سلام
مركزپاسخگویی به سوالات دینی اینجوری جواب داده:
چرا نام امامان(ع) در قرآن نیامده است؟
آیت‌الله جعفر سبحانی
پرسشگر تصور می‌کند که اگر نام امام و یا امامان در قرآن می‌آمد،
اختلاف از بین می‌رفت، در حالی که این اصل کلیّت ندارد. چه بسا ذکر اسامی
پیشوایان دوازده‌گانه، سبب می‌شد که آزمندان حکومت و ریاست به نسل‌کشی
بپردازند تا از تولد آن امامان جلوگیری کنند، چنانکه این مسئله درباره
حضرت موسی(ع) رخ داد.
روش آموزشی قرآن بیان کلیات و اصول عمومی است، تشریح مصادیق و جزئیات
غالباً بر عهده پیامبر گرامی(ص) می‌باشد. رسول‌خدا(ص) نه تنها مأمور به
تلاوت قرآن بود، بلکه در تبیین آن نیز مأموریت داشت، چنانکه می‌فرماید:
و أنزلنا إلیک الذکر لتبیّن للنّاس ما نزّل إلیهم و لعلّهم
یتفکّرون.(1) و قرآن را بر تو فرستادیم تا آنچه برای مردم نازل شده است،
برای آنها بیان کنی و آشکارسازی، شاید آنان بیندیشند.
در آیه یادشده دقت کنید، می‌فرماید: «تبیّن» و نمی‌گوید: «لتقراً» یا
«لیتلو» و این نشانه آن است که پیامبر(ص) علاوه بر تلاوت، باید حقایق
قرآنی را روشن کند.
بنابراین انتظار اینکه مصادیق و جزئیات در قرآن بیاید، همانند این است
که انتظار داشته باشم همه جزئیات در قانون اساسی کشور ذکر شود. اینک برخی
از روش‌های قرآنی را در مقام معرفی افراد بیان می‌کنیم:
1. معرفی به نام
گاهی شرایط ایجاب می‌کند که فردی را به نام معرفی کنند، چنانکه می‌فرماید:
و مبشّراً برسولٍ یأتی من بعدی اسمه احمد(2)، (عیسی می‌گوید): من به شما
مژده پیامبری را می‌دهم که پس از من می‌آید و نامش احمد است.
در این آیه حضرت مسیح، پیامبر پس از خویش را به نام معرفی می‌کند و قرآن نیز آن را از حضرتش نقل می‌نماید.
2. معرفی با عدد
و گاهی شرایط ایجاد می‌کند که افرادی را با عدد معرفی کند، چنانکه
می‌فرماید: و لقد أخذ الله میثاق بنی‌اسرائیل و بعثنا منهم اثنی عشر
نقیباً ... .(3) و خدا از فرزندان اسرائیل پیمان گرفت و از آنان دوازده
سرگروه برانگیختم.
3. معرفی با صفت
بعضی اوقات شرایط ایجاب می‌کند که فرد مورد نظر را با اوصاف معرفی کند،
چنانکه پیامبر خاتم را در تورات و انجیل، با صفاتی معرفی کرده است.
الذین یتّبعون الرسول النّبیّ الأمّیّ الذی یجدونه مکتوباً عندهم فی
التوراة و الإنجیل یأمرهم بالمعروف و ینهاهم عن المنکر و یحلّ لهم
الطیّبات و یحرّم علیهم الخبائث و یضع عنهم إصرهم و الأغلال التی کانت
علیهم... .(4)
کسانی که از رسول و نبی درس ناخوانده‌ای پیروی می‌کنند که نام و
خصوصیات او را در تورات و انجیل نوشته می‌یابند، که آنان را به نیکی دعوت
کرده و از بدی‌ها بازشان می‌دارد، پاکی‌ها را برای آنان حلال کرده و
ناپاکی‌ها را تحریم می‌نماید و آنان را امر به معروف و نهی از منکر می‌کند
و بارهای گران و زنجیرهایی که بر آنان بود، از ایشان برمی‌دارد...
با توجه به این روش، انتظار اینکه اسامی دوازده امام با ذکر نام و
اسامی پدر و مادر در قرآن بیاید، یک انتظار بی‌جا است؛ زیرا گاهی مصلحت در
معرفی به نام است و گاهی معرفی به عدد و احیاناً معرفی با وصف.
مسائل زیادی وجود دارد که قرن‌ها مایة جنگ و جدل و خونریزی در میان
مسلمانان شده است، ولی قرآن درباره آنها به طور صریح و قاطع که ریشه‌کن
کننده نزاع باشد سخن نگفته است، مانند:
ـ صفات خدا عین ذات اوست یا زائد بر ذات؟
ـ حقیقت صفات خبری مانند استواری بر عرش چیست؟
ـ کلام خدا قدیم یا حادث است؟
ـ خلقت بر اساس جبر استوار است یا اختیار؟
این مسائل و امثال آنها هر چند از قرآن قابل استفاده است، ولی آن چنان
شفاف و قاطع که نزاع را یک سره از میان بردارد، در قرآن وارد نشده است و
حکمت آن در این است که قرآن مردم را به تفکّر و دقت در مفاد آیات دعوت
می‌کند، بیان قاطع همه مسائل، به گونه‌ای که همه مردم را راضی سازد، بر
خلاف این اصل است.
معرفی به نام، برطرف کننده اختلاف نیست
پرسشگر تصور می‌کند که اگر نام امام و یا امامان در قرآن می‌آمد، اختلاف
از بین می‌رفت، در حالی که این اصل کلیّت ندارد؛ زیرا در موردی تصریح به
نام شده ولی اختلاف نیز حاکم گشته است.
بنی‌اسرائیل، از پیامبر خود خواستند فرمان‌روایی برای آنان از جانب خدا
تعیین کند تا تحت امر او به جهاد بپردازند و زمین‌های غصب‌شده خود را باز
ستانند و اسیران خود را آزاد سازند. آنجا که گفتند:
إذ قالوا لنبیّ لهم ابعث لنا ملکاً نقاتل فی سبیل‌الله.(5) آنان به یکی
از پیامبران خود گفتند: برای ما فرمان‌روایی معین کن تا به جنگ در راه خدا
بپردازیم...
پیامبر آنان به امر الهی فرمان‌روا را به نام معرفی کرده، گفت: إنّ
الله قد بعث لکم طالوت ملکاً...(6) به راستی که خدا طالوت را به
فرمان‌روایی شما برگزیده است.
با وجودی که نام فرمان‌روا به صراحت گفته شد، آنان زیر بار نرفتند و به اشکال تراشی پرداختند و گفتند:
أنّی یکون له الملک علینا و نحن أحقّ بالملک منه و لم یؤت سعةً من
المال...(7) از کجا می‌تواند فرمان‌روای ما باشد، حال آنکه ما به
فرمان‌روایی از او شایسته‌تریم، و او توانمندی مالی ندارد؟...
این امر، دلالت بر آن دارد که ذکر نام برای رفع اختلاف کافی نیست، بلکه
باید شرایط جامعه، آماده پذیرایی باشد. چه بسا ذکر اسامی پیشوایان
دوازده‌گانه، سبب می‌شد که آزمندان حکومت و ریاست به نسل‌کشی بپردازند تا
از تولد آن امامان جلوگیری کنند، چنانکه این مسئله درباره حضرت موسی(ع) رخ
داد و به قول معروف:
صد هزاران طفل سر ببریده شد / تا کلیم‌الله موسی زنده شد
درباره حضرت مهدی(عج) هم که اشاره‌ای به نسب و خاندان ایشان شد،
حساسیت‌های فراوانی پدید آمد و خانه حضرت عسکری(ع) مدت‌ها تحت‌نظر و
مراقبت بود تا فرزندی از او به دنیا نیاید و در صورت تولد، هر چه زودتر به
حیات او خاتمه دهند.
در پایان یادآور می‌شویم: همان‌طوری که گفته شد، قرآن بسان قانون اساسی
می‌باشد و انتظار اینکه همه چیز در آن آورده شود، کاملاً بی‌مورد است.
نماز و روزه و زکات نیز که از عالی‌ترین فرائض اسلام است به طور کلی در
قرآن وارد شده و تمام جزئیات آنها از سنّت پیامبر(ص) گرفته شده است.
پی‌نوشت‌ها:
٭ برگرفته از: افق حوزه، 3/5/1386.
1. سورة نحل (16)، آیة 44.
2. سورة صف (61)، آیة 6.
3. سورة مائده (5)، آیة 11.
4. سورة اعراف (7)، آیة 157.
5. سورة بقره (2)، آیة 246.
6. سورة بقره (2)، آیة 247.
7. همان..
یا حق
