کرده، تا از وجود فرزند حضرت آگاه شود، و این به جهت سعایتی بود که جعفر به دستگاه حاکم کرده بود. داوود بن اسود می گوید: امام عسکری عصایی به من داد و فرمود: این را به عَمری برسان. در بین راه عصا شکست، ناگهان مشاهده کردم که در میان آن نامه ای است. خدمت امام که رسیدم، جریان را بازگو کردم. حضرت فرمود: «هرگاه مشاهده کردی که کسی ما را دشنام می دهد، تو به دنبال مأموریتی که فرستاده شدی برو، و مبادا درصدد پاسخ او برآیی یا خودت را به او معرفی کنی، زیرا ما در بد شهری قرار داریم، تو به راه خودت ادامه بده، زیرا اخبار و احوال تو به ما می رسد، این را به خوبی بدان.» و حتی مشاهده می کنیم که امام به اصحاب خود دستور می دهد تا هیچ کس به او سلام نکند و با دست به او اشاره ننماید؛ زیرا در غیر این صورت جانش در امان نخواهد بود. حضرت برای ملاقات با شیعیان خود مکانی را معین می کرد و فرمود: «در فلان مکان و فلان خانه، شب هنگام مراجعه کنید که مرا در آنجا خواهید یافت.» محمّد بن عبدالعزیز بلخی می گوید: صبح هنگامی در خیابانِ گوسفند فروشان، نشسته بودم که ناگهان مشاهده کردم امام عسکری از منزل خود خارج شده و به سوی خانه ی عمومی می رود. در دلم گفتم: اگر فریاد زنم که این مرد، حجّت خداست، بر شما باد که او را بشناسید، مرا خواهند کشت؟ هنگامی که حضرت به من نزدیک شد، با انگشت سبّابه ی خود بر دهان خود اشاره فرمود که ساکت باش!. همان شب حضرت را ملاقات کردم، فرمود: «یا باید کتمان کنی و یا اینکه به قتل خواهی رسید. بر خودت از خدا بترس.» به همین جهت است که مرحوم مقدس اردبیلی می فرماید: «هرگاه حدیثی از «رجل» نقل شد، مقصود امام حسن عسکری است». این قضایا وضعیت بس دشوار سیاسی عصر امام عسکری و زمان ولادت امام زمان را می رساند. و به همین دلیل است که ولادت آن حضرت در اختتفای تام صورت پذیرفت. در این بین، امام عسکری دو وظیفه را دنبال می کرده است: یکی اینکه حضرت درصدد اثبات ولادت و وجود فرزندش بوده است و دیگر اینکه طوری باید فرزندش را معرفی کند که جانش در خطر نیفتد. منابع:بحارالانوار، ج 50، صص 269 و283 و 289 و304 ، ح 6/ جامع الرواة، ج 2، ص 462

وظایف و مسئولیت های نوّاب اربعه چه بوده است؟ 1- زدودن شک و حیرت مردم درباره ی وجود امام مهدی مهمترین وظیفه ای که نواب اربعه به ویژه سفیر اول یعنی عثمان بن سعید عَمری بر عهده داشت، این بود که برای شیعیان ثابت کند، امام عسکری فرزندی دارد که اکنون امام و او نایب خاص آن حضرت می باشد. 2- حفظ امام مهدی از راه پنهان داشتن نام و مکان حضرت امام مهدی در توقیعی به محمد بن عثمان بن سعید عَمری بیان داشت که از ذکر نام و نشان آن حضرت خودداری کند و در جهت پنهان داشتن نام و مکان آن حضرت بکوشد. ابوسهل نوبختی در جواب این سؤال که چرا تو سفیر ناحیه مقدسه نشدی؟ فرمود: «من نمی توانم مانند حسین بن روح سرّ نگهدار باشم». 3- سازماندهی و سرپرستی سازمان وکالت از طریق این سازمان، شیعیان پرسش ها و شبهات دینی خود را با وکلا در میان می گذاشتند و آنان به واسطه ی سفیر از ناحیه ی مقدسه پاسخ را به شیعیان می رساندند، و نیز وجوه شرعی خود را به وکلا می دادند و وکلا آن را به مسئول سازمان تحویل می دادند. 4-پاسخ گویی به پرسش های فقهی و مشکلات عقیدتی آنان گاهی پرسش های فقهی و مسائل مستحدثه شیعیان را به عرض امام مهدی می رساندند و پاسخ آن را دریافت و به شیعیان ابلاغ می کردند. 5- اخذ و توزیع اموال متعلق به امام مهدی امام مهدی در روز بعد از رحلت امام حسن عسکری و یا در همان روز، بعد از مراسم خاک سپاری امام عسکری به هیئت قمی ها دستور داد که از این به بعد، اموال متعلق به آن حضرت را به وکیلش در بغداد (ابوعمرو، عثمان بن سعید عَمری) تحویل دهند. 6- مبارزه با غلات و مدعیان دروغین نیابت و بابیّت در راستای همین وظیفه، در این دوره هفتاد ساله هر کسی که به دروغ ادعای بابیّت و وکالت نمود، مثل حلاج، شلمغانی و دیگران، با آنان به مبارزه برخاستند و از ناحیه ی مقدسه توقیعاتی به واسطه ی آنان صادر شد، و با روشن شدن ماهیّت آنان، شیعیان امامیه از این انحرافات مصون ماندند و به سفارت نواب اربعه و وکالت بیشتر اعتماد نمودند. 7- مبارزه با وکلای خائن گاهی برخی از وکلا منحرف می شدند و از وظایف اصلی خود عدول می کردند. در این صورت مشکلاتی را برای سازمان مخفی وکالت به وجود می آوردند، و گاهی وجوه شرعی را نزد خود نگاه می داشتند، در این صورت نواب اربعه هر کدام به نوبه ی خود مسئولیت داشتند تا با آن وکیل خائن مبارزه کنند. 8- آماده سازی مردم برای پذیرش غیبت کبرا این وظیفه بیش از همه بر دوش ابوالحسن علی بن محمد سمری، آخرین سفیر امام مهدی سنگینی داشت. از این رو امام مهدی از راه اعجاز به او کمک کرد و شش روز قبل از مرگش توقیعی صادر نمود و زمان دقیق وفات وی را بیان داشت تا اینکه حجت بر همگان تمام شود و اذهان، آماده پذیرش دوره دیگری از غیبت آن حضرت باشد. منابع: الغیبة، طوسی، ص 222 و 240 / اعلام الوری، ص 452 / کمال الدین، ص 478

سلام

عنوان : از امام زمانمان چه بخواهیم؟

کلید واژه : امام زمان ، دعا ، دیدار امام زمان

نوع مطلب : تجمیعی

از امام زمان(عج) چه بخواهیم؟
قصه هایی هست از تشرّفات افرادی که فکرشان کوتاه بوده و از امام پول،· زن،· سلامتی و امثال آن را می خواسته اند. اینها همه خوب است. ولی چرا انسان از حضرت آن چیزی را که خود آن حضرت از خدا می خواهد طلب نکند؟ به همین دعای حضرت در ماه رجب توجّه کنید،· حقیقتاً برای ما آموزنده است،· ما هم همین ها را از خدا بخواهیم «و احتم لی فی قضائک خیر ما حتمت؛ از قضاهای خودت،· بهترینش را برای من تقدیر فرما».

«و اختم لی بالسعادة فیمن ختمت؛ مرا از کسانی قرار بده که امرشان را در این ماه به سعادت ختم می فرمایی». «و احینی ما أحییتنی موفوراً و أمتنی مسروراً و مغفوراً؛ زنده ام بدار در حالی که از الطاف و رحمت هایت،· حظّی وافر داشته ام و بمیرانم در حالی که مسرور و آمرزیده باشم». «واجعل لی إلی رضوانک وجنانک مصیراً؛(1) برایم راهی به بهشت و رضوان خودت مقرّر فرما».

او رضوان و رضای خدا را می طلبد. ما هم همین ها را بطلبیم که هیچ چیز بالاتر از رضای خدا و بالاتر از محبّت خدا و اولیای خدا وجود ندارد.

از امام زمان(ع) بخواهیم که برایمان استغفار کند.یکی از چیزهایی که خیلی مهم است،· استغفار است. استفغار،· پوشانندة سیّئات است. اگر طلبِ مغفرت جدّی باشد منجر به مغفرت می شود. یک وقت انسان خودش استغفار می کند،· یک وقت دیگران برایش استغفار می کنند،· رفقا برایش استغفار می کنند،· آن هم مؤثر است امّا راه سومی هم وجود دارد که بهتر از دو راه قبلی است و آن این است که انسان به حجّت وقت متوسّل شود و از آن حضرت بخواهی که یابن رسول الله! شما برایم طلب مغفرت کنید. من این مطلب را از این آیه شریفه می گویم:

و لو انّهم إذ ظلموا أنفسهم جاؤوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توّاباً رحیماً.(2)

اگر آنان وقتی که به خود ستم کردند،· پیش تو می آمدند و از خدا آمرزش می خواستند و پیامبر نیز برای آنان طلب آمرزش می کرد،· قطعاً خدا را توبه پذیر مهربان می یافتند.

خداوند به پیامبرش می فرماید اگر اینها که خلاف کرده اند،· پیش تو می آمدند و از من طلب مغفرت می کردند،· تو هم برایشان استغفار می کردی ـ اگر این دو استغفار با هم ضمیمه می شد ـ آن وقت « لوجدوا الله توّاباً رحیماً» نمی فرماید: «یغفرالله لهم» یعنی خدا ایشان را می آمرزید،· بلکه می فرماید: «لوجدوا الله توّاباً رحیماً» تعبیر بسیار جالبی است. یعنی در صورت استغفار خودشان و استغفار رسول خدا،· در وجودشان می فهمیدند و می یافتند و درک می کردند که خدا آنها را آمرزیده است. یعنی در آن صورت غفوریّت و رحمانیت خدا را درک می کردند.

خوب،· آن وقت،· حجّت خدا،· رسول الله(ص) بود و حالا حجّت وقت،· امام زمان(ع) است. به خدا قسم اگر ما از امام زمان(ع) بخواهیم برایمان استغفار خواهند کرد. در ساحتِ مقدّس اینها بخل راه ندارد. امام زمان(ع) خلیفة خداست،· مظهر تامّة حق است،· اسم اعظم خدا،· الان امام زمان است. اگر جدّاً بخواهیم،· حضرت دعا می کنند،· طلب مغفرت می کنند آن گاه انسان،· غفوریّت و رحمانیّت خدا را لمس می کند.

برادران یوسف،· بعد از آزار یوسف(ع)،· وقتی متوجه شدند بدکاری کرده اند،· پشیمان شدند و از پدر خواستند که «یا ابانا استغفرلنا ذنوبنا...»(3) گفتند: پدرجان! تو پیش خدا وجیه هستی،· رسول و پیغمبر خدا هستی،· پیش خدا آبرو داری،· ما گناهکاریم پشیمانیم،· از تو می خواهیم که برایمان طلب مغفرت نمایی،· یعقوب(ع) هم پذیرفت. ما هم از پدر حقیقی خود بخواهیم که او برایمان طلب مغفرت کند. یعنی از امام زمان(ع) درخواست کنیم که بعد از توبة حقیقی،· برای ما طلب مغفرت کند زیرا او «وجیه عندالله» است. او محمود خداست،· او ولیّ خداست،· او همه کارة عالم است این توبه اگر با آن لطفِ مغفرت توأم شود قطعاً کارساز خواهد بود.

الان هم رسول خدا زنده است،· باید از رسول خدا بخواهیم،· از امام زمان بخواهیم و عرض کنیم: یابن رسول الله! ای عزیز فاطمه(س)! تو می دانی ما بیچاره هستیم و پناهی نداریم،· یکی از القاب شما «غوث» است. یعنی پناه بی پناهان! شما پدر حقیقی ما هستید. ما بچه های بدی هستیم ولی شما پدر خوبی هستید،· ما نوکرهای بدی هستیم،· اما شما خوب آقایی هستید. ما کجا برویم،· به چه کسی بگوییم و به که پناه ببریم؟ ما شما را دوست داریم و تو از قلب ما خبر داری،· در زیارت دارد «و لی حقّ موالاتی» دوستی،· حق می آورد،· ما حقِّ موالات داریم. به شما امید داریم و از شما می خواهیم که شما به ما تصدّق کنید. که خدا صدقه کنندگان را جزای خیر می دهد. دست گدایی ما به سوی شما دراز است.

پی نوشت :

1-علامه مجلسی، همان، ج 95، ص 391، هم چنین مفاتیح‌الجنان، ص 278، کتاب‌فروشی علمی (از دعاهای ماه رجب).

2. سورة نساء(4)، آیة 64.3

2. سورة یوسف(12)، آیة 97.

منبع :

برگرفته از سخنرانی آیت‌الله حاج شیخ حسن صافی اصفهانی (ره)

http://www.hawzah.net

یا علی

بسم الله الرحمن الرحیم

با کدام چشم به امام زمان علیه السلام نگاه کنم

آقای معلم معتقد بودند خدمت حضرت ولی عصر علیه السلام رسیدن خیلی مشکل است.

یکی از ارداتمندان نقل کرده است :
به آقای معلم دامغانی عرض کردم: آقا شما توسلی در طول زندگی خود نگرفتید که خدمت حضرت ولی عصر علیه السلام برسید؟
گفتند: نه.

یک وقت دیگر به آقای معلم گفتم: آقای معلم شما ختمی نگرفتید که آقا امام زمان علیه السلام را ببینید.
گفتند: نه.
گفتم: آقا پس یک ختم به ما بدهید. گفت: برای چه ختم میخواهی؟ گفتم: خوب شما خودتان چرا ختم نگرفته اید؟
گفت:

 راستش من فکر کرده ام حالا ختم هم بگیرم! امام زمان را هم ببینم! اما با کدام چشم به امام زمان علیه السلام نگاه کنم! من که خجالت می کشم، با چشمی که به این سو و آن سو می رود، به حضرت نگاه کنم.
این چشم هرزه صاحبش باید خجالت بکشد به آن وجه الله نگاه کند.

امام زمان علیه السلام وجه الله است.

عجب! مردی که تمام شبهای جمعه بیدار بود. مردی که تمام شبهای دیگر یک ساعت و نیم به اذان صبح بیدار بود، ایشان چنین بگویند مادیگر باید چه بگوییم؟

.....................

شاید خیلی از ما نیز دوست داشته باشیم حضرت (عج) را ببینیم

گذشته از این که اعمالمان این را نشان نمیدهد و تلاشی نمیکنیم

باید ببینیم اگر به دنبال چینین ارزشی هستیم

چه هدفی داریم؟

و از بزرگانمان بیاموزیم که اگر به اعمال صالح بپردازیم

خوبی ها خود به سمت ما می آیند

و حتما لذتی صد چندان دارد...

التماس دعا

---------------

نوع : تجمیعی و تولیدی

کلمات کلیدی : امام زمان (ع) - معلم دامغانی- چشم

منبع داستان : حکایات مرحوم معلم دامغانی - حکایات صالحین

سلام

عنوان : راههای جلب عنایت بیشتر امام زمان (ع)

کلید واژه : زندگی امام زمانی ، جلب نظر حضرت ، نماز ، قلب ، محبت

نوع متن : تجمیعی

راه های جلب توجّه امام زمان(ع)
جلب توجّه مهدی فاطمه(ع) راه دارد. خدا می داند امام زمان خیلی رؤف اند و زود می شود توجّه شان را جلب کنیم. سلام،· جواب دارد،· بی جواب نیست. اگر کسی جدّی به کسی سلام کرد،· جواب هم می شنود. ما در نمازهایمان،· دستِ کم،· روزی پنج مرتبه می گوییم:

«السّلام علینا و علی عبادالله الصّالحین» آیا امام زمان هم این سلام را در نمازشان می فرمایند یا نه؟ بله! امام زمان هم این سلام را می فرمایند و به بندگان صالح خدا،· سلام می دهند. حضرت به [همة] واجبات و متسحبّات عمل می کنند. اصلاً سلامِ کامل و تمام عیار را حضرت(ع) می دهند. این «السّلام علینا و علی عبادالله الصالحین،· یعنی چه؟ یعنی سلام بر ما و همة بندگان صالح خدا! یک وقت است من و شما این سلام را می گوییم،· یک وقت امام زمان(ع). پس بندگان صالح در همین دنیا مشمول سلامِ حضرت ولی عصر(ع) می شوند.

اگر ما به امام زمان(ع) دعا کنیم،· حضرت هم به ما دعا می کند. دعای امام زمان مُستجاب است از خدا بخواهیم «اللهمّ هب لی رأفته و رحمته و دعاه...»5؛ خدایا مرا مشمول رأفت،· رحمت،· و دعای امام زمان(ع) قرار بده»!

روشن شدن قلب ها و طهارت دل ها که بر اثر محبّت خدا می آید،· به واسطة اتصال و پیوند به مقام ولایت است و راه آن توجّه است؛ توجّه مداوم. باید بگویم انسان بدون متوسّل شدن به حجّت وقت،· هیچ کاری نمی تواند بکند. اگر ارتباط بر قرار شد قلب نور می گیرد و انسان با نور و چراغ بهتر پیش می رود. انسان متوسّل با نور ولایت پیش می رود هر موجود ضعیفی حتماً باید تکیه گاهی و پناهگاهی داشته باشد که از او استمداد کند. انسان هم،· چون ضعیف آفریده شده حتماً باید در همة مطالب معتصم به حق و اولیای حق و معتصم به امام زمان(ع) باشد. امام زمان قدرتمندترین قدرتمندان در عالم امکان است،· واسطة فیض خداست،· تمام فیض ها به وساطت او باید افاضه شود. خدا از مجرای امام زمان(ع) خواسته است که مردم با او ارتباط داشته باشند. انسان اگر خواست با خدا و مقام ولایت اتّصال پیدا کند،· راه آن آسان است. خیلی آسان،· و آن توجه به خداست،· توجّه هم [امری] اختیاری است. همان لحظه که حقیقتاً در سرّ و قلبش به یاد خدا می افتد،· همان لحظه که توجه به امام زمان(ع) پیدا می کند،· همان وقت،· سیم متصل می شود. و روح مطلب و اساس کار همین برقراری ارتباط با خدا و اولیای خداست.

به قول آن آقایی که مرحوم شده و به خواب کسی آمده و گفته بود: «شما هم مثل من عمل کنید تا بعد از مرگ خوشتان باشد»،· پرسیده بود: چه کار کنم؟ گفته بود: پیوندتان را با امام زمان(ع) قرص و محکم بکنید،· توسّلات شما به امام زمان(ع) قطع نشود.

دو چیز را هم اسم برده بود که یکی از آن دو که الان در ذهنم هست،· نماز توسل به امام زمان(ع) بود که این نماز را حتماً بخوانید؛ مثل اینکه خود آن مرحوم این برنامه را داشته،· آن دیگری را فراموش کرده ام.

ولایت دو بُعدی است: از خصوصیات اهل تقوا این است که ولایت آنها دو بعدی است؛ یعنی به واسطة جذب محبّت و ولایت،· دو طرف نسبتِ به هم علاقمند می شوند. یعنی اگر شخصی متّقی و شیعة واقعی دوستدار امام زمان خودش باشد،· محال است که امام زمان او را دوست نداشته باشد. لذا می بینیم که ائمه(ع) نسبت به آنهایی که واقعاً اهل تقوا بودند چقدر اظهار محبّت می کردند و چقدر آنها را دوست داشتند. معامله هایی که با آنها می کردند که کاشفِ از این است که امام حدّ اعلای محبّت را نسبت به آنها داشته اند؛ مثلاً سیّد بحرالعلوم یکی از قضایایش که مولای سلماسی نقل می کند این است که می گوید:

یک روز در مجلس درس سیّد،· یکی از حاضرین سئوال کرد: «آیا در [عصر] غیبت امکان دارد کسی تشرّف حاصل بکند؟ سیّد سرش را زیر انداخت،· گویا با خودش صحبت می کرد،· سپس گفت: «ما اجیب له و قد ضمنّی ـ صلوات الله علیه ـ الی صدره؛6 من به این آقا چه پاسخی بدهم و حال آنکه حضرت مرا به سینة خود چسباندند.

تا محبّت نباشد چنین چیزی می شود؟ این چقدر عنایت است؟ چقدر لطف است؟ چقدر سیّد را دوست می دارند که او را به سینة خود می چسبانند؟

سیّد بحرالعلوم آن قدر به حضرت(ع) نزدیک بوده که از اصحاب سرّ و مخزنِ اسرار آن حضرت بوده است. همة ائمه(ع) اصحاب خاصّ و اصحاب سِرّ داشته اند. در هر زمان عدّه ای بوده اند که روابط خصوصی با ائمّه(ع) داشته اند تا حدّی که صندوقچة سرّ امام می شوند. حالا هم همین طور است. مرحوم حاجی نوری صاحب نجم الثاقب می گوید: «اگر بخواهیم قضایای مرحوم بحرالعلوم(ره) را جمع کنیم،· خودش کتابی می شود». یعنی این قدر ایشان تشرّف داشته اند.

منبع :

برگرفته از سخنرانی آیت‌الله حاج شیخ حسن صافی اصفهانی (ره) 

سایت http://www.hawzah.net

یا علی

سلام

عنوان : با امام زمان خود چگونه ارتباط معنوی داشته باشیم؟ (قسمت 1)

کلید واژه : امام زمان ، ارتباط ، تحمل سختی ها ، مصیبت ، معنویت

نوع مطلب : تجمیعی

 متن:

زمانی که از ارتباط معنوی سخن می‌گوییم، اصولاً این نوع ارتباط، در مقابل ارتباط فیزیکی مطرح می‌شود.

ارتباط معنوی از لحاظ رتبه‌ای، بسیار بالاتر از ارتباط فیزیکی است. اگر کسی به ارتباط معنوی برسد ولو حضرت را به ظاهر نبیند، ضرر نکرده است و اگر کسی به این ارتباط معنوی نرسد ولو اینکه ایشان را ببیند، نفعی نبرده است.

این ارتباط فیزیکی و ظاهری یا دیدن حضرت، اگرچه سعادت بزرگی است و دعاهایی هم، چون:

اللّهم أرنی الطلعة الرشیدة

خداوندا آن چهرة ارجمند را به من بنمایان.

در این زمینه داریم ولی هدف نیست و در روز قیامت هم ما را بازخواست نمی‌کنند که چرا حضرت را ندیدی. ولی اگر ارتباط معنوی با حضرت نباشد، آن طرف بازخواست می‌کنند. چون مقصود و هدف، همین ارتباط است. البتّه باید توجه داشت هدف نهایی، قرب پروردگار است و قرب پروردگار بدون ارتباط معنوی که همان ارتباط ولایی و معرفتی با امام زمان(ع) است، حاصل نمی‌شود.

در ابتدا باید مقدمه‌ای را ذکر کنم:

از فرهنگ اهل بیت(ع)، به دست می‌آید که لطف خداوند متعال که بر عالم نازل می‌شود، محصول بلاهایی است که بر سر انبیا و اولیا می‌آید یعنی آنها زیر بار سنگین‌ترین بلاها می‌روند و به برکت آن بلاها، چیزی از رحمت خدای متعال نصیب ما می‌شود.

روایتی از وجود مقدس حضرت امام صادق(ع) است که فرموده‌اند: حضرت یوسف(ع) از نه سالگی، آن بلاها را تحمل نمود (ربوده شدن، افتادن درون چاه، بردگی، ماجرای زلیخا، زندان و...) اما در این بلاها صبر جمیل کرد تا اینکه به واسطة او، امتی مورد رحمت خدای متعال قرار گرفت؛ به طوری که وقتی بلاها و آزمایش‌ها تمام شد، خشک‌سالی هم از بین مردم مصر رفت و حضرت یعقوب(ع) نیز که در دوران غیبت غافل نبود و اشک می‌ریخت، به مقاماتی رسید. البته بیشتر از همه خود یوسف(ع) مورد رحمت خداوند سبحان قرار گرفت. پس می‌توانیم از این روایت، یک قاعدة کلی دربیاوریم. رشدهایی که مردم در طول دوران به دست آورده‌اند، بر اساس همین قاعده است. یعنی بلاهای اولیا، سبب رشد مردم شده است. اگر از حضرت امیر(ع) می‌شنوید که وقت نماز خواندن، تیر از پایشان بیرون می‌کشند یا اینکه هر شب هزار رکعت نماز می‌خوانند، اینها بالاترین عبادات حضرت نیست. بالاترین عبادت ایشان، آن سختی‌ها و بلاهایی است که می‌کشند و این بلاها را صبورانه تحمل می‌کنند و هیچ شکایتی هم نمی‌کنند و بالاترین عبادت ایشان، آن ماجرایی است که پس از رحلت پیامبر اکرم(ص) برای ایشان درست کردند که در پشت در، آن طور با خانمشان رفتار کردند، در حالی که خود حضرت هیچ کار نتوانستند بکنند. اگر پیامبر اکرم(ص) فرمود: «ضربة علیٍّ یوم الخندق أفضل من عبادة الثقلین؛ ضربة (شمشیر) علی(ع) در روز جنگ خندق (و کشتن عمروبن عبدود) از همة عبادات جن و انس با فضیلت‌تر است» اینها بالاترین عبادت حضرت نیست. بالاترین عبادت ایشان، غصب خلافت و شهادت همسرشان است. در آن روز حضرت امیر(ع) نه تنها ایستادند که پشت در خانمشان را بزنند، بلکه اجازة شهادت حضرت را دادند و این خیلی سنگین بود. خانم فاطمة زهرا(س) هیچ کاری را بدون اذن حضرت امیر(ع) انجام نمی‌دادند. حالا در این وقت اگر ایشان در را باز می‌کند، حتماً به اذن شوهرشان بوده است. چون اولاً وقتی مرد در خانه باشد، زن برای باز کردن در نمی‌رود و ثانیاً این مورد، اصلاً یک مورد عادی نبود. هم حضرت زهرا(س) و هم حضرت امیر(ع) می‌دانستند چه کسانی پشت در آمده‌اند و می‌دانستند که اینها قصد اهانت دارند. «زمخشری» در کشاف نقل می‌کند:

او آمد پشت در. سر و صدا راه انداخته بود و می‌گفت به علی بگویید بیاید بیرون وگرنه خانه را با اهلش به آتش می‌کشم. گفتند در این خانه فرزندان پیغمبر(ص) زندگی می‌کنند، گفت: «و إن» یعنی باشد، اگر چه فرزندان پیغمبر(ص) در آن باشند.

اینچنین کسانی آمده بودند پشت در. مشخص بود این‌چنین افرادی، قصد چنین کاری دارند. قضیة یک ملاقات معمولی نبود. در این‌چنین صحنه‌ای که حضرت زهرا(س) می‌خواهند دم در بروند، بدون اجازة شوهرشان که نمی‌روند. پس اجازه گرفتند، اجازة شهید شدن را. چون حضرت امیر(ع) می‌دانستند چه اتفاقی می‌افتد. اگر بگوییم نمی‌دانستند، علم غیب حضرت زیر سؤال می‌رود و اگر می‌دانستند، پس این را هم می‌دانستند که اجازة شهادت حضرت زهرا(س) را صادر می‌کنند و این بود که حضرت را پیر کرد.

بزرگ‌ترین عبادت هر معصوم، مصیبت‌هایی است که تحمل می‌کنند. بزرگ‌ترین عبادت اباعبدالله(ع)، عاشورای اوست. بزرگ‌ترین عبادت حضرت سجاد(ع) مصیبت‌هایی است که بعد از عاشورا بر سر ایشان آمد. بزرگ‌ترین عبادت امام رضا(ع) هجرت اوست که غریبانه مورد کنایه و طعنة علویان افراطی قرار گرفتند. به ایشان می‌گفتند که درباری شده، به دربار مأمون می‌رود، می‌خواهد ولیّ‌عهد بشود، امّا امام(ع) خود می‌دانستند که چه می‌کنند. ایشان می‌دانستند که با هجرتشان، یک پایگاه برای اهل بیت(ع) درست می‌کنند که اگر چه آن زمان، زیاد به کار نیاید، ولی در آخرالزمان به درد فرزندشان حضرت مهدی(ع) می‌خورد. به دنبال امام رضا(ع) چهارهزار نفر از فرزندان و اقوام و خویشان، ایشان به ایران آمدند تا حضرت را ببینند. برخی از آنها در بعضی شهرها شهید شدند و برخی به مرگ طبیعی از دنیا رفتند. هر کدام از این امام‌زاده‌ها، کانونی برای تشیّع و مکتب اهل بیت(ع) شدند. با ورود امام(ع) به ایران، بنی‌عباس از ایران خارج شدند، چون حضرت به آنها سفارش کردند که پایتخت را به بغداد منتقل نمایند و وقتی آنها به بغداد رفتند، ایران به عنوان یک پایگاه بلامانع و بلامعارض برای تشیّع رشد کرد، اما در ابتدا علویان فهمیدند و به خاطر همین مسئله، نیش و کنایه می‌زدند. امام(ع) در چنین وضعیتی، نیش و کنایه را از دوستان، و ظلم و جفا را از دشمنان تحمل می‌کردند. بزرگ‌ترین عبادت امام زمان(ع) نیز بلاهای اوست. ما چه می‌دانیم که بلاهای ایشان چیست و چقدر سخت است. یکی از بلاهای سنگین ایشان، همین غیبت طولانی است.

 منبع :

برگرفته از سخنرانی آیت‌الله حاج شیخ حسن صافی اصفهانی (ره)

 یا علی